بزرگ علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

 

علوی همپای صادق هدایت در دگرگونی داستان‌نویسی ایران تأثیر گذاشت و همانند او به سبک واقع‌گرایی می‌پرداخت؛ «با گرایش‌های رومانتیکی که در روحیهٔ ایرانی ریشه دارد.»<ref name="سپانلو" /> و با نثری که «طنین زیباپرستانه‌ای دارد»، در داستان‌پردازی‌هایش به نوآوری گرایش داشت.<ref name="سپانلو" /> در بیشتر آثارش، ابتدا گِرِه‌ای هست و حادثهٔ اصلی پیشتر روی داده‌است و راوی، حادثهٔ داستان را بازسازی می‌کند. این شگرد را اساساً ویژهٔ [[ادبیات پلیسی]] می‌دانند.<ref name="سپانلو" /> به سبک [[واقع‌گرایی اجتماعی]] می‌پرداخت و در داستان‌هایش به [[مسائل اجتماعی|نابسامانی‌های اجتماعی]] روی می‌آورد؛ شخصیت‌های داستان‌هایش پویا یا مبارز هستند.<ref name="ibna.ir">{{یادکرد وب |عنوان=پرهیز از انفعال ویژگی اصلی آثار بزرگ علوی است|نشانی=http://www.ibna.ir/fa/doc/naghli/61482/پرهيز-انفعال-ويژگي-اصلي-آثار-بزرگ-علوی|تاریخ= ۱۲ بهمن ۱۳۸۸ |ناشر= خبرگزاری کتاب ایران}}</ref>{{سخ}}

در ۱۳۰۸/ ۱۹۲۹م در تهران، تدریس و نویسندگی را ادامه داد.<ref name="میرعابدینی" /> ترجمهٔ کتاب ''حماسه ملی ایران'' از [[تئودور نولدکه]] را آغاز کرد و بخش‌هایی از آن را در ''[[مجلهٔ شرق]]'' ([[سعید نفیسی]]) چاپ کرد.<ref name="میرعابدینی" /> در ۱۳۱۰/۱۹۳۱م با [[صادق هدایت]] آشنا شد و همراه [[مسعود فرزاد]] و [[مجتبی مینوی]]، گروه نوگرای ''[[ربعه]]'' را در برابر ادیبان سنت‌گرا برپا کرد.<ref name="میرعابدینی" /> سپس به‌طور مشترک با صادق هدایت و [[شین پرتو]]، مجموعه داستان ''انیران'' را در همان سال چاپ کرد.<ref name="میرعابدینی" /> در این دوران در ''[[مجله دنیا]]'' با [[تقی ارانی]] نیز همکاری می‌کرد و با نام مستعار «فریدون ناخدا» مقاله می‌نوشت.<ref name="میرعابدینی" /> نخستین مجموعه داستان خود را در ۱۳۱۳/۱۹۳۴م با عنوان ''[[چمدان (کتاب)|چمدان]]'' نشر کرد که تأثیرپذیری‌اش از صادق هدایت و [[روانکاری سیگموند فروید]] در آن آشکار است.<ref name="میرعابدینی" /> در [[اردیبهشت]] ۱۳۱۶/[[آوریل]] ۱۹۳۷م همراه گروه [[پنجاه و سه نفر]] دستگیر، محاکمه و به جرم پیروی از [[کمونیسم]] به هفت سال زندان محکوم شد؛ تا [[شهریور]] ۱۳۲۰ /[[اوت]] ۱۹۴۱م زندانی ماند.<ref name="میرعابدینی" />{{سخ}}

بزرگ علوی در آثاری که پس از رهایی از زندان نوشت، به [[واقع‌گرایی انتقادی]] پرداخت.<ref name="میرعابدینی" /> در ''ورق‌پاره‌های زندان'' (۱۳۲۰/ ۱۹۴۱) که آن را پنهانی در زندان می‌توانست ثبت کند، [[روزانه‌نویسی]]‌ها و [[آرزو|خواسته‌های]] هم‌بندیان خود را آشکار ساخت.<ref name="میرعابدینی" /> ''[[پنجاه و سه نفر (کتاب)|۵۳ نفر]]'' نیز از دوران زندانش سخن می‌گوید و تصویری است از مبارزه‌های روشنفکران در دورهٔ [[پهلوی اول]].<ref name="میرعابدینی" /> در ۷ مهر همان سال، عضو [[حزب توده ایران]] و از اعضای بنیانگذار آن شد،<ref name="britannica" /><ref>آبراهامیان، ص۳۸۵–۳۸۶</ref><ref>{{یادکرد کتاب| عنوان = گنجینه اسناد | ترجمه = | جلد = ۷ | سال = ۱۹۹۷ | ناشر = [[سازمان اسناد ملی ایران]] |مکان = تهران | صفحه = ۳۲}}</ref> در ۱۳۲۲/ ۱۹۴۳م عضو هیئت مدیرهٔ [[انجمن روابط فرهنگی ایران و شوروی]] و سردبیر ''[[پیام نو]]'' شد<ref name="میرعابدینی" /> و تا ۱۳۳۰/ ۱۹۵۱م ترجمه‌ها، نقدها، داستان‌ها و سفرنامه‌هایی در این مجله و مجلات ''[[سخن (مجله)|سخن]]'' و ''[[مردم (مجله)|مردم]]'' به چاپ رساند.<ref name="میرعابدینی" /> در برگزاری [[نخستین کنگره نویسندگان ایران|نخستین کنگرهٔ نویسندگان ایران]] در [[تیر (ماه)|تیر]] ۱۳۲۵/ [[ژوئن]] ۱۹۴۶م مشارکت فعال داشت.<ref name="میرعابدینی" />{{سخ}}