امپراتوری مقدس روم: تفاوت میان نسخه‌ها

در بیست و پنجم دسامبر ۸۰۰ میلادی، پاپ لئوی سوم پادشاه فرانک‌ها، شارلمانی، را «امپراتور» نامید و تاج بر سر او گذاشت. بدین ترتیب، پس از سه قرن از سقوط امپراتوری روم غربی، این عنوان در غرب اروپا مجددامجدداً اعحیااحیا شد. پس از شارلمانی به صورت جسته و گریخته چندین نفر خود را امپراتور خواندند تا اینکه در سال ۹۶۲، اتوی یکم به عنوان امپراتور تاج بر سر نهاد و خود را وارث شارلمانی نامید.<ref>{{citation|author=Norman F. Cantor|title=Civilization of the Middle Ages|year=1993|pages=212–215}}</ref> پس از آن، به مدت هشت قرن و تا انقراض این امپراتوری، جانشینان او خود را امپراتور خواندند.<ref name="Gascoigne">{{cite web|author=Bamber Gascoigne|url=http://www.historyworld.net/wrldhis/plaintexthistories.asp?historyid=aa35|title=History of the Holy Roman Empire|website=HistoryWorld}}</ref><ref>Norman Davies, A History of Europe (Oxford, 1996), pp.&nbsp;316–317.</ref><ref>While Charlemagne and his successors assumed variations of the title ''emperor'', none termed themselves ''Roman emperor'' until Otto II in 983. [http://www.britannica.com/EBchecked/topic/269851/Holy-Roman-Empire/10156/Nature-of-the-empire Holy Roman Empire], Encyclopædia Britannica Online. Retrieved 15 February 2014.</ref> در میان تاریخ‌نگاران، در رابطه با آغاز امپراتوری اختلاف است. برخی تاج‌گذاری شارلمانی را به عنوان آغاز امپراتوری در نظر می‌گیرند<ref name="Bryce">Bryce, [https://books.google.com/books?id=O8cQAAAAYAAJ&pg=PA1 pp.&nbsp;2–3]</ref><ref>{{cite book|last=Heer|first=Friedrich|title=The Holy Roman Empire|publisher=Frederick A. Praeger|location=New York|year=1967|pages=1–8|isbn=978-0-297-17672-5}}</ref>، درحالی که سایرین اتوی یکم را بنیان‌گذار امپراتوری مقدس روم می‌دانند.<ref>Davies, pp. 317, 1246.</ref><ref>Martin Arbage, "Otto I", in [https://books.google.com/books?id=E2CTAgAAQBAJ ''Medieval Italy: An Encyclopedia''], Volume 2 (Routledge, 2004), p. 810: "Otto can be considered the first ruler of the Holy Roman empire, though that term was not used until the twelfth century."</ref>

عنوان ''امپراتوری مقدس روم'' تا قرن سیزدهم برای اشاره به این امپراتوری به کار نمی‌رفت، با این حال از آغاز امپراتوری، فرمانروای این دولت خود را جانشین امپراتوران باستانی روم غربی می‌دانست.<ref name="Whaley2"/> امپراتورِ مقدس روم معمولامعمولاً و به صورت سنتی به وسیله انتخابات برگزیده می‌شد، گرچه معمولامعمولاً خاندان‌های سلطنتی و سلسله‌های پادشاهی این انتخابات را تحت کنترل خود داشتند. [[امرای انتخابگر|شاهزادگان انتخابگرِ آلمانی]] - شاهزادگانی که بر شاهزاده‌نشین‌های درون امپراتوری فرمان می‌راندند و برای انتخاب امپراتور حق رایرأی داشتند - معمولامعمولاً یکی از خودشان را به عنوان «پادشاه رومیان» انتخاب می‌کردند و در برخی موارد، امپراتور تاج خود را از دست پاپ دریافت می‌کرد. با این حال پس از قرن شانزدهم این سنت ادامه پیدا نکرد.

از لحاظ سیستماتیک این امپراتوری دارای مجلس (آلمانی: ''Reichstag'')، دادگاه عالی (''Reichskammergericht'')، شورای دربار (''Reichshofrat'') و در زمان جنگ یک ارتش تدارک دیده، ولی فاقد دولت ویاو یا حتی پایتخت به معنای واقعی بود. بعد از [[صلح وستفالی]] سال [[۱۶۴۸ (میلادی)|۱۶۴۸]] که به پایان [[جنگ سی‌ساله]] (جنگ داخلیِ دو مذهب) انجامید این امپراتوری بیشتر یک اتحادیه بسیار ضعیف از مناطق آلمانی بود یا همان‌طور که [[ولتر]] نویسنده فرانسوی [[عصر روشنگری]] به کنایه نوشته؛ این تشکیلات درهم و برهم ''نه مقدس''، ''نه رومی'' و ''نه اصلاً امپراتوری'' بود.<ref name="ReferenceA"/>{{تاریخ آلمان}}{{تاریخ هلند}}

با آغاز قرون جدید، تغییراتی در سیستم حکومتی به وجود آمد، به‌طوری‌که قدرت امپراتور به آهستگی رو به انحطاط گذاشت. بین نخبگان امپراتوری (کسانی که در پارلمان کرسی و حق رایرأی داشتند، مانند امرا، [[شوالیه|شوالیه‌]]ها، دوک‌ها و شهرهای آزاد)، اتحادهای مذهبی ایجاد شد که با یکدیگر بارها به جنگ پرداختند. در اواخر قرن ۱۶، به نخبگان امپراتوری اختیار تعیین مذهب برای مناطق تحت کنترل آن‌ها داده شد که باعث یکسانی مذهبی بیشتر برای منتخبین می‌شد و با یکسانی مذهبی در یک منطقه، راه تجزیه‌طلبیِ آن هموارتر می‌شد. این تغییرات در نقطه اوج خود منجر به [[جنگ سی‌ساله]] شد. در همین ادامه امپراتور سعی کرد برای آخرین بار قدرت از دست‌رفته‌اش را دوباره صاحب شود و اتحاد با کلیسا را تشکیل دهد که به موفقیت نرسید. به این ترتیب، امپراتوریِ ازهم‌گسیخته‌ای به وجود آمد که امپراتور در آن تنها نقش تشریفاتی داشت ولی از لحاظ قدرت تنها به عنوان [[دوک اطریش]] در پارلمان با نخبگان دیگر همپایه بود.