شیدای گراشی: تفاوت میان نسخه‌ها
| [نسخهٔ بررسی‌نشده] | [نسخهٔ بررسی‌نشده] |
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Barsaavosh (بحث | مشارکتها) حذف برچسب بدون منبع برچسب‌ها: متن دارای ویکی‌متن نامتناظر ویرایشگر دیداری |
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
خط ۳۲:
شیدا در گراش آب‌انباری ساخته که هنوز در کنار جادهٔ [[گراش]] - [[لار]] باقی است و به نام برکهٔ محمدجعفرخانی موسوم است. [[قلعه همایون‌دژ|قلعهٔ گراش]] که اکنون آثار آن بر فراز کوه کلات باقی‌مانده است، محل سکونت و حکمرانی حاج رستم خان و محمدجعفر خان (شیدا) بوده‌است.
آن‌گونه که از مرثیه‌های دیوان شیدا برمی‌آید، او مردی وارسته و متدین بوده و به ائمه معصوم و [[علی بن ابی‌طالب|امام علی]] و [[امام حسین]] عشق می‌ورزیده است. شیدای گراشی خود نوحه می‌سروده و در روزهای عزاداری، با سر و پای برهنه در میان مردم گراش به سینه‌زنی و نوحه‌خوانی می‌پرداخته است.<ref>http://gerash.info/post/734</ref> در ایام سوگواری، خانه‌اش و خانهٔ دامادش ([[خانه قهرمان خان]]) در گراش محل روضه‌خوانی بوده و دسته‌های سینه‌زنی را در آنجا اطعام می‌کرده‌است.
شیدای گراشی با موسیقی آشنا بوده و همواره از نوای [[نی (ساز)|نی]] و پنجه‌های تار استاد هنرمندی به نام استاد شکری لاری و فرزندش استاد غلام شکری لاری لذت می‌برده است. همچنین حکایاتی از رحم و مروت او و کمک به همشهریان و زیردستان، بر سر زبان‌ها
از روایات سینه‌به‌سینه چنین برمی‌آید که شیدا، نظر به ضرورت حکومت کردن باید هر از چندگاه به [[شیراز]]
شیدای گراشی سه فرزند داشته که شامل یک پسر (محمدعلی خان مقتدری) و دو دختر (نزهت خانم اقتداری و انیس خانم اقتداری) می‌باشد.<ref name="ReferenceA"/>
| |||