ملی‌گرایی: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
خط ۳۴:
در پی این دسته‌ای از روشن‌فکران به وجود آمد که به پرچم‌داری قوم‌گرایی مصری تأکید داشتند. [[رفاعه طهطاوی]] (۱۸۷۳–۱۸۰۱) ناسیونالیسم مصری را مطرح کرد. پیشتاز دیگر در ناسیونالیسم مصری [[یعقوب یصنوع]] بود. [[طه حسین]] و [[لطفی السید]] از رهبران [[حزب وفد]] نیز در سیاست مصر نفوذ فراوان یافتند. [[نحاس پاشا]] و بسیاری دیگر از سیاست‌مداران مصری ملی‌گرا بودند.
یکی از بارزترین نشانه‌های ملی‌گرایی (قومی) در خاورمیانه '''ملی‌گرایی کُردی''' (به [[زبان کردی|کردی]]: ''کوردایه‌تی'') است، این جنبش به این باور است که سرزمین مردمان کُرد یا[[کردستان]] که در آن اقوام کُرد اکثریت هستند با تجزیه از کشورهای اصلی خود باید یک کشور مستقل کُرد تأسیس کنند. دکتر قاسملو که در بین طرفدارانش به عنوان «پێغه‌مبه‌ری ئاشتی» معروف است به عنوان سمبل ملی‌گرایی کردی شناخته می‌شود.<sup>[[ملی‌گرایی کردی#cite note-6|[۶]]].</sup>
ترکیه از کشورهایی است که از ملی‌گرایی متأثر شد. [[برنارد لوییس]] معترف است که سه نفر الهام بخش ناسیونالیسم ترک بودند. [[آرترلملی داوید]] (۱۸۱۱–۱۸۳۲) با کتابی به نام [[بررسی‌های مقدماتی]] که پیرامون برتری نژاد ترک بر عرب و سایر ملل شرقی نوشته شده بود؛ شدیداً احساسات ناسیونالیستی ترک‌ها را شعله‌ور ساخت. [[داوید لئون کهن]] در سال ۱۸۹۹ کتابی به نام [[دیباچه‌ای بر تاریخ آسیا]] منتشر کرد و در ملی‌گرایی ترک سهم به سزایی داشت.
| |||