ویکی‌پدیا

انیو موریکونه: تفاوت میان نسخه‌ها

نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
[نسخهٔ بررسی‌شده][نسخهٔ بررسی‌شده]
→ تفاوت قدیمی‌ترتفاوت جدیدتر ←
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
دیداریویکی‌متن
Rezabot (بحث | مشارکت‌ها)
ربات‌ها، مدیران رباتیک
۴٬۴۱۱٬۲۶۸ ویرایش‌ها
خط ۴۲:
 
از ۱۹۶۱، انیو موریکونه برای بیش از ۴۰۰ اثر [[فیلم|سینمایی]] و [[سریال (رادیو و تلویزیون)|تلویزیونی]] موسیقی نوشته‌است.<ref>{{یادکرد|نشانی=http://www.enniomorricone.org/the-music
|عنوان=FILM MUSIC |تاریخ بازدید=|تاریخ بازبینی=26 August 2016 |ناشر=Ennio Morricone Official Site |زبان=en}}</ref><ref group="پ">مطابق اعلان سایت رسمی، آثار او تا پایان سال ۲۰۱۸ شامل ۴۱۷ اثر سینمایی و تلویزیونی است</ref> علاوه بر این، افزون بر ۱۰۰ اثر مستقل در زمینه‌های دیگری چون موسیقی برای [[ارکستر]]های بزرگ یا [[ارکستر مجلسی|مجلسی]]، [[کنسرتو]]هایی برای [[پیانو]] و دیگر سازها، آثار [[گروه کر|کرال]]، و قطعاتی برای [[رقص باله|باله]]<ref name="Critical Profile" /> از دیگر ساخته‌های اوست.<ref>{{یادکرد|نشانی=http://www.enniomorricone.org/the-music
|عنوان=ABSOLUTE MUSIC |تاریخ بازدید=|تاریخ بازبینی=26 August 2016 |ناشر=Ennio Morricone Official Site |زبان=en}}</ref><ref>{{یادکرد|نشانی=http://www.pytheasmusic.org/morricone.html|عنوان=Ennio Morricone |تاریخ بازدید=|تاریخ بازبینی=30 March 2013 |ناشر=Pytheas Music |زبان=en| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FZZJL8qA | تاریخ بایگانی = 2 April 2013}}</ref> وی با [[کارگردان فیلم|کارگردانان]] بسیاری چون [[سرجو لئونه]]، [[برناردو برتولوچی]]، [[رومن پولانسکی]]، [[فرانکو زفیرلی]]، [[الیور استون]]، [[کوئنتین تارانتینو]]، [[جوزپه تورناتوره]]، و [[پیر پائولو پازولینی]] همکاری داشته‌است.
 
موریکونه کار سینما را با [[ارکستراسیون]] برای چند اثر سینمایی چون ''مرگ یک دوست'' (۱۹۵۹)،<ref name="Ennio Morricone: A Living Legend">{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=https://www.italymagazine.com/featured-story/italys-treasures-ennio-morricone-living-legend |عنوان=Italy’s Treasures, Ennio Morricone: A Living Legend |ناشر=Italymagazine|تاریخ=|تاریخ بازبینی=12 March 2019|زبان=en| پیوند بایگانی = | تاریخ بایگانی =}}</ref> و ''[[باراباس (فیلم ۱۹۶۱)|باراباس]]'' (۱۹۶۱)<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|نشانی=http://www.rueducine.com/ennio-morricone |عنوان=ENNIO MORRICONE, COMPOSITEUR |ناشر=Rueducine|تاریخ=|تاریخ بازبینی=12 March 2019|کد زبان=it| پیوند بایگانی = | تاریخ بایگانی =}}</ref> آغاز نمود. ''[[فاشیست (فیلم)|فاشیست]]'' (۱۹۶۱) نخستین اثر او در مقام آهنگساز فیلم است.<ref name="Ennio Morricone: A Living Legend" /> آثار او در حدود ۳۰ [[پارتیتور]] برای فیلم‌هایی با گونه [[وسترن (گونه هنری)|وسترن]] را شامل می‌شود<ref name="spaghetti-western">{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=https://www.spaghetti-western.net/index.php/Category:Ennio_Morricone |عنوان=''Ennio From The Spaghetti Western Database Morricone'' | ناشر =spaghetti-western.net |تاریخ =15 May 2016 |تاریخ بازبینی=}}</ref> که ''[[به خاطر یک مشت دلار|یک مشت دلار]]'' (۱۹۶۴)، ''[[به خاطر چند دلار بیشتر]]'' (۱۹۶۵)، ''[[خوب بد زشت]]'' (۱۹۶۶)، و ''[[روزی روزگاری در غرب]]'' (۱۹۶۸) از آن جمله‌اند. موسیقی برای ''[[روزی روزگاری در آمریکا]]'' (۱۹۸۴)، ''[[مأموریت (فیلم ۱۹۸۶)|ماموریت]]'' (۱۹۸۶)، ''[[تسخیرناپذیران]]'' (۱۹۸۷)، ''[[سینما پارادیزو]]'' (۱۹۸۸)، ''[[هملت (فیلم ۱۹۹۰)|هملت]]'' (۱۹۹۰)، ''[[باگزی]]'' (۱۹۹۱)، ''[[افسانه ۱۹۰۰]]'' (۱۹۹۸)، ''[[مالنا]]'' (۲۰۰۰)، ''[[بهترین پیشنهاد]]'' (۲۰۱۳)، و ''[[هشت نفرت‌انگیز]]'' (۲۰۱۵) از دیگر آثار اوست.
 
انیو موریکونه از سوی دولت‌های ایتالیا،<ref name="OMRI">{{یادکرد وب|نویسنده=|نشانی=http://www.quirinale.it/elementi/DettaglioOnorificenze.aspx?decorato=120343 |عنوان=Commendatore Ordine al Merito della Repubblica Italiana |ناشر=Presidenza della Republica|تاریخ=|تاریخ بازبینی=8 March 2013|کد زبان=en| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVcI3Ctr | تاریخ بایگانی = 30 March 2013}}</ref> فرانسه<ref>{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=http://www.italymag.co.uk/italy/arts-and-culture/morricone-awarded-frances-legion-dhonneur |عنوان=Morricone awarded France's Legion d'Honneur |ناشر=ITALY Magazine|تاریخ=|تاریخ بازبینی=8 March 2013|زبان=en| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVcIQJxx | تاریخ بایگانی = 30 March 2013}}</ref> و مقدونیه<ref>{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=http://www.president.gov.mk/en/villa-vodno/decorations-and-recognitions.html |عنوان=Decorations and Recognitions |ناشر=Official Website of the President of the Republic of Macedonia |تاریخ=|تاریخ بازبینی=8 March 2013|زبان=en| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVcIvnQG | تاریخ بایگانی = 30 March 2013}}</ref> نشان لیاقت دریافت کرده‌است. در سال ۲۰۰۷ [[آکادمی علوم و هنرهای تصاویر متحرک|آکادمی علوم و هنرهای سینمایی آمریکا]] یک عمر فعالیت هنری وی را "''مشارکتی درخشان و چند وجهی در هنر موسیقی فیلم''"<ref>{{یادکرد|نشانی=http://www.oscars.org/awards/academyawards/oscarlegacy/2000-present/79nominees.html|عنوان=Nominees & Winners for the 79th Academy Awards |تاریخ بازبینی=23 September 2012|ناشر=Academy Awards Official Website|زبان=en| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVcJeOOb | تاریخ بایگانی = 30 March 2013}}</ref><ref name="ENNIO MORRICONE AWARDED OSCAR">{{یادکرد|نشانی=http://www.culturekiosque.com/klassik/news/ennio_morricone_oscar.html|عنوان=ENNIO MORRICONE AWARDED OSCAR |ناشر=Culturekiosque |تاریخ بازبینی=13 February 2013|زبان=en| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVcKDvX0 | تاریخ بایگانی = 30 March 2013}}</ref> تلقی نمود و [[اسکار افتخاری]] آکادمی را به او اهدا کرد. وی نخستین آهنگساز سینما است که در سال ۲۰۱۰ برنده [[جایزه موسیقی پولار|جایزه پولار]] مشهور به «[[جایزه نوبل|نوبل]] موسیقی»<ref>{{یادکرد|نشانی=https://www.bbc.com/news/10119094|عنوان=Bjork and Ennio Morricone win Polar Music Prize|تاریخ بازبینی=26 March 2019|ناشر=BBC News |زبان=en}}</ref> در [[استکهلم]] [[سوئد]] شد. او که از ۱۹۷۹ تاکنون نامزد دریافت شش [[جایزه اسکار]] در بخش [[جایزه اسکار بهترین موسیقی فیلم|بهترین موسیقی فیلم]] بوده‌است در سال ۲۰۱۵ موفق به دریافت این جایزه برای موسیقی «''هشت نفرت‌انگیز''» در بخش رقابتی نیز گردید.
خط ۵۷:
موریکونه در خانواده‌ای اهل موسیقی و در محله‌ای از رم به نام «تِراستوِره»<ref group="پ">Trastevere</ref> متولد گشت. او فرزند نخست ماریو موریکونه<ref group="پ">Mario Morricone</ref> و لیبرا ریدولفی<ref group="پ">Libera Ridolfi</ref> بود.<ref name="filmreference">{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=http://www.filmreference.com/film/23/Ennio-Morricone.html |عنوان=Ennio Morricone Biography |ناشر=filmreference |تاریخ=|تاریخ بازبینی=24 March 2013|زبان=en| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVcPOP6t | تاریخ بایگانی = 30 March 2013}}</ref> موسیقی را با نواختن ترومپت آغاز کرد. حضور قابل توجه ترومپت در آثار او خبر از علاقه‌اش به این ساز از همان دوران فراگیری موسیقی می‌دهد. استعداد و توانایی وی در یادگیری موسیقی از همان سال‌های نخستین خانواده او را به ادامه تحصیلاتش دلگرم می‌کند. مجله تایم در مصاحبه‌ای با او در سال ۱۹۸۷ می‌نویسد: «پدر انیو خود نوازنده ترومپت بود. او در زمینه موسیقی جاز، اپرا و ضبط موسیقی برای فیلم‌ساز می‌نواخت و فرزندش انیو از شش سالگی آغاز به نوشتن موسیقی کرد». تقریباً دو سال بعد زمانی‌که او هشت ساله بود به مدرسهٔ ابتدایی «یحیی تعمیددهنده» در رم رفت. آنجا بود که او با سرجو لئونه هم‌مدرسه‌ای شد. کارگردانی که سال‌ها بعد همکاری با او سرآغاز شهرت و موفقیت برای هر دویشان گشت.<ref name="A Film Score Guide 1">{{cite book|last1=Leinberger|first1=Charles|title=Ennio Morricone's The Good, The Bad And The Ugly: A Film Score Guide|date=2004|publisher=Scarecrow Press|isbn=0-8108-5132-6|pages=1}}</ref>
[[پرونده:Campo Marzio - Accademia di Santa Cecilia 2.JPG|بندانگشتی|چپ|200px|آکادمی سانتاسیسیلیا، کنسرواتواری که موریکونه در آن موسیقی را فراگرفت.]]
انیو از همان کودکی به سرعت توانایی‌های خود را در موسیقی گسترش داد. او دوازده ساله بود که والدینش او را به کنسرواتواری در رم فرستادند. این آکادمی که از مراکز معروف تعلیم موسیقی در رم بود، «آکادمی سانتاسیسیلیا» نام داشت. هنرمندانی چون [[دانیل بارنبویم]] و [[نینو روتا]] تربیت‌شده این آکادمی بوده‌اند. آنجا موریکونه زیر نظر «آمبرتو سمپرونی»<ref group="پ">Umberto Semproni</ref> به آموخته‌هایش در نوازندگی ترومپت افزود. همان روزها مدرس [[هارمونی]] او، «روبرتو کاگیانو»،<ref group="پ">Roberto Caggiano</ref> پیشنهاد می‌کند که او آموختن آهنگسازی را نیز آغاز کند. خیلی زود موریکونه با «کارلو گاروفالو»،<ref group="پ">Carlo Giorgio Garofalo</ref> «آلفردو دنینو»<ref group="پ">Alfredo De Ninno</ref> و «آنتونیو فردیناندی»<ref group="پ">Antonio Ferdinandi</ref> مبانی آهنگسازی را فرا گرفت.<ref name="A Film Score Guide 1" />
 
موریکونه برای تکمیل آموخته‌هایش در آهنگسازی شاگرد [[گوفردو پتراسی]] شد. موریکونه قطعه‌ای از ساخته‌هایش را نیز به وی تقدیم کرده‌است. پتراسی که از نامداران موسیقی ایتالیا در سده بیستم است خود از فارغ‌التحصیلان آکادمی سانتاسیسیلیا بود. هفت کنسرتوی او برای ارکستر بسیار معروف است. پتراسی طی دهه‌های ۱۹۴۰ تا ۱۹۶۰ چند موسیقی فیلم هم تصنیف کرد.<ref name="Critical Profile" /><ref name="A Film Score Guide 1" />
 
موریکونه سرانجام در ۱۹۴۶ موفق به دریافت دیپلم از آکادمی سانتأسیسیلیا شد و فارغ‌التحصیل گردید.<ref name="A Film Score Guide 1" /><ref name="enniomorricone.it">{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=http://www.enniomorricone.it/uk/biography.htm |عنوان=Biography |ناشر=enniomorricone.it |تاریخ=|تاریخ بازبینی=24 March 2013|زبان=en| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVcPZYPx | تاریخ بایگانی = 30 March 2013}}</ref> بی‌شک مهم‌ترین عامل در اشتیاق او به تحصیل و کار جدی موسیقی را جز عشق نمی‌توان دانست؛ همان‌طور که خود گفته‌است: «معتقدم هر کسی برای ایجاد خلاقیت حرفه خود قطعاً به عاملی متکی است. از زمانی که فهمیدم به موسیقی علاقه‌مند هستم به آثار هنرمندانی مانند باخ، استراوینسکی و… عشق می‌ورزیدم. این آهنگسازان در زندگی من نفوذ کردند و به عبارتی می‌توان گفت مانند اعضای خانواده‌ام بودند».<ref name="وب‌گاه روزنامه همشهری">{{یادکرد وب|نشانی=http://www.hamshahrionline.ir/details/26028|عنوان=شطرنج بازی با ۴۰۰ فرزند |ناشر=همشهری آنلاین |تاریخ بازبینی=۳ بهمن ۱۳۹۱ |زبان=| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVcRSYL4 | تاریخ بایگانی = ۳۰ مارس ۲۰۱۳}}</ref>
 
=== آثار و فعالیت‌های نخستین ===
موریکونه هم‌زمان با تحصیل نوشتن موسیقی برای نمایش‌نامه‌های رادیویی را آغاز کرد و در زمینه نواختن نیز دست به ساز شد و در چند ارکستر به نواختن ترومپت پرداخت.<ref name="enniomorricone.it" /> پس از پایان تحصیلات و بعد از پایان [[جنگ جهانی دوم]] او با آنکه چندان به نواختن موسیقی با گروه‌های دیگر رضایت نداشت، به دلیل شرایط سختی که بر کشورش حکمفرما بود با گروه کوچکی که برای ارتش آمریکا و اروپا موسیقی می‌نواخت همکاری می‌کرد. سال‌های تحصیل به سبب بمباران‌های سنگین سال‌های سختی برای ایتالیا می‌بود. آثار موریکونه نیز بی‌تاثیر از حال و هوای جنگ‌های آن زمان نبود.<ref>{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=http://www.personal.psu.edu/mjy5021/Assignment_6.html |عنوان=Ennio Morricone |ناشر=personal.psu |تاریخ=|تاریخ بازبینی=24 March 2013|زبان=en| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVcQIcFA | تاریخ بایگانی = 30 March 2013}}</ref> از نخستین آثار وی می‌توان به «''دیستاکو ۱''»<ref group="پ">''Distacco I''</ref> و «''دیستاکو ۲''»<ref group="پ">''Distacco II''</ref> اشاره کرد. دیگر آثار جدی از آن زمان قطعه‌ای بود با نام «''ایمیتازیونه''»<ref group="پ">''Imitazione''</ref> با متنی از «جیاکومو لئوپاردی»<ref group="پ">Giacomo Leopardi</ref> و دیگری «''اینتیمیتا''»<ref group="پ">''Intimita''</ref> با متنی از «اولینتو دینی»<ref group="پ">Olinto Dini</ref> که هر دو برای پیانو و آواز نوشته شده بود.<ref name="Critical Profile" />
 
در ۱۳ اکتبر ۱۹۵۶ او با «ماریا تراویا»<ref group="پ">Maria Travia</ref> ازدواج کرد. همسر او نقشی مکمل در برخی آثار وی ایفا کرده‌است و به‌طور مثال متون لاتینی که در موسیقی فیلم ''مأموریت'' (۱۹۸۶) شنیده می‌شود سروده اوست.<ref>{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=https://www.hdtracks.com/index.php?file=artistdetail&id=3504 |عنوان=Artists: Ennio Morricone |ناشر=HD tracks|تاریخ=|تاریخ بازبینی=30 March 2013|زبان=en| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVccm2gE | تاریخ بایگانی = 30 March 2013}}</ref> حاصل زندگی آن‌ها ۳ پسر و ۱ دختر بود که در میان پسران آندره‌آ به آهنگسازی و جیووانی به فیلمسازی روی آوردند.<ref name="filmreference" />
 
به سبب شرایط نامطلوب پس از جنگ موریکونه برای حمایت مالی بهتر از خانواده شروع به نوازندگی در یک گروه جاز و نیز تنظیم ترانه‌های مردمی برای سرویس پخش ایتالیایی «[[رای (شبکه رادیو تلویزیونی)|رای]]» کرد و زیر نظر این شبکه مشغول به کار شد، اما در همان روز نخستین کار را رها کرد و دلیل آن را اینطور توضیح داده بود که این سازمان پخش موسیقی‌های ساخته شده توسط کارکنان را ممنوع اعلام کرده بود. چندی بعد وی به یکی از تنظیم‌کننده‌های معتبر «آر.سی. اِی»<ref group="پ">RCA</ref> بدل شد.<ref name="Critical Profile" /><ref>{{یادکرد |نویسنده=|نشانی=http://www.reuters.com/article/2007/02/26/us-oscars-morricone-idUSN2524034220070226 |عنوان=Facts about Oscar winner Ennio Morricone |ناشر=[[رویترز|Reuters]] |تاریخ=|تاریخ بازبینی=30 March 2013|زبان=en| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FZZLqCBd | تاریخ بایگانی = 2 April 2013}}</ref> آنطور که جف اسمیت<ref group="پ">Jeff Smith</ref> شرح می‌دهد موریکونه در اوایل دهه ۱۹۶۰ به آر. سی. ای وارد شد و آنجا مهارتش را در سازبندی و تنظیم موسیقی به کار بست و پس از مدتی به جمع سرآمدان ضبط موسیقی در ایتالیا پیوست. او بیش از ۵۰۰ ترانه تنظیم کرد و با هنرمندان بسیاری کار کرد. او فعالیت‌هایش را در طول این دوران در زمینه‌های گوناگون موسیقی از جمله موسیقی راک، جاز و ترانه‌های عاشقانهٔ نئوپولیتن<ref group="پ">Neapolitan song</ref> گسترش داد.<ref name="A Film Score Guide 2">{{cite book|last1=Leinberger|first1=Charles|title=Ennio Morricone's The Good, The Bad And The Ugly: A Film Score Guide|date=2004|publisher=Scarecrow Press|isbn=0-8108-5132-6|pages=3}}</ref>
 
در میان ترانه‌هایی که موریکونه موسیقی آن را به دست گرفت ترانه‌ای با عنوان ''«[[سه تلفوناندو]]»'' با صدای خواننده ایتالیایی، [[مینا (خواننده)|مینا ماتزینی]]، به موفقیت ویژه‌ای دست یافت و به ترانه‌ای مشهور از آلبوم «''استودیو اونو ۶۶''»<ref group="پ">''Studio Uno 66''</ref> مبدل شد. تنظیم موریکونه برای این ترانه مرکب بود از ملودی‌های ترکیبی برای ترومپت، [[درام (ساز)|درام]] با سبکی شبیه به سبک نواختن «هال بلین»،<ref group="پ">Hal Blaine</ref> مجموعه‌ای از [[سازهای زهی]]، سبک و سیاق آوازهای دهه ۶۰ اروپا برای خواننده زن و زیر صدایی از [[ترومبون]]ها. ترانه‌ای که مقام هفتم را در میان ترانه‌های ایتالیایی رقیب خود از «هیت‌پاراده ایتالیا»<ref group="پ">The Italian Hitparade</ref> کسب کرده بود هشت [[مدولاسیون]] برای خواننده زن داشت که در سراسر ترانه کشش موسیقی را حفظ می‌کرد.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|نشانی=http://www.hitparadeitalia.it/schede/s/se_telefonando.htm |عنوان=SE TELEFONANDO |ناشر=Hit Parade Italia|تاریخ=|تاریخ بازبینی=29 March 2013 |کد زبان=it| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVccPAhf | تاریخ بایگانی = 30 March 2013}}</ref> در طول دهه‌های بعد این ترانه از سوی بسیاری در ایتالیا بازخوانی یا تنظیم مجدد شد. در جشن هفتاد سالگی مینا طبق آماری که از رأی خوانندگان نشریه [[لا رپوبلیکا]] برآمد این ترانه با کسب سی هزار رأی بهترین ترانه او نام گرفت. در سراسر دهه ۶۰ و اویل دهه ۷۰ موریکونه برای هنرمندان متعددی چون [[هلن مریل]]، [[جانی موراندی]]، [[کاترین اسپاک]]، [[رناتو راسل]]، [[پل آنکا]]، [[میری ماتیو]]، و [[دمیس روسس]] نیز ترانه‌هایی تصنیف کرد.<ref>{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=http://www.chimai.com/index.cfm?module=MUS&mode=SON |عنوان=Songs and Arrangements |ناشر=chimai.com |تاریخ=10 July 2016|تاریخ بازبینی=|زبان=en}}</ref>
خط ۷۴:
موریکونه در چند ارکستر نیز که به ضبط موسیقی فیلم می‌پرداختند به عنوان نوازنده ترومپت کار می‌کرد. او در مصاحبه‌اش با گاردین در سال ۲۰۰۱ می‌گوید: «بیشتر موسیقی‌های متن فیلم آن زمان بد بودند و من می‌توانستم بهتر از آن‌ها بنویسم. پس از پایان جنگ جهانی دوم صنعت سینما در ایتالیا توانمند شده بود و [[نئورئالیسم]] در [[سینمای ایتالیا]] فوق‌العاده بود، اما این فیلم‌های خوب موسیقی خوبی نداشتند. من به پول نیاز داشتم و همین علت دیگری بود که به سوی موسیقی فیلم بروم». برخی از این تأثیرات نئورئالیستی در فیلم‌های لئونه که موریکونه خود نیز در شکل‌گیری آن‌ها نقش بسزایی داشت مشهود است. به‌طور مثال زمانی که شخصیتی در حال پایین آمدن از یک پلکان است اصرار لئونه بر دیده شدن تک‌تک قدم‌های آن شخصیت در کادر تصویر است. مثال دیگری از این شیوه از فیلم‌سازی در ''خوب بد زشت'' مشاهده می‌شود. شخصیت «چشم عقابی» در حال وارد شدن به خانه است و به آرامی به سوی میز اتاق غذاخوری قدم برمی‌دارد. در اینجا بینندگان فیلم هر قدمی که او برمی‌دارد به وضوح می‌بینند. این نشانه‌ای از همان رئالیسمی است که در نماهای بلند و دیالوگ‌های کوتاه به موریکونه فرصت می‌دهد تا به هدفش دست یابد و آن چیزی نیست جز بیشتر و بهتر شنیده شدن موسیقی او. تأثیر موسیقی از هر صدای حاضر در صحنه کامل‌تر است.<ref name="A Film Score Guide 3">{{cite book|last1=Leinberger|first1=Charles|title=Ennio Morricone's The Good, The Bad And The Ugly: A Film Score Guide|date=2004|publisher=Scarecrow Press|isbn=0-8108-5132-6|pages=2}}</ref>
 
اگرچه ساخته‌های او برای سینما کلیت آثار او را در بر نمی‌گیرد اما از هر نظر که بخواهیم باور کنیم، چه علاقه و چه تأمین مالی، او به سوی عالمی کشیده شد که امروز برای آن از هر چیز بیشتر شهرت دارد و آن هنر موسیقی فیلم است.<ref name="A Film Score Guide 3" />
 
==== گروه کنسونانس نو ====
خط ۸۳:
مهارت و کسب تجربه در حوزه وسیعی از کار موسیقی موریکونه را بر آن داشت که در اوایل دهه ۶۰ به ساخت موسیقی برای فیلم روی آورد.<ref>{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=http://ennio-morricone.com/#/biography.html |عنوان=Biography |ناشر=ennio-morricone.com |زبان=en|تاریخ=|تاریخ بازبینی=31 March 2013 | پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FZZJeLsZ | تاریخ بایگانی = 2 April 2013}}</ref> آشنایی او به سازبندی و رهبری موسیقی امکان ساخت اولین موسیقی‌های فیلم را به او داد. با آنکه در آغاز این موسیقی‌ها موفقیت‌های هنری به حساب نمی‌آمدند اما از دیدگاه تجاری با اقبال مواجه شدند. آثار نخستین او و تنظیم آن‌ها تأثیر یافته از حال و هوای ترانه‌هایش بود. استفاده از گیتار الکتریک در موسیقی خوب بد زشت و آثار دیگر او مثالی بر این مدعاست.
 
موریکونه در آغاز کار سینما را با نام‌های مستعار «دان ساویو»<ref group="پ">Dan Savio</ref> و «لئو نیکولز»<ref group="پ">Leo Nichols</ref> انجام می‌داد.<ref name="movies.yahoo">{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=http://movies.yahoo.com/person/ennio-morricone/biography.html |عنوان=About Ennio Morricone |ناشر=Yahoo! movies|تاریخ=|تاریخ بازبینی=24 March 2013|زبان=en| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVcR3pyM | تاریخ بایگانی = 30 March 2013}}</ref> او ساخت موسیقی فیلم را با ''[[فاشیست (فیلم)|فاشیست]]'' در ۱۹۶۱ آغاز کرد. این فیلم در ۱۹۶۵ در سینماهای آمریکا اکران شد. «لارنس مک‌دونالد»<ref group="پ">Lawrence McDonald</ref> در مورد ورود او به سینما می‌گوید: «ساخته‌های او برای تئاتر در ایتالیا مقدمات ورود او به عالم موسیقی فیلم را فراهم کرد. بعد از کار با [[لوچانو سالچه]] در چند نمایش تئاتر، او بود که موریکونه را دعوت کرد تا برای ''فاشیست'' موسیقی بسازد».<ref name="A Film Score Guide 2" />
 
از دیگر آثاری که او در آغاز با آن‌ها سینما را تجربه کرد می‌توان به فیلم کمدی ''موفقیت'' (۱۹۶۳) به کارگردانی «مائورو موراسی»، ''مارمولک‌ها'' (۱۹۶۳) به کارگردانی «[[لینا ورتمولر]]» و ''[[اسکی مارپیچ (فیلم)|اسکی مارپیچ]]'' (۱۹۶۵) به کارگردانی لوچانو سالچه اشاره کرد.
خط ۸۹:
اگرچه در ابتدا کارهای موریکونه خیلی بارز نبود اما با ورود به سینمای وسترن نام وی بر سر زبان‌ها افتاد. وسترن‌هایی که خصوصیات خود را داشتند و به نام [[وسترن اسپاگتی]] شهرت یافتند. این عنوانی بود که منتقدان آمریکایی بر این نوع از سینما نهادند. موریکونه اما دو واژه وسترن و اسپاگتی را ناخوشایند و رنج‌آور برای این فیلم‌ها می‌دانست.<ref name="A Film Score Guide 4">{{cite book|last1=Leinberger|first1=Charles|title=Ennio Morricone's The Good, The Bad And The Ugly: A Film Score Guide|date=2004|publisher=Scarecrow Press|isbn=0-8108-5132-6|pages=4}}</ref> این ژانر در میانه دهه ۶۰ به دست سینماگران ایتالیایی چون [[مایکل کارراس]]، سرجو لئونه و [[سرجو کوربوچی]] ابداع شد و قواعد نوینی برای فیلم‌های وسترن رقم زد. فیلم‌هایی که معمولاً با سرمایه کم شکل گرفتند و زبان آن‌ها نیز ایتالیایی بود.<ref name="موریکونه و وسترن اسپاگتی">{{یادکرد |نشانی=http://zamaaneh.com/jahed/2008/06/post_281.html|تاریخ=۱۹ خرداد ۱۳۸۷ |عنوان=موریکونه و وسترن اسپاگتی |تاریخ بازبینی=۲۸ دی ۱۳۹۱|ناشر=[[رادیو زمانه]] |زبان=| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVcTX5EJ | تاریخ بایگانی = ۳۰ مارس ۲۰۱۳}}</ref>
 
موریکونه و لئونه در دهه ۱۹۳۰ در یک مدرسه در کنار یکدیگر تحصیلات ابتدایی را گذراندند اما آن‌ها پس از آن دوران دیگر با هم ارتباطی نداشتند. کریستوفر فریلینگ<ref group="پ">Christopher Frayling</ref> از آغاز همکاری آن‌ها می‌گوید: «زمانی که موریکونه برای موسیقی ''یک مشت دلار'' انتخاب شد مشغول نوشتن موسیقی ''تفنگ‌ها حرف نمی‌زنند'' (۱۹۶۴)<ref group="پ">''Bullets Don't Argue''</ref> بود. موسیقی آن خیلی جذاب نبود. یک تم با چهار [[آکورد]] اصلی داشت که برای ارکستر تنظیم شده بود. از نظر لئونه موسیقی موریکونه تا آن زمان خیلی مناسب کار او نبود اما آرانژمان متفاوت موریکونه برای یک کار بومی آمریکایی به نظر او جذاب آمد و باعث همکاری آن‌ها برای ''یک مشت دلار'' شد».<ref name="A Film Score Guide 4" /> از بارزترین خصوصیات کارگردانی لئونه، حضور تعیین‌کننده موسیقی در [[سکانس]]های کلیدی فیلم است. ایده‌های لئونه در زمینه موسیقی فیلم، همانند سبک تصویری و روایی فیلم‌های او نیز متفاوت بود. موریکونه نیز متوجه تفاوت کار او با نمونه‌های دیگر این نوع فیلم‌ها بود؛ بنابراین تلاش کرد از سبک رایج موسیقی فیلم‌های وسترن آن روز متمایز عمل کند.<ref name="موریکونه و وسترن اسپاگتی" />
[[پرونده:Clint Eastwood - 1960s.JPG|بندانگشتی|راست|190px|موریکونه با ابزار خاص تأکید و هیجانی مضاعف به سکوت کنایه‌آمیز مردان ایستاده و خاموش سینمای وسترن بخشید (نمایی از ''یک مشت دلار'')]]
{{شنیدن
خط ۹۵:
| عنوان = قسمتی از ''یک مشت دلار''
| توصیف =}}
موسیقی موریکونه برای ''یک مشت دلار'' کاملاً متفاوت با هر آنچه او پیش از این ساخته بود از آب درآمد. ملودی آن و لحن موسیقی چندان منحصر به فرد نبود اما تنظیم آن بسیار نو و فوق‌العاده بود.<ref name="A Film Score Guide 4" /> از آن‌جا که فیلم بودجه اندکی داشت، موریکونه نمی‌توانست از یک ارکستر بزرگ برای ضبط موسیقی استفاده کند؛ بنابراین ترجیح داد به‌جای ساختن یک اثر ارکسترال بزرگ به سبک آثار آهنگسازانی چون [[دیمیتری تیومکین]] یا [[المر برنشتاین]]، با افکت‌های صوتی مثل صدای تیر تفنگ‌ها، نعره آدم‌ها، صدای تازیانه، [[سوت زدن|صدای سوت]]، [[زنبورک (ساز)|زنبورک]]، سازهای بومی سیسیلی، ترومپت‌ها و [[گیتار الکتریک]] که در آن زمان تازگی بیشتری داشت سعی در رفع این محدودیت‌ها کند. اگرچه این موسیقی مقداری عجیب و غریب می‌آمد اما تصور و تخیل لئونه را با موسیقیش محقق می‌نمود. نمایاهای نزدیک و به یاد ماندنی سرجو لئونه، خشونت تند و تیز و کمدی تهدیدآمیز او به موریکونه کمک کرد تا ایده‌های موزیکال ممکن در هنر موسیقی فیلم را تا آنجا که ممکن بود توسعه دهد. لئونه سبک کار موریکونه را پسندید و همکاری آن‌ها بعد از این فیلم نیز ادامه پیدا کرد.<ref name="موریکونه و وسترن اسپاگتی" /> موریکونه دربارهٔ چگونگی این همکاری گفته‌است: «او خیلی به موسیقی علاقه‌مند نبود و شناخت چندانی هم از موسیقی نداشت. اما دقیقاً می‌دانست چه می‌خواهد. من فیلم‌های او را تماشا می‌کردم و موسیقی مناسب فیلم را پیشنهاد می‌کردم. معمولاً وقتی قطعه‌ای را برای او می‌نواختم همان را انتخاب می‌کرد. اما تردید و دودلی جزء لاینفک وجود لئونه بود و همواره پس از پایان ساخت موسیقی متن فیلم دربارهٔ آن دچار شک و تردید می‌شد. او موسیقی را بخش مهم فیلم‌هایش می‌دانست و صحنه‌های ساده‌ای را برای آن‌ها انتخاب می‌کرد. بر ادامه موسیقی در جریان نمایش فیلم اصرار می‌ورزید و به همین جهت اغلب صحنه‌های فیلم هماهنگ با سبک موسیقی پیش می‌رفت».''<ref name="وب‌گاه روزنامه همشهری" />
 
موریکونه در برهه نوشتن پارتیتور ''یک مشت دلار'' همکاری بلند مدتی را با دوست دوران کودکیش الساندرو الساندورینی<ref group="پ">Alessandro Alessandroni</ref> آغاز می‌کرد. الساندورینی در بسیاری از آثار او ماهرانه سوت می‌زد و [[گیتار]] می‌نواخت و با آنسامبل «کانتوری مدرنی»،<ref group="پ">Cantori Moderni</ref> که خودش پایه‌گذار آن بود، به همکاری با آهنگساز پرداخت. کانتونی مدرنی دسته‌ای از خوانندگان کر زن بودند که موریکونه تکخوان سوپرانوی آن «اِدا دل‌اورسو»<ref group="پ">Edda Dell'Orso</ref> را می‌ستود و از آن به صدایی شگفت‌انگیز در آثارش یاد می‌کرد.<ref>{{یادکرد |نویسنده=|نشانی=http://text.wz.cz/temp/CINEAST_1995.htm |عنوان=An Interview with Ennio Morricone |ناشر=CINEAST |تاریخ=|تاریخ بازبینی=28 March 2013 |زبان=en| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVcSojrB | تاریخ بایگانی = 30 March 2013}}</ref>
 
برای فیلم ''خوب بد زشت'' آن‌ها قبل از آغاز تصویربرداری فیلم مدت‌ها دربارهٔ موسیقی آن بحث کردند و موریکونه بسیاری از قطعات را قبل از شروع فیلم‌برداری ساخت. لئونه نیز برای تقویت حس بازیگران و رسیدن به ریتم تصویری مناسب، این آهنگ‌ها را زمان فیلم‌برداری پخش می‌کرد. به این ترتیب ریتم حرکت دوربین و بازیگران هماهنگی بسیار دقیقی با ریتم موسیقی موریکونه پیدا کرد. تم اصلی فیلم، یک ملودی با نت‌های اندک است که با الهام از صدای گرگ وحشی صحرایی ساخته شده که در همان نمای اول فیلم دیده می‌شود. حیوانی که در میان خرابه‌ها پرسه می‌زند و زوزه می‌کشد.<ref name="موریکونه و وسترن اسپاگتی" />
[[پرونده:The Good the Bad and the Ugly - Main Theme.png|بندانگشتی|چپ|350px|تم اصلی موسیقی ''خوب بد زشت'' که موریکونه آن را با الهام از زوزه گرگ صحرایی نوشت.]]
موریکونه برای توصیف هر یک از شخصیت‌های اصلی فیلم، تم اصلی را با یک ساز جداگانه اجرا کرده‌است. به‌طور مثال برای شخصیت [[کلینت ایستوود]] یا «بلوندی» از [[فلوت پیکولو]]، برای [[لی وان کلیف]] یا «انجل آیز» از [[اوکارینا]] و برای [[ایلای والاک]] از نعره انسان سود برده‌است. این تم که بارها در فیلم شنیده می‌شود از توجه بیشتری نزد سینماروها برخوردار شد و بعدها الهام بخش گروه‌های موسیقی چون [[رولینگ استونز]] و گروه‌های [[راک]] و [[پانک]] مثل [[متالیکا]] شد. استفاده موریکونه از گیتار اسپانیایی، شکل باورپذیرتری به فضای مکزیکی فیلم بخشیده‌است. «''پادره رامیرز''»،<ref group="پ">''Padre Ramirez''</ref> قطعه آرامی است که بر اساس تم اصلی نوشته شده و با گیتار اسپانیایی نواخته می‌شود. یکی از ویژگی‌های منحصر به فرد موسیقی فیلم ''خوب بد زشت''، صدای سوت جان اونیل<ref group="پ">John O'Neill</ref> است که موریکونه از آن به عنوان یک ساز استفاده کرده‌است. این ساز بر روی نماهای باز از صحرا که سوارکار تنهایی در آن می‌راند شنیده می‌شود. موسیقی موریکونه مثل شکل داستان و شخصیت‌های لئونه ساده هستند. او در ساخت موسیقی ''خوب بد زشت'' از [[سازدهنی]] نیز استفاده کرده‌است. «''مارستا''»<ref group="پ">''Marcetta''</ref> قطعه آرامی است که با سازدهنی نواخته می‌شود. داستان ''خوب بد زشت'' در پس زمینه [[جنگ داخلی آمریکا|جنگ‌های داخلی آمریکا]] اتفاق می‌افتد. در صحنه‌ای از فیلم کلینیت ایستوود و الی والاک در مسیرشان با یک سرباز زخمی که در حال مرگ است مواجه می‌شوند. همدردی ایستوود با این سرباز، نشان‌دهنده قلب رئوف او، علی‌رغم ظاهر خشن و بی‌رحم او است. موریکونه قطعه «''مرگ سرباز''»<ref group="پ">''Morte Di Un Soldato''</ref> را برای این صحنه ساخته که با یک آواز کر مردانه شروع می‌شود و با ساز دهنی همراه است. موسیقی او با آخرین نفس‌های سرباز در حال مرگ همنوایی می‌کند. در پایان فیلم صحنه دوئلی سه نفره در گورستان دیده می‌شود. آهنگساز در این صحنه با ترکیب گیتار الکتریک و اسپانیایی و [[سازهای بادی]] و [[سازهای زهی|زهی]]، موسیقی دراماتیکی ساخته که به روح فیلم لئونه و شخصیت‌های فیلم‌های او نزدیک است. موسیقی‌ای که با شلیک نخستین گلوله متوقف می‌شود.<ref name="موریکونه و وسترن اسپاگتی" />
{{شنیدن
| نام پرونده = Man With A Harmonica.ogg
خط ۱۰۸:
از شاخص‌ترین آثار دیگر انیو موریکونه در همکاری با لئونه اثر سینمایی ''[[روزی روزگاری در غرب]]'' است. فیلمی محصول ۱۹۶۸ با بازی [[هنری فوندا]]، [[چارلز برانسون]] و [[کلودیا کاردیناله]]. داستان یک غریبه اسرارآمیز که با یک سازدهنی در دست وارد شهر می‌شود و به گروهی بدنام می‌پیوندد، اما هدفش دفاع از بیوه‌ای است که خانواده‌اش را به قتل رسانده‌اند. موریکونه با قطعاتی هماهنگ قاب‌های ویژه لئونه و حرکت دوربینش را در احاطه خود گرفته و در تکامل مجموعه اثر کوشاست. موسیقی او کاملاً متناسب با روایت اسطوره‌واری است که لئونه در فیلمش دارد. آهنگساز در اینجا صدای غرب وحشی را گسترش می‌دهد. ضرب‌های پر ارتعاش گیتار الکترونیک حکم قاضی را در صحنه‌ها دارد و ریتمی که نقش تنفس میان صحنه‌های پر هیجان و خشن فیلم را بازی می‌کند.<ref name="ریشه‌های ایتالیایی یک آهنگساز جهانی">{{یادکرد |نشانی=http://www.hozehonari.com/Default.aspx?page=8370&section=newlistItem&mid=40100&pid=79169&ln=fa|عنوان=ریشه‌های ایتالیایی یک آهنگساز جهانی|ناشر=حوزه هنری|تاریخ=۱۶ آذر ۱۳۹۷|تاریخ بازبینی=۱۶ آذر ۱۳۹۷|زبان=| پیوند بایگانی = | تاریخ بایگانی =}}</ref>
 
محبوبیت آثار موریکونه تا بدانجا پیش رفت که وی طی دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ بیش از ۳۰ اثر بلند در ژانر وسترن اسپاگتی به کارنامه کاری خود افزود.<ref name="spaghetti-western" /> وسترن‌هایی که از آن‌ها می‌توان ''گرینگو'' (۱۹۶۳)،<ref group="پ">''Gringo''</ref> ''ششلولی برای رینگو'' (۱۹۶۵)،<ref group="پ">''A Pistol for Ringo''</ref> ''بازگشت رینگو'' (۱۹۶۵)،<ref group="پ">''The Return of Ringo''</ref> ''هفت تپانچه برای مک‌گریگور'' (۱۹۶۶)،<ref group="پ">''Seven Guns for the MacGregors''</ref> ''تپه‌های سرخ'' (۱۹۶۶)،<ref group="پ">''The Hills Run Red''</ref> ''گلوله‌ای برای ژنرال'' (۱۹۶۶)،<ref group="پ">''A Bullet for the General''</ref> ''مرگ، سوار بر اسب می‌تازد'' (۱۹۶۷)،<ref group="پ">''Death Rides a Horse''</ref> ''تِپِپا'' (۱۹۶۸)،<ref group="پ">''Tepepa''</ref> ''[[توپ‌های سان سباستین]]'' (۱۹۶۸)،<ref group="پ">''Guns for San Sebastian''</ref> ''سقفی از آسمان پر ستاره'' (۱۹۶۸)،<ref group="پ">''A Sky Full of Stars for a Roof''</ref> ''ارتش پنج نفره'' (۱۹۶۹)،<ref group="پ">''The Five Man Army''</ref> ''دو قاطر برای خواهر سارا'' (۱۹۷۰)،<ref group="پ">''Two Mules for Sister Sara''</ref> و ''رفیق به غرب می‌رود'' (۱۹۸۱)<ref group="پ">''Buddy Goes West''</ref> را نام برد. بخش قابل توجهی از آثار موریکونه در دهه ۱۹۶۰ برآمده از سینمایی به غیر از ژانر وسترن بودند؛ نظیر ''[[نبرد الجزیره (فیلم)|نبرد الجزایر]]'' (۱۹۶۶)، ''[[پرنده‌های بزرگ و پرنده‌های کوچک]]'' (۱۹۶۶)، ''[[ال گرکو (فیلم ۱۹۶۶)|ال گرکو]]'' (۱۹۶۶)، ''[[گالیلئو (فیلم ۱۹۶۸)|گالیلئو]]'' (۱۹۶۸) و ''[[دسته سیسیلی‌ها]]'' (۱۹۶۹).
 
''دسته سیسیلی‌ها'' فیلمی از [[آنری ورنوی]] با نقش‌آفرینی تعدادی از بهترین بازیگران سینمای فرانسه چون [[آلن دلون]] و [[ژان گابن]] است. از آن فیلم‌های مردانه که باز هم به طبع خاص موریکونه می‌خورد. یعنی ترکیبی از خشونت و احساسات که ورنوی فرانسوی هم در فیلم‌هایش این دو را با هم ترکیب می‌کند. داستان گنگستر جوانی که نقشه سرقت یک الماس قیمتی را می‌کشد و یک کمیسر پلیس مصمم که قدم به قدم در تعقیب این ماجراست. تم محزونی که موریکونه برای این فیلم ساخته‌است بیش از حد [[سانتیمانتالیسم|سانتیمانتال]] به نظر می‌رسد. موریکونه با چند نت ساده تم اصلی ''دسته سیسیلی‌ها'' را نوشته‌است و از دل چنین سادگی یک ملودی با سازبندی قابل توجه‌ای بیرون می‌آورد.<ref name="ریشه‌های ایتالیایی یک آهنگساز جهانی" />
 
موریکونه در این دهه همکاری با [[ماریو باوا]] را نیز در فیلم ''خطر: دیابولیک'' (۱۹۶۸)<ref group="پ">''Danger: Diabolik''</ref> تجربه کرد. او در طول سالیان پیش رو برای بسیاری از فیلم‌های دیگر سینمایی نیز موسیقی نوشت که شاید شهرت برخی اسپاگتی وسترن‌های زبانزد را نداشت اما او را به یکی از پرکارترین آهنگسازان تاریخ سینما بدل کرد.
 
=== دههٔ ۱۹۷۰ ===
موریکونه مشغولیت‌های دیگر را کاهش داد و معطوف به سینما شد آنچنان که در یک سال بیش از ۲۰ اثر بلند سینمایی با موسیقی او به روی پرده سینماها رفت. در ۱۹۷۰ موریکونه برای «''شهر خشونت''»<ref group="پ">''Violent City''</ref> موسیقی نوشت. در همان سال برای نخستین بار جایزه سینمای ایتالیا، [[جایزه انجمن ملی فیلم ایتالیا|روبان نقره‌ای]] را برای موسیقی فیلم «''یک شب در شام''»<ref group="پ">''Metti una sera acena''</ref> دریافت کرد و سال بعد مجدداً همین جایزه را برای فیلم ''[[ساکو و وانزتی (فیلم)|ساکو و وانزتی]]'' کسب کرد که این فیلم همکاری میان او و خواننده آمریکایی، [[جوآن بائز]] را به یادگار گذاشت. در ۱۹۷۳ برای فیلم جنایی «''[[رولور (فیلم ۱۹۷۳)|هفت‌تیر]]''» موسیقی نوشت و سرانجام در ۱۹۷۹ برای نخستین بار نامزد [[جایزه اسکار]] برای موسیقی ''[[روزهای بهشت]]'' شد.<ref name="ENNIO MORRICONE AWARDED OSCAR" />
{{جعبه گفتاورد
|عنوان =
خط ۱۳۸:
''[[علف‌زار (فیلم)|علف‌زار]]'' (۱۹۷۹)،<ref group="پ">''The Meadow''</ref> ''[[وراثت (فیلم ۱۹۷۹)|وراثت]]'' (۱۹۷۹)،<ref group="پ">''Bloodline''</ref> ''[[قفسی برای دیوانگان (فیلم)|قفسی برای دیوانگان]]'' (۱۹۷۹)،<ref group="پ">''La Cage aux Folles''</ref> و ''لونا'' (۱۹۷۹؛ به کارگردانی برناردو برتولوچی)<ref group="پ">''Luna''</ref> را نام برد.
 
''[[ای مثل ایکاروس]]'' فیلمی دیگر از آنری ورنوی و محصول ۱۹۷۹ است. موسیقی موریکونه روی این اثر حال و هوایی دلهره‌آور و غریب دارد که آشکارا با داستان فیلم پیوند می‌یابد. شخصیت اصلی با بازی [[ایو مونتان]] کسی است که از روند محاکمه عامل ترور رئیس‌جمهور راضی نیست. او که دادستان کل است یک هیئت تحقیق تشکیل می‌دهد اما وقتی به حقیقت نزدیک می‌شود او را هم ترور می‌کنند. کل داستان فیلم از داستان اساطیر یونان گرفته شده که وقتی ایکاروس زیاد به خورشید نزدیک شد، بال‌هایش ذوب شدند و به زمین سقوط کرد. موسیقی موریکونه برای این فیلم دارای نقشی مؤثر و منطبق با جریان اثر است. به خصوص تمی که بر روی نمای پایانی شنیده می‌شود؛ این قطعه یک [[موومان]] تکرار شونده دارد و قطعات کوتاه دیگری که در هم ترکیب شده‌اند و در نهایت وقتی سازهای زهی وارد می‌شوند موسیقی به گونه‌ای خودنمایی می‌کند که در خاطر شنوندگان باقی می‌ماند. آنری ورنوی از آن فیلمسازان فرانسوی بود که به سبک آمریکایی فیلم می‌ساخت و همکاریش با موریکونه نتیجه رضایت بخشی داشت.<ref name="ریشه‌های ایتالیایی یک آهنگساز جهانی" />
 
او طی دهه ۷۰ برای مجموعه‌های تلویزیونی متفاوتی چون ''[[ویرجینیایی]]'' (۱۹۷۱)،<ref group="پ">''The Virginian''</ref> ''موسی'' (۱۹۷۴)،<ref group="پ">''Moses the Lawgiver''</ref> و ''[[فضا: ۱۹۹۹]]'' (۱۹۷۵)،<ref group="پ">''Space: 1999''</ref> نیز موسیقی نوشت.
 
=== دههٔ ۱۹۸۰ ===
در ۱۹۸۴ بار دیگر با لئونه و در ''[[روزی روزگاری در آمریکا]]'' به همکاری پرداخت. این بار لئونه سراغ سوژه‌ای خشونت‌بار رفت که مایه‌های رمانتیک قوی‌تری نسبت به فیلم‌های قبلی‌اش داشت. یک گنگستر سابق به محله قدیمیش در قسمت فقیرنشین منهتن بازمی‌گردد و در آنجا خاطرات سابق برایش مرور می‌شود. وجوه مختلفی در داستان آن است که با موسیقی آن نزدیک است. از قهرمانی گرفته تا عشق، از خشونت تا مبارزه؛ موسیقی موریکونه برای این فیلم بغض آشکاری دارد. این قطعات وجه روایی کار را تشدید می‌کند.<ref name="ریشه‌های ایتالیایی یک آهنگساز جهانی" /> «آماپولا»<ref group="پ">Amapola</ref> تم اصلی موسیقی این فیلم است که با اجراهای مختلف در سکانس‌هایی از فیلم شنیده می‌شود و حال و هوای ویژه‌ای دارد. ملودی با تمپوی آرام و با حضور سازهای زهی حسی نوستالژیک یافته و به نوعی از مد افتاده‌است. این سازبندی و تمامی حس نستالژیک آن مدیون وسیله‌ای کوچک است، «[[سوردین]]».<ref group="پ">Sordino</ref> [[سوردین|سوردین‌ها]]‌ها صدایی آسمانی به قطعه می‌بخشند.<ref name="نگاهی به موسیقی فیلم روزی روزگاری آمریکا ساخته انیو موریکونه">{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=https://www.manzoom.ir/review/8054163 | عنوان=نگاهی به موسیقی فیلم روزی روزگاری آمریکا ساخته انیو موریکونه |ناشر=منظوم|تاریخ=۱۴ آذر ۱۳۹۵|تاریخ بازبینی=۲۸ بهمن ۱۳۹۷|زبان=| پیوند بایگانی = | تاریخ بایگانی =}}</ref>
{{شنیدن
| نام پرونده = Deborah's Theme.mp3
| عنوان = قسمتی از قطعهٔ «تم دبورا» از ''روزی روزگاری در آمریکا''
| توصیف =}}
موریکونه در موسیقی این فیلم توانسته فرم موسیقی‌اش را چنان به فیلم سنجاق کند که جدایی بخشیدن میان فیلم و موسیقی را سخت می‌توان تجسم کرد. سازبندی‌اش صدایی تأثیر گذار به گوش می‌رساند. پیش‌زمینه‌سازهای زهی هستند و کلیه سازهای دیگر به پس‌زمینه منتقل می‌شوند. سازبندی اثر همچون ارکستر پائولو مانتوانی در دهه ۱۹۳۰ است. تم دیگر فیلم، «تم دبورا»<ref group="پ">Deborah's Theme</ref> طنین عشق و ستایش است. مهم‌ترین خصوصیت این تم [[کنترپوان]] آن برای سازهای زهی است. زهی‌های [[سوردین]]دار و انگشت‌های نوازندگان این قطعه را به آرامی و با لطافت در همراهی با تکخوان کُر زن می‌نوازند. ''روزی روزگاری آمریکا''، در کلیت فیلمی تأثیرگذار است اما موسیقی موریکونه به لحاظ زیبایی‌شناسی یک [[موسیقی رومانتیک|اثر رومانتیک]] مستقل است که بدون فیلم به یادگار می‌ماند.<ref name="نگاهی به موسیقی فیلم روزی روزگاری آمریکا ساخته انیو موریکونه" /> ''روزی روزگاری در آمریکا'' به دلیل طولانی بودن زمان فیلم برای نمایش در آمریکا دچار تدوین مجددی شد که اثرگذاری فیلم را کاهش داد و سبب شد فیلم از جوایز اسکار بی‌نصیب بماند. در ابتدا لئونه فیلمی به طول ده ساعت تهیه کرده بود که پس از چند مرحله حذف و با ادغام برخی صحنه‌ها که به عقیده خودش برای فیلم ضروری بودند به چهار ساعت کاهش پیدا کرد. اما استودیوی فیلمسازی باز هم به این کاهش دقایق رضایت نداد و با استخدام [[زک استینبرگ]] در حدود چهل و پنج دقیقه دیگر از این فیلم را نیز کوتاه کردند. پس از آن که نسخه دو ساعته به جای نسخه چهار ساعته به سینماهای آمریکا راه یافت، این فیلم مورد استقبال واقع نشد و موفقیتی نیز در اسکار کسب نکرد.<ref>{{یادکرد |نویسنده=|نشانی=http://www.naghdefarsi.com/world-movies-review/6826-once-upon-a-time-in-america-.html?start=6 |عنوان=شاهکاری که قربانی اختلافات کارگردان و تهیه‌کننده شد |ناشر=نقد فارسی|تاریخ=|تاریخ بازبینی=۴ فروردین ۱۳۹۲ |زبان=| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVcUX5PG | تاریخ بایگانی = ۳۰ مارس ۲۰۱۳}}</ref> موریکونه برای ''روزی روزگاری در آمریکا'' نامزد جایزه گلدن گلوب و برنده جایزه بفتا در بخش بهترین موسیقی فیلم سال شد اما موسیقی او جهت ارزشیابی به آکادمی ارائه نشد و اسکار آن سال به [[موریس ژار]] برای ''[[گذرگاهی به هند (فیلم)|گذری به هند]]'' تعلق گرفت. امروز این باور در برخی وجود دارد که ''روزی روزگاری در آمریکا'' چکیده زبردستی و هنرمندی انیو موریکونه است.<ref>{{یادکرد |نشانی=http://www.magiran.com/magtoc.asp?mgID=2882&Number=69&Appendix=0|عنوان=گزیده کارنامه سی آهنگساز بزرگ سینمای جهان، انیو موریکونه|ناشر=ماهنامه صنعت سینما، شماره ۶۹، ۷۹. ISSN 1684-4556 |تاریخ=فروردین ۱۳۸۷|تاریخ بازبینی=۳ آذر ۱۳۹۱ |زبان=| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVcV5Jx2 | تاریخ بایگانی = ۳۰ مارس ۲۰۱۳}}</ref>
[[پرونده:Gabriel's Oboe.jpg|بندانگشتی|چپ|250px|«جرمی آیرونز» در حال نواختن تم «اُبوای گابریل» (نمایی از ''مأموریت'')]]
{{شنیدن
خط ۱۷۸:
| توصیف =''موریکونه به تناسب فیلم لحنی سرد، گزنده، دارای قدمت و در عین حال کُمدی به موسیقی هشت نفرت‌انگیز اختصاص داد.''}}
 
سال ۲۰۱۵ زمانی بود که موریکونه نخستین همکاریش با کوئینتین تارانتینو را تجربه کرد. این فیلم که هشتمین فیلم تارانتینو بود با عنوان ''[[هشت نفرت‌انگیز]]'' فیلمی در گونه وسترن با محتوایی خشن و در عین حال دارای نشانه‌های کمیک است. تا پیش از این معمولامعمولاً تارانتینو از موسیقی اورجینال در فیلم‌هایش استفاده نمی‌کرد. زمانی که پیشنهاد ساخت موسیقی آن را به موریکونه دادند او علی‌رغم نارضایتی‌هایی که از کار با تارانتینو داشت آن را پذیرفت. ''هشت نفرت‌انگیز'' بازگشت موریکونه به ژانر وسترن پس از زمانی بیش از ۳۰ سال بود. او با الهام از فیلم‌نامه حدود ۶۰ دقیقه موسیقی برای فیلم نوشت و آن را در [[پراگ]] همراه با «ارکستر سمفونیک ملی چک»،<ref group="پ">Czech National Symphony Orchestra</ref> ارکستری که اجرا و ضبط موسیقی موریکونه برای فیلم ''[[بهترین پیشنهاد]]'' (به کارگردانی تورناتوره) را نیز برعهده داشت ضبط کردند. جلسات ضبط موسیقی در ژوئیه ۲۰۱۵ شروع شد و طی سه روز انجام شد. تارانتینو نیز در این ضبط سه روزه حضور داشت. سازبندی آن متشکل از حضور پر رنگ [[باسون]]، [[کنترفاگوت|کنترباسون]]، [[توبا]]، ترومپت، و صداهایی سرد از سازهای زهی است. موسیقی هشت نفرت‌انگیز تحسین بسیاری از جشنواره‌های سینمایی آمریکا را برانگیخت. موریکونه پس از چندین دهه کار سینما و در ۸۷ سالگی برای نخستین بار در بخش رقابتی جایزه اسکار را دریافت کرد. او در این زمان مسن‌ترین هنرمند سینمای جهان بود که در بخش رقابتی اسکار برنده این جایزه شد. موریکونه جوایز مهم دیگری مانند بفتا و گلدن گلوب را نیز برای این اثر دریافت کرد.<ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=http://www.expats.cz/prague/article/weekly-czech-news/tarantino-morricone-score-hateful-eight-in-prague// |عنوان=''Tarantino, Morricone Scoring Hateful Eight in Prague'' | ناشر =expats.cz |تاریخ = |تاریخ بازبینی=24 June 2016}}</ref>▼
 
▲سال ۲۰۱۵ زمانی بود که موریکونه نخستین همکاریش با کوئینتین تارانتینو را تجربه کرد. این فیلم که هشتمین فیلم تارانتینو بود با عنوان ''[[هشت نفرت‌انگیز]]'' فیلمی در گونه وسترن با محتوایی خشن و در عین حال دارای نشانه‌های کمیک است. تا پیش از این معمولا تارانتینو از موسیقی اورجینال در فیلم‌هایش استفاده نمی‌کرد. زمانی که پیشنهاد ساخت موسیقی آن را به موریکونه دادند او علی‌رغم نارضایتی‌هایی که از کار با تارانتینو داشت آن را پذیرفت. ''هشت نفرت‌انگیز'' بازگشت موریکونه به ژانر وسترن پس از زمانی بیش از ۳۰ سال بود. او با الهام از فیلم‌نامه حدود ۶۰ دقیقه موسیقی برای فیلم نوشت و آن را در [[پراگ]] همراه با «ارکستر سمفونیک ملی چک»،<ref group="پ">Czech National Symphony Orchestra</ref> ارکستری که اجرا و ضبط موسیقی موریکونه برای فیلم ''[[بهترین پیشنهاد]]'' (به کارگردانی تورناتوره) را نیز برعهده داشت ضبط کردند. جلسات ضبط موسیقی در ژوئیه ۲۰۱۵ شروع شد و طی سه روز انجام شد. تارانتینو نیز در این ضبط سه روزه حضور داشت. سازبندی آن متشکل از حضور پر رنگ [[باسون]]، [[کنترفاگوت|کنترباسون]]، [[توبا]]، ترومپت، و صداهایی سرد از سازهای زهی است. موسیقی هشت نفرت‌انگیز تحسین بسیاری از جشنواره‌های سینمایی آمریکا را برانگیخت. موریکونه پس از چندین دهه کار سینما و در ۸۷ سالگی برای نخستین بار در بخش رقابتی جایزه اسکار را دریافت کرد. او در این زمان مسن‌ترین هنرمند سینمای جهان بود که در بخش رقابتی اسکار برنده این جایزه شد. موریکونه جوایز مهم دیگری مانند بفتا و گلدن گلوب را نیز برای این اثر دریافت کرد.<ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=http://www.expats.cz/prague/article/weekly-czech-news/tarantino-morricone-score-hateful-eight-in-prague// |عنوان=''Tarantino, Morricone Scoring Hateful Eight in Prague'' | ناشر =expats.cz |تاریخ = |تاریخ بازبینی=24 June 2016}}</ref>
 
موسیقی برای ''[[مکاتبه]]'' (۲۰۱۶) به کارگردانی تورناتوره از آثار متاخر موریکونه است. او قرار بود برای اثری از تورناتوره با عنوان ''«لنینگراد»'' که دربارهٔ محاصره این شهر توسط نیروهای آلمان نازی در زمان جنگ جهانی دوم است نیز موسیقی بنویسد.<ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=http://www.hollywoodreporter.com/news/a-fistful-euros-did-ennio-519439 |عنوان=''For a Fistful of Euros: Did Ennio Morricone Cheat Guitarist Behind Famous Spaghetti Western Riffs?'' | ناشر =hollywoodreporter.com |تاریخ = |تاریخ بازبینی=13 July 2016}}</ref>
سطر ۱۹۸ ⟵ ۱۹۷:
۱۰ نوامبر ۲۰۱۸، همزمان با سالروز ۹۰ سالگی موریکونه، رُم شاهد بزرگداشت و اجرای ویژه‌ای از آثار وی با حضور رئیس‌جمهور ایتالیا بود. جوزپه تورناتوره، [[نیکولا پیووانی]] (آهنگساز برنده اسکار برای فیلم ''[[زندگی زیباست (فیلم ۱۹۹۷)|زندگی زیباست]]'') و [[داریو ماریانلی]] (آهنگساز برنده اسکار برای فیلم ''[[تاوان (فیلم ۲۰۰۷)|تاوان]]'') از دیگر حاضرین در این مراسم بودند. موریکونه در این کنسرت ویژه رهبری ارکستر دو قطعه از مهم‌ترین آثارش شامل ''افسانه ۱۹۰۰'' و ''مأموریت'' را بر عهده گرفت. در این کنسرت قطعاتی از آهنگسازان الهام‌بخش موریکونه چون باخ و گوفردو پتراسی معلم وی در آکادمی ملی سانتاسسیلیا نیز اجرا شد.<ref name="بزرگان هنر و سیاست در جشن ۹۰ سالگی موریکونه">{{یادکرد|نشانی=https://www.isna.ir/news/97070804516|عنوان=بزرگان هنر و سیاست در جشن ۹۰ سالگی موریکونه |تاریخ بازبینی=۵ بهمن ۱۳۹۷ |تاریخ=۸ مهر ۱۳۹۷|ناشر=[[ایسنا]] |زبان=| پیوند بایگانی = | تاریخ بایگانی =}}</ref>
 
موریکونه در طی برگزاری این مراسم گفت: «''در ابتدا از ساخت موسیقی برای فیلم‌ها شرمسار بودم و حتی آن را پنهان می‌کردم؛ به ویژه که گوفردو پتراسی معلم موسیقی‌ام نگاهی از بالا به پایین به موسیقی فیلم داشت. به همین دلیل زمانی که متوجه شدند مشغول ساخت موسیقی فیلم هستم من را از آکادمی سانتاسسیلیا اخراج کردند''».<ref name="بزرگان هنر و سیاست در جشن ۹۰ سالگی موریکونه" />
 
[[سرجیو ماتارلا]]، رئیس‌جمهوری وقت ایتالیا در این بزرگداشت موریکونه را در آغوش کشید و آکادمی ملی سانتاسیسیلیا نیز به همین مناسبت کتابی با عنوان «''۹۰ انیو''» را که شامل عکس، اسناد و دیگر مطالب مرتبط با همکاری موریکونه با چهره‌های سینمایی است منتشر کرد.<ref name="بزرگان هنر و سیاست در جشن ۹۰ سالگی موریکونه" />
 
== سبک و نگرش ==
اگرچه موریکونه یک آهنگساز فیلم است اما همواره موسیقی او از سلیقه و ویژگی‌های فردی او نشأت گرفته‌است. موریکونه در ساخته‌هایش غالباً تمایل به [[رومانتیسیسم]] با محوریت ملودیک داشته‌است و این زبان از موسیقی بیشتر در آثارش رخ داده‌است. موسیقی وی بیش از هر چیز وفادار به قواعد [[تونالیته|موسیقی تونال]] است، اگرچه او در آثارش از این مرز فراتر می‌رود و بارها تکنیک‌های مدرن را به کمک در خلق فضاها گسیل می‌کند. او گفته‌است: «من همواره در تلاش بوده‌ام تغییری را در عرصه موسیقی به وجود آورم. همواره در جستجوی تازه‌ها بوده‌ام و گاهی پیش می‌آید که در جریان این جستجو به کشف بزرگی می‌رسید. در فیلم، وظیفه آهنگساز است که بدعتی را در این عرصه ایجاد کند».<ref name="وب‌گاه روزنامه همشهری" /> گاردین به بیانی طنزآمیز می‌نویسد: «از او از ریشه‌های موسیقیش سؤال کنید. او کلاهش را به احترام آهنگسازان مستقل سده بیستم همچون [[پیر بولز]]، [[کارل هاینز اشتوکهاوزن|اشتوکهاوزن]]، [[لوچیانو بریو]] و لوئیجی نونو از سر بلند می‌کند». با آن که موسیقی موریکونه لحظه‌ای شکلی مدرن و دیسونانس به خود می‌گیرد اما باز از خصوصیات آثار تونال و مدال بی‌خود نمی‌شود. این مسئله درک موسیقی او را در بین شنوندگان متوسط موسیقی ممکن ساخته‌است. نیازی نیست کسی برای فهم این موسیقی مجبور به درک اِلمان‌های موسیقی مدرن باشد. موریکونه این دو را در ظرفی یکسان ارائه می‌کند. با وجود این که او به موفقیت‌های تجاری قابل توجهی در حرفه موسیقی دست یافته‌است اما او ارزش‌های هنری موسیقی که از گذشته با خود داشته‌است را حفظ کرده‌است. سرجو میشلی، پژوهشگر موسیقی می‌نویسد: «او دو وجه متمایز موسیقی را در آثارش در کنار هم گسترش می‌دهد. یکی از آن‌ها گرایش به مدرنیسم مانند [[سریالیسم]] و [[موسیقی تجربی]] است و دیگری موسیقی‌ای در سطح ادراک مردم؛ همان سطحی که او آن را از تنظیم ترانه‌ها و نمایش‌های رادیویی و تلویزیونی می‌شناخت». این دو صورت از موسیقی او به نظر همزیستی خوبی با هم یافته‌اند و یکدیگر را کامل می‌کنند.<ref name="Ennio Morricone's The Good, The Bad And The Ugly: A Film Score 1">{{cite book|last1=Leinberger|first1=Charles|title=Ennio Morricone's The Good, The Bad And The Ugly: A Film Score Guide|date=2004|publisher=Scarecrow Press|isbn=0-8108-5132-6|pages=8–9}}</ref>
[[پرونده:Ennio Morricone in concerto all'Unipol Arena 3.jpg|وسط|800px]]
با آنکه موریکونه برای آن دسته از آثار تجاری‌اش بیشتر شناخته شده‌است اما وجه آوانگارد نگرش او که شامل سریالیسم و [[مینیمالیسم]] و دیگر سبک‌های موسیقی سده بیستم است نباید دست کم گرفته شود. موسیقی او برای کنسرت به خوبی در اروپا شناخته شده‌است و در این زمینه محبوبیت آثارش رو به فزونی بوده‌است؛ اما واقعیت این است که این بخش از آثار او در آمریکا ناشناخته باقی مانده‌است. خودش می‌گوید: «با آنکه من آهنگساز فیلم باقی مانده‌ام اما از دانسته‌هایم برای کار در زمینه موسیقی برای کنسرت همواره بهره برده‌ام و خود را آهنگساز کنسرت می‌دانم. بسیاری از کارهایم اینجا در اروپا برای ارکستر اجرا شده‌اند اما در ایالات متحده متأسفانه اینطور نیست».<ref name="Ennio Morricone's The Good, The Bad And The Ugly: A Film Score 1" />
 
موریکونه در آثارش از «میکروسِل» که در واقع وصل یک موتیف کوتاه به موتیف دیگر است استفاده کرده و توجه شنونده را به خود جلب می‌کند. اما گاهی اوقات این اتفاق در آثارش شتابزده است. این تکنیکی است که او در ''خوب بد زشت'' از آن بهره برده‌است. در این تکنیک موریکونه از چیزی شبه سریال استفاده می‌کند. برخلاف آنچه در موسیقی دوازده صدایی شنیده شده‌است او دسته کوچکی از نت‌ها را به کار می‌برد که می‌تواند فضا را برای حضور موسیقی تونال و مدال هم فراهم نماید.<ref name="Ennio Morricone's The Good, The Bad And The Ugly: A Film Score 1" />
 
موریکونه تقریباً در تمام روز مشغول نوشتن موسیقی بوده‌است؛ از همان ساعات اول روز. او معمولاً بیش از آنچه یک فیلم نیاز دارد برای آن موسیقی نوشته و به کارگردان فرصت می‌دهد تا بخش‌هایی از نوشته‌های او را که برای فیلم بهتر است انتخاب کند و آنچه نمی‌پسندد را حذف کند. البته گاهی اوقات آن قسمت‌های کنار گذارده‌شده مورد پسند کارگردان دیگری واقع می‌شود و تبدیل به بخشی از یک موسیقی برای فیلم دیگر می‌شود.<ref name="Ennio Morricone's The Good, The Bad And The Ugly: A Film Score 2">{{cite book|last1=Leinberger|first1=Charles|title=Ennio Morricone's The Good, The Bad And The Ugly: A Film Score Guide|date=2004|publisher=Scarecrow Press|isbn=0-8108-5132-6|page=13}}</ref>
 
اگر بخواهیم شیوه کار موریکونه با دیگر آهنگسازان فیلم در هالیوود را با هم مقایسه کنیم متوجه تفاوت‌هایی خواهیم شد. این تفاوت‌ها صرفاً در تکنیک آهنگسازی او برای فیلم خلاصه نمی‌شود بلکه در تفکر و نگاه او به هنر آهنگسازی نیز وجود دارد. مجموعه‌ای از دلایل که موریکونه را از برخی همکاران هالیوودیش متمایز ساخته‌است. موریکونه دانسته‌هایش را در موسیقی کلاسیک و تجربه‌های بسیاری را از موسیقی پاپ کسب کرده بود اما آنچه او را به دنیای موسیقی فیلم کشاند روحیه‌ای بود که او را هدایت می‌کرد. در هالیوود مراحل آهنگسازی، تنظیم برای ارکستر، رهبری و هر آنچه برای تهیه یک موسیقی فیلم نیاز است مقداری پیچیده‌است و در بسیاری موارد از هماهنگی بخش‌هایی مستقل تکامل یافته‌است. چیزی شبیه به یک خط تولید و سر هم کردن است. در حالی که یک رهبر ارکستر در حال ضبط یک موسیقی فیلم است تنظیم‌کننده همان اثر در حال تنظیم موسیقی برای فیلم دیگریست و آهنگساز آن نیز در حال نوشتن اثر بعدی خود است. این چیزی بیش از کار هنری است. آن‌ها شتابان کار می‌کنند. این چرخه‌ای کارآمد و سودآور است. موریکونه چنین شیوه‌ای را برای کار نپذیرفته و می‌گوید: «آهنگسازان در هر دوره‌ای صرف نظر از اینکه موسیقی برای کنسرت باشد یا برای هر چیز دیگر، موسیقیشان را خودشان می‌سازند. من متعجبم و درک نمی‌کنم چرا کسی که خود را آهنگساز می‌داند کارش را تمام نمی‌کند و عاقبت آن را به دست دیگری می‌دهد».<ref name="Ennio Morricone's The Good, The Bad And The Ugly: A Film Score 2" />
 
=== پنج عنصر موسیقایی ===
موریکونه را می‌توان با [[استراوینسکی]] به عنوان دو نوآور عرصه موسیقی مقایسه کرد. با اینکه موریکونه برخلاف استراوینسکی تحصیلات آکادمیک موسیقی داشت اما هر دو از عرصه‌هایی که در آن موسیقی می‌نوشتند صرف نظر کردند و احتمالاً همین عدم تحریکات اجتماعی، آهنگساز را به گسترش دادن مرزهای خلاقیت وادار می‌کرد. با مطالعه و بررسی آثار موریکونه، به قطعیت می‌توان اذعان داشت موسیقی وی شبیه آثار هیچ آهنگساز قبل و بعد از وی نیست و ترکیب عناصر تشکیل دهنده آثارش منحصر به خود است. عناصری که در اغلب آثار آهنگساز حضور دارند را در پنج رده می‌توان تقسیم‌بندی و بررسی نمود:<ref name="پنج عنصر موسیقایی">{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=https://www.ketabrah.ir/103/book/36651 |عنوان=پنج عنصر موسیقایی که آثار موریکونه را متمایز می‌کند |ناشر=ماهنامه گزارش موسیقی |تاریخ=آبان و آذر ۱۳۹۷|تاریخ بازبینی=۵ اردیبهشت ۱۳۹۸|صفحه=۳۵–۳۶}}</ref>
 
۱) '''ضربان ریتمیک''': یک بخش ریتمیک مستمر یا عبارت کوتاه تکراری که در تمام طول قطعه حضور دارد. به ندرت این ضربان ریتمیک در آثار موریکونه غائب است و زمانی که یک ساز خاموش می‌شود ساز دیگری خط ریتم را به مثابه یک قطار روی یک مسیر دایره‌وار ادامه می‌دهد. این یکی از شیوه‌های آهنگسازی بوده که با شنیدن آلبوم «''صدای حیوانات''» کاری از گروه «[[بیچ بویز]]» از آن آگاه می‌شویم و بدین طریق در شماری از ارکان موسیقی موریکونه نظیر تم اصلی «''تب طلا''» و «''خوب، بد، زشت''» نقش محوری بازی می‌کند.<ref name="پنج عنصر موسیقایی" />
[[پرونده:Ennio Morricone in concerto all'Unipol Arena.jpg|بندانگشتی|چپ|400px|موریکونه در حین رهبری در بولونیا (۲۰۱۲)]]
۲) '''آوا''': لفظ «آوا» اشاره به صدای انسان نه به عنوان اجرای دکلمه اشعار و اجرای ترانه و آواز بلکه به عنوان یک ساز ملودیک دارد که شامل اجرای ملودی، سوت، جیغ و فریاد است. «ادا دل اورسو» خواننده‌ای است که بیش از دیگران با موریکونه همکاری داشته‌است و می‌توان صدای وی را در آثاری همچون «''تب طلا''»، «''خوب، بد، زشت''» و «''روزی روزگاری در غرب''» شنید. اولین همکاری وی با موریکونه در سال ۱۹۶۴ در فیلم مستند «''مالاموندو''» است. با عقد قرارداد موریکونه با سرجو لئونه برای موسیقی متن فیلم «خوب، بد، زشت» این همکاری رسمی‌تر شد و این خواننده در بیش از ۲۸ اثر موریکونه و تعداد زیادی از پروژه‌های مشترک موریکونه و لئونه حضور داشت.<ref name="پنج عنصر موسیقایی" />
 
۳) '''تریاد و تتراکوردها''': از موریکونه پرسیدند چه ارتباطی بین موسیقی او با گروه‌های [[راک]] و [[هوی متال]] چون «متالیکا» یا «[[اسلیر]]» وجود دارد. وی بی درنگ پاسخ داد نقطه اشتراک این دو، استفاده از آکوردهای سه صدایی ساده است. حال ممکن است گفته شود که همه آهنگسازان از آکوردهای سه صدایی استفاده می‌کنند اما نکته اینجاست که موریکونه شیوه منحصر بفرد خود را در بسط فواصل پایه‌ای دارد؛ چیزی که بسیاری از آهنگسازان آن را بدوی و خام می‌دانند اما ترکیب و استفاده از سه نت ساده اصلی و تتراکوردها مشخصه آثار موریکونه است.<ref name="پنج عنصر موسیقایی" />
 
۴) '''طراحی صدا''': استفاده از سازهای آکوستیک به عنوان ابزار سینمایی و ایجاد جلوه‌های صوتی<ref group="پ">SFX</ref> با آلات موسیقی. این‌ها تمهیداتی هستند که آهنگساز از ساز به روشی غیرمعمول استفاده می‌کند تا جلوه صوتی مناسب را متناسب با تصویر برای ایجاد فضای دراماتیک یا هیجانی و در عین حال هماهنگ با دیگر اعضا خلق کند.<ref name="پنج عنصر موسیقایی" />
 
۵) '''گیتار فِندر''': گیتار موریکونه را می‌توان سفیر گیتارهای الکتریک [[شرکت لوازم موسیقی فندر|فِندر]] شناخت که شامل آمپلی فایر با همه ریوِرب<ref group="پ">Reverb</ref> و ویبراتوها<ref group="پ">Vibrato</ref> است. این جنس صدا، به طرز شگفت‌آوری در اوایل دهه ۶۰ بین آهنگسازان سینما طرفدار پیدا کرد؛ از تم «''[[جیمز باند (مجموعه‌فیلم)|جیمز باند]]''» ساخته [[مانتی نورمن]] تا تم «''[[مأموریت غیرممکن]]''» ساخته هنرجوی موریکونه، [[لالو شیفرین]].<ref name="پنج عنصر موسیقایی" />
 
دست کم در ۴۰ قطعه اصلی در آلبوم‌های «بهترین‌های موریکونه»، هریک از پنج عنصر مطروحه بالا در حالات متنوعی از همزیستی در سرتاسر کل مجموعه مشخص است. دو ستون «ضربان ریتمیک» و «آکوردهای سه صدایی» تمامی ۴۰ قطعه موسیقی را دربر می‌گیرند. هشت قطعه از میان آن‌ها، تمامی پنج عنصر را با سایر قطعات مشترک دارد. در این خصوص «آوا» ۲۶ بار، «گیتار» ۱۷ بار، و «طراحی صدا» ۱۶ بار ظاهر می‌شوند.<ref name="پنج عنصر موسیقایی" />
 
== موریکونه در نظر آهنگسازان و سینماگران ==
سطر ۲۳۲ ⟵ ۲۳۱:
موریکونه با بهره‌گیری از [[ملودی]]های نو و [[ارکستراسیون]]ی ترکیبی و نامتعارف به سینمای وسترن اسپاگتی تعاریفی از موسیقی بخشید که آهنگسازان دیگر سینما را تحت تأثیر قرار داد و سپس بدون بیم و هراس از [[تجربه‌گرایی]] و با اجرای جسورانه ایده‌هایش به خلق آثاری متنوع در فیلم‌هایی با محتواهایی گوناگون روی آورد. موسیقی او در این فیلم‌ها از یک موضوع شنیداری به وجهی زیبایی شناسانه تبدیل می‌شود و ریتم، بسط ملودیک و سازبندی او با القای حس فرامتنی صحنهٔ مورد نظر در خدمت فیلم هستند.<ref>{{یادکرد|نشانی=http://radiokoocheh.com/article/80791|عنوان= «روزی روزگاری انیو موریکونه» |تاریخ بازبینی=۱۳ آبان ۱۳۹۱ |تاریخ=|ناشر=[[رادیو کوچه]] |زبان=| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVcjoJp0 | تاریخ بایگانی = ۳۰ مارس ۲۰۱۳}}</ref>[[هانس زیمر]] آهنگساز آلمانی و برنده جایزه اسکار در ''[[دزدان دریایی کارائیب: پایان جهان]]'' در قطعه‌ای با نام «''پارلِی''»<ref group="پ">''Parlay''</ref> تعریفی از موسیقی و کارکرد آن با موقعیت فیلم ارائه می‌دهد که وام گرفته از ''روزی روزگاری در غرب'' است.<ref>{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=http://www.telegraph.co.uk/culture/film/classic-movies/9413230/Hans-Zimmer-on-Ennio-Morricones-score-for-Once-Upon-a-Time-in-the-West.html |عنوان=Hans Zimmer on Ennio Morricone’s score for Once Upon a Time in the West |ناشر=[[دیلی تلگراف|Daily Telegraph]]|تاریخ=|تاریخ بازبینی=30 March 2013|زبان=en| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVceESHr | تاریخ بایگانی = 30 March 2013}}</ref> زیمر که خود از آهنگسازان موفق سینمای جهان به‌شمار می‌آید و آثاری چون ''[[گلادیاتور (فیلم ۲۰۰۰)|گلادیاتور]]'' و ''[[در میان ستارگان (فیلم)|در میان ستارگان]]'' را نوشته موریکونه را آهنگسازی مبتکر توصیف کرده و گفته‌است «او بسیار متأثر از [[باخ]] و موتزارت بوده‌است. از سبک این دو به خوبی استفاده می‌کرد و آن را با موسیقی خاص خود ارائه می‌نمود. در تحلیل هر یک از آثار او چه به ساختمان آن و چه به ابتکاراتش نگاه کنید کاملاً مانند باخ است. موریکونه بود که گیتار الکتریک را به ژانر وسترن آورد. فکر فوق‌العاده‌ای بود. حضور این ساز برای وسترن کاملاً ناگهانی بود. او سلیقه موسیقی دهه ۱۹۶۰ را برای توصیف روایتی از قرن نوزدهم بکار برد اما به شیوه‌ای عمل کرد که برای هیچ‌کس سؤال‌برانگیز نشد. در حقیقت هیچ صدایی چنین هدفی را بهتر از این ساز به انجام نمی‌رساند. موریکونه در دهه ۶۰ میکروفون‌ها را با انگیزه ایجاد [[پرسپکتیو]] در موقعیت‌های مکانی متفاوتی قرار می‌داد و سپس موسیقی را ضبط می‌کرد. او استعداد منحصر به فردی در موسیقی فیلم سده بیستم است. کسی مانند او نیست. موسیقی موریکونه متعلق به خود اوست. موسیقی‌ای که فرد به فرد آن را در خلوت خود می‌پذیرند زیرا پیامی از خضوع و تواضع دارد با نغمه‌هایی زیبا برخواسته از تکنیکی کامل».<ref>{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=http://www.gramophone.co.uk/feature/ennio-morricone-my-inspiration-by-hans-zimmer |عنوان=Ennio Morricone – my inspiration, by Hans Zimmer |ناشر=gramophone.co.uk |تاریخ=|تاریخ بازبینی=6 June 2016|زبان=en| پیوند بایگانی=| تاریخ بایگانی=}}</ref>
 
[[لالو شیفرین]] موسیقی موریکونه در وسترن‌هایش را ریشه در علاقه او به موسیقی سرخپوستی آمریکا می‌داند. شیفرین گفته‌است «آهنگسازان آمریکایی و اروپایی که در هالیوود به نوشتن موسیقی برای وسترن می‌پرداختند، از جمله [[آلکس نورث]] و دیگر استادان بزرگ، از سازهای ارکستر سمفونیک استفاده می‌کردند. موریکونه اما در واقع موسیقی سرخپوستان آمریکا را وارد ژانر کرد. این موسیقی آمیخته با فرهنگ بومیان غرب است. او جدا از موسیقی فیلم، بسیار در فکر و پی موسیقی آوانگارد سده بیستم بود».<ref name="Morricone's Impact">{{یادکرد|نشانی=http://www.laweekly.com/music/maestro-film-composers-and-one-director-speak-about-ennio-morricones-impact-2162147|عنوان=Maestro! Film Composers (and One Director) Speak About Ennio Morricone's Impact|تاریخ بازبینی=6 June 2016|تاریخ=|ناشر=LA Weekly|زبان=en| پیوند بایگانی=| تاریخ بایگانی=}}</ref> [[مارکو بلترامی]] ایده نمونه‌برداری و دستکاری اصوات که آهنگسازان فیلم امروز انجام می‌دهند را برخواسته از مسیری دانسته که موریکونه در پیش گرفت.<ref name="Morricone's Impact" /> بلترامی که برای موسیقی [[۳:۱۰ به یوما (فیلم ۲۰۰۷)|سه ساعت و ده دقیقه به یوما]] نامزد دریافت جایزه اسکار شد<ref>{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=http://www.ascap.com/eventsawards/events/sundance/2012/bios/marco-beltrami.aspx |عنوان=Marco Beltrami |ناشر=ascap.com |تاریخ=|تاریخ بازبینی=30 March 2013 |زبان=en| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVcgYylM | تاریخ بایگانی = 30 March 2013}}</ref> برای موسیقی این فیلم به ارکستراسیون مدرنی متوسل شده که شباهت به وسترن‌های موریکونه دارد.<ref>{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=http://www.maintitles.net/reviews/3-10-to-yuma |عنوان=A brilliant mood setter, a Western pleaser, a respected film score |ناشر=maintitles.net |تاریخ=|تاریخ بازبینی=30 March 2013|زبان=en| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVcg8jUy | تاریخ بایگانی = 30 March 2013}}</ref> بلترامی می‌گوید «صرف نظر از استفاده موریکونه از ساز یا موسیقی خاص، مسیری که او برای دست یافتن به مقصود خود متحمل شده‌است حائز اهمیت است. او سازهای غیر ارکسترال و صداهایی که رواج نداشت را با هم ترکیب نمود و قالب صدایی جدیدی را خلق کرد؛ انعکاس صدای یک [[آمپلی فایر]] یا تیک‌تاک یک ساعت یا سوت انسان. این‌ها رویکردی کاملاً جدید بود. او بی‌تردید حرفه ما آهنگسازان را تحت تأثیر خود قرار داد».<ref name="Morricone's Impact" /> نمونه دیگری از تأثیر موریکونه که بلترامی آن را وسیع دانسته می‌توان در ''[[رومئو + ژولیت]]'' محصول سال ۱۹۹۶ به کارگردانی [[باز لورمان]] و بازی [[لئوناردو دی‌کاپریو]] در نقش رومئو یافت. [[کریگ آرمسترانگ (آهنگساز)|کریگ آرمسترانگ]] آهنگساز فیلم در بخشی از این اثر از انگاره‌های موسیقائی شنیده شده در ''خوب بد زشت'' برای توصیف فضای درگیری شخصیت‌ها با تپانچه‌هایی در دست استفاده کرده‌است که تداعی‌کننده وسترن‌های موریکونه است.
{{جعبه گفتاورد
|عنوان =
سطر ۲۵۲ ⟵ ۲۵۱:
|شکل‌بندی منبع =
}}
این گفته که «''موریکونه موسیقی فیلم را دوباره ابداع کرد''» از گفته‌های [[مارتین اسکورسیزی]] است. او گفته‌است «موریکونه بسیار متفاوت از آهنگسازان کلاسیک فیلم مانند [[جری گلدسمیت]]، [[المر برنشتاین]] و [[برنارد هرمن]] بود. موسیقی او نو و برجسته بود. او در ''روزی روزگاری در غرب'' موسیقی فیلم را به اُپرا پیوند می‌دهد و موسیقی [[جیاکومو پوچینی|پوچیینی]] و [[جوزپه وردی|وردی]] را با موسیقی آمریکایی و مکزیکی تلفیق می‌کند».<ref name="Italian composer Morricone scores honorary Oscar" /> در میان کارگردانان سینما [[کوئینتین تارانتینو]] به‌طور قابل توجهی از قطعاتی که در سوابق کاری موریکونه وجود داشته در فیلم‌هایش سود جسته و بر این باور است که همکاری لئونه و موریکونه موفق‌ترین همکاری یک کارگردان و یک آهنگساز تا به امروز در سینماست.<ref>{{یادکرد|نشانی=http://www.independent.co.uk/arts-entertainment/films/features/quentin-tarantino--the-good-the-bad-and-the-movie-geek-2283148.html|عنوان=Quentin Tarantino - The good, the bad and the movie geek |تاریخ بازبینی=30 March 2013 |تاریخ=|ناشر=Independent |زبان=en| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVcgpyUX | تاریخ بایگانی = 30 March 2013}}</ref> [[برناردو برتولوچی]] نیز معتقد است «موریکونه آهنگسازی با دو هویت است؛ از یک سو آهنگسازی مستقل در موسیقی معاصر است، از سوی دیگر آهنگساز حماسه‌های بزرگ و مشهور سینما. در تمام طول زندگیش کوشیده‌است تا در هر یک از این دو مؤثر باشد، به گونه‌ای که هر یک دیگری را کامل می‌کند. او ظرفیت بزرگی از تطابق این‌ها در خود دارد».<ref>{{یادکرد|نشانی=http://www.nytimes.com/2007/01/28/arts/music/28pare.html?_r=0|عنوان=The Maestro of Spaghetti Westerns Takes a Bow |تاریخ بازبینی=7 June 2016|تاریخ=|ناشر=New York Times |زبان=en| پیوند بایگانی = | تاریخ بایگانی =}}</ref> بری لوینسون از تجربه همکاریش با وی گفته‌است «او در استودیوی خود پیانو ندارد. من همواره اینطور فکر می‌کردم که همراه با آهنگسازان، شما روی یک صندلی در برابر پیانو می‌نشینید و سعی می‌کنید تا ملودی‌ای بیابید، اما او اینطور نیست. ملودی را در ذهنش می‌شنود. او همه آنچه را که تک‌تک سازهای ارکستر قرار است همراه با یکدیگر بنوازند کاملاً می‌شنود و آن‌ها را می‌نویسد».<ref>{{یادکرد|نشانی=http://www.tributespaid.com/quotes-by/barry-levinson|عنوان=Barry Levinson |تاریخ بازبینی=30 March 2013|تاریخ=|ناشر=Tributespaid |زبان=en| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVcj366B | تاریخ بایگانی = 30 March 2013}}</ref>
 
== جوایز ==
سطر ۲۶۰ ⟵ ۲۵۹:
 
=== جایزه افتخاری آکادمی علوم و هنرهای تصاویر متحرک ===
موریکونه پیش از دریافت جایزه اسکار برای موسیقی ''[[هشت نفرت‌انگیز]]'' در سال ۲۰۱۵، با آنکه چندین بار نامزد دریافت جایزه اسکار برای بهترین پارتیتور فیلم بود موفق به دریافت آن نشد تا آنکه در تاریخ ۲۵ فوریه ۲۰۰۷ میلادی آکادمی علوم و هنرهای سینمائی آمریکا در تجلیل از او با عنوان خالق آثار درخشان و متفاوت در هنر موسیقی فیلم اسکاری افتخاری به موریکونه اهدا کرد. موریکونه گفته بود «''پس از پنج بار نامزدی برای دریافت اسکار دیگر انتظار نداشتم. از دریافت آن ناامید شده بودم. نمی‌توانم بگویم از این موضوع خوشحال نیستم. من جوایز زیبا و به‌یادماندنی بسیاری دریافت کرده‌ام اما حفره کوچکی در این میان باقی‌مانده بود که امیدوارم جایزه اسکار بتواند این حفره را پر کند''».<ref name="وب‌گاه روزنامه همشهری" />
[[پرونده:Ennio Morricone Receiving Honorary Oscar.jpg|بندانگشتی|راست|180px|هفتاد و نهمین دورهٔ جوایز اسکار (۲۰۰۷)]]
موریکونه جایزه اسکار را در مراسم سالانه آن از دستان کلینت ایستوود دریافت کرد. [[دویچه وله]] با اشاره به اینکه داوران اسکار دیر به فکر تقدیر از موریکونه افتادند نوشت «انیو موریکونه، یکی از بزرگترین آهنگسازان فیلم در جهان اگر چه نزدیک به هشتاد سال از عمرش می‌گذرد و تا به حال جوایز متعددی، از شیر طلایی جشنواره ونیز گرفته تا جایزه گلدن گلوب را کسب کرده، اما جای جایزه اسکار در کلکسیون افتخارات این آهنگساز بزرگ ایتالیایی خالی بوده که حال این خلأ نیز پر شده‌است» و در ادامه به نقل از وی نوشت «این اعتباری است که از میان سایرین به من تعلق می‌گیرد، بنابراین نمی‌گویم که می‌توانستند این جایزه را خیلی پیش از این به من بدهند».<ref>{{یادکرد|نشانی=http://www.dw.de/مروری-بر-زندگی-و-آثار-انیو-موریکونه-آهنگساز-برجسته-ایتالیایی/a-2407064|عنوان= «مروری بر زندگی و آثار انیو موریکونه، آهنگساز برجسته ایتالیایی» |تاریخ بازبینی=۱۰ فروردین ۱۳۹۲ |تاریخ=|ناشر=[[بخش فارسی دویچه وله]] |زبان=| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVclu0uU | تاریخ بایگانی = ۳۰ مارس ۲۰۱۳}}</ref>
سطر ۲۷۴ ⟵ ۲۷۳:
 
== در حاشیه ==
* تم رسمی موسیقی [[جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین|مسابقات جام جهانی ۱۹۷۸]] که در [[آرژانتین]] برگزار شد ساخته موریکونه است، اگرچه وی با ابراز نارضایتی از شیوه اجرای آن گفته‌است: «تصور من چنین بود که دست‌اندرکاران برگزاری، از تنظیم اصلی من در شروع برنامه‌های تلویزیونی پخش جام جهانی استفاده کنند. آنچه اتفاق افتاد این بود که برنامه سازان صداها را از میکروفونی می‌گرفتند که میان جمعیت بود در حالیکه گروه نوازندگان با سازهای اندکی قطعه من را می‌نواختند».<ref name="همراه با سرجو لئونه به استادیوم می‌رفتیم" />
 
:موریکونه همچنین از اعضای کمیسیونی است که در انتخاب نخستین یازده بازیکن [[باشگاه فوتبال آ. اس. رم]]، ملقب به جیالورسی (به معنای قرمزها و زردها)، در سالن مشاهیر باشگاه به همراه هواداران تیم نظر داد و گاهی اوقات به تماشای مسابقات این تیم باشگاهی می‌رفت.<ref name="همراه با سرجو لئونه به استادیوم می‌رفتیم">{{یادکرد|نشانی=http://www.cinemaema.com/module-pagesetter-viewpub-tid-26-pid-7688.html|عنوان=همراه با سرجو لئونه به استادیوم می‌رفتیم |تاریخ بازبینی=۱۵ مهر ۱۳۹۱ |تاریخ=|ناشر=سینمای ما |زبان=| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVczrqmF | تاریخ بایگانی = ۳۰ مارس ۲۰۱۳}}</ref> وی در این باره می‌گوید: «سابقاً به اتفاق سرجو لئونه به استادیوم می‌رفتیم. در دیلیرویوم دنیال جای پارک می‌گشتیم. شور و شوق هواداران و صف‌های طرفداران… خاطره روشنی از نخستین مسابقه‌ای که به استادیوم رفتم دارم. با پدرم به کمپو تستاچیو رفتیم. خیلی کوچک بودم. در تراس‌های پشت دروازه می‌ایستادیم و من فقط چند یارد با گیدو ماستی فاصله داشتم. بله یادم هست آن روزها او در دروازه می‌ایستاد».<ref name="همراه با سرجو لئونه به استادیوم می‌رفتیم" />
* اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی [[کوئینتین تارانتینو]] از موریکونه دعوت کرد تا برای فیلم [[بیل را بکش]] (۲۰۰۳) موسیقی بسازد، اما آهنگساز به این دلیل که از او خواسته شده بود تنها برای دو یا سه دقیقه از فیلم موسیقی بنویسد آن کار را نپذیرفت.<ref name="وب‌گاه روزنامه همشهری" /> پس از آن نیز تارانتینو بار دیگر از او برای [[جنگوی آزاد شده]] دعوت به همکاری کرد که در نهایت نارضایتی موریکونه را در پی داشت چرا که بدون توافق با او، برای چگونگی استفاده موسیقی در فیلم تصمیم نهایی گرفته شده بود.<ref>{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=http://www.hollywoodreporter.com/news/italian-composer-morricone-slams-tarantino-428954 |عنوان=Italian Composer Ennio Morricone: I'll Never Work With Tarantino Again |ناشر=Hollywood Reporter |زبان=en||تاریخ=|تاریخ بازبینی=31 March 2013 | پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FZZO2AYa | تاریخ بایگانی = 2 April 2013}}</ref>
[[پرونده:Yo-Yo Ma Plays Ennio Morricone.jpg|بندانگشتی|راست|200px|«یو-یو ما انیو موریکونه می‌نوازد» (۲۰۰۴)]]
* [[ویولنسل]] نواز مشهور [[یو-یو ما]] و انیو موریکونه در سال ۲۰۰۴ آلبومی با نام «یو-یو ما انیو موریکونه می‌نوازد»<ref group="پ">Yo-Yo Ma Plays Ennio Morricone</ref> منتشر کردند که با استقبال روبرو شد. این آلبوم از تاریخ ۱۶ إلی ۲۳ [[ژوئیه]] در [[رم]] با همراهی «ارکستر سمفونیک رم» ضبط شد و پس از انتشار توانست به رتبه سوم [[جدول بیلبورد]] آثار موسیقی کلاسیک دست یابد. این آلبوم ۱۰۵ هفته بر بالای جدول باقی ماند.<ref>{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=https://www.billboard.com/music/yo-yo-ma/chart-history/classical-albums/song/462193 |عنوان=YO-YO MA CHART HISTORY |ناشر=Billboard |زبان=en||تاریخ= |تاریخ بازبینی=27 April 2019 | پیوند بایگانی = | تاریخ بایگانی =}}</ref> موریکونه در این آلبوم قطعاتی از آثار معروفش را برای تکنواز ویولنسل تنظیم نمود. در این اثر موسیقی فیلم‌های ''مأموریت''، ''افسانه ۱۹۰۰''، ''سینما پارادیزو''، ''مالنا''، ''تشریفات محض''، ''روزی روزگاری در آمریکا''، ''روزی روزگاری در غرب''، ''خوب بد زشت''، ''خسارات جنگ''، ''تسخیرناپذیران'' و همچنین موسیقی مجموعه‌های تلویزیونی ''موسی'' و ''مارکو پولو'' به اجرای مجدد درآمد. رهبری ارکستر بر عهده موریکونه و پیانیست آن [[جیلدا بوتا]] بود. قطعات این آلبوم در ۱۶ نوامبر سال ۲۰۰۴ در رم به روی صحنه رفت و از نکات قابل توجه این اجرا رفتار یو-یو ما بود که سعی می‌کرد مانند یک رهبر عمل کند. او با اشاره چشم و حرکاتش تلاش در هماهنگی بهتر میان نوازندگان سازهای زهی که همراه با او ساز می‌زدند داشت. این آلبوم پس از انتشار اولیه مجدداً در سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۶ به انتشار مجدد در کشورهای [[اروپا]]، [[آمریکا]]، [[کانادا]]، [[ژاپن]]، [[استرالیا]] و [[نیوزلند]] درآمد.<ref>{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=https://www.discogs.com/Yo-Yo-Ma-Ennio-Morricone-Yo-Yo-Ma-Plays-Ennio-Morricone/release/2024396 |عنوان=Yo-Yo Ma, Ennio Morricone |ناشر=Discogs |زبان=en||تاریخ=|تاریخ بازبینی=27 April 2019 | پیوند بایگانی = | تاریخ بایگانی =}}</ref><ref>{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=https://www.discogs.com/Yo-Yo-Ma-Ennio-Morricone-Yo-Yo-Ma-Plays-Ennio-Morricone/master/211870 |عنوان=Yo-Yo Ma, Ennio Morricone |ناشر=Discogs |زبان=en||تاریخ=|تاریخ بازبینی=27 April 2019 | پیوند بایگانی = | تاریخ بایگانی =}}</ref><ref>{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=https://variety.com/2004/music/reviews/yo-yo-ma-plays-ennio-morricone-1200529656 |عنوان=Yo-Yo Ma Plays Ennio Morricone |ناشر=Variety |زبان=en||تاریخ=9 November 2004 |تاریخ بازبینی=27 April 2019 | پیوند بایگانی = | تاریخ بایگانی =}}</ref>
* سال ۲۰۱۱ موریکونه به همراه [[هیلی وستنرا]]، خوانندهٔ کلاسیک و سوپرانوی جوان نیوزیلندی، شروع به ساخت آلبومی به نام «''پارادیزو''» کردند. این آلبوم شامل قطعاتی است که پیش از این توسط موریکونه ساخته شده و توسط هیلی وستنرا بازخوانی شده‌اند. موریکونه دربارهٔ این همکاری گفته‌است «وقتی برای اولین بار صدای «هیلی» را شنیدم بسیار تحت تأثیر قرار گرفته و مجذوب آن شدم. وقتی به من پیشنهاد شد قطعاتی را مجدداً برای «هیلی» تنظیم نمایم خوشحال شدم و از نتیجه کار نیز بسیار خشنودم. می‌خواهم یادآوری کنم که این آلبوم فقط یک تکرار و گلچین ادبی نیست و شامل برخی از ترانه‌هایی می‌شود که برای اولین بار شنیده می‌شوند. امیدوارم که این آلبوم برای بسیاری از شنوندگان خشنودی و برای حرفهٔ خواننده‌اش پیشرفتی به ارمغان بیاورد».<ref>{{یادکرد |نویسنده=|نشانی=http://hayleywestenra.com/2011/07/18/a-message-from-ennio-morricone |عنوان=A MESSAGE FROM ENNIO MORRICONE |ناشر=hayleywestenra |تاریخ=13 April 2016|تاریخ بازبینی=13 April 2016|زبان=en| پیوند بایگانی = | تاریخ بایگانی =}}</ref>
* در طی زمان ساخت و تولید فیلم ایرانی [[فرزند صبح]] که به شرح حال زندگی [[روح‌الله خمینی]] پرداخته بود، عوامل ساخت این فیلم خبر از ساخت موسیقی آن توسط انیو موریکونه دادند.<ref>{{یادکرد|نشانی=http://edition.presstv.ir/detail/41666.html|عنوان=Morricone to write 'Son of Dawn' music |تاریخ بازبینی=30 March 2013 |تاریخ=|ناشر=Press TV |زبان=en| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVd3KkAE | تاریخ بایگانی = 30 March 2013}}</ref> این خبر توسط یک فکس ارسال شده تکذیب شد و دلیل آن این‌طور ذکر شده بود که آهنگساز فرصتی برای نوشتن آن ندارد.<ref>{{یادکرد وب |نویسنده= |نشانی=http://www.portup.net/content/view/548/88 |عنوان=Musica 26 febbraio 2008 |ناشر=portup.net |تاریخ= |تاریخ بازبینی=30 March 2013 |کد زبان=it |پیوند بایگانی=https://web.archive.org/web/20120419130026/http://www.portup.net/content/view/548/88/ |تاریخ بایگانی=۱۹ آوریل ۲۰۱۲ |dead-url=yes }}</ref> کارگردان فیلم در خصوص چگونگی این همکاری گفته بود «قرار است که ما فیلم را برای انیو موریکونه بفرستیم و او با دیدن این فیلم، برایش موسیقی بسازد. البته امیدوارم که اگر توانست و برنامه‌هایش اجازه داد بتواند به ایران بیاید. اسم انیو موریکونه اسم مشهوری است که کاملاً بازار دارد و علاقه‌مندان را جلب می‌کند. ما قصد داریم با این کار، فیلم فرزند صبح را در مقیاس انبوه پخش کنیم».<ref>{{یادکرد|نشانی=http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=8612100237|عنوان=تکذیب همکاری موریکونه با پروژه «فرزند صبح» سیاسی است |تاریخ بازبینی=۲ مهر ۱۳۹۱ |تاریخ=|ناشر=فارس نیوز |زبان=| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVd4PQBV | تاریخ بایگانی = ۳۰ مارس ۲۰۱۳}}</ref><ref>{{یادکرد|نشانی=http://zamaaneh.com/news/2008/02/post_3750.html|عنوان=انیو موریکونه برای فیلم آیت‌الله خمینی موسیقی می‌سازد |تاریخ بازبینی=۵ دی ۱۳۹۱ |تاریخ=|ناشر=[[رادیو زمانه]] |زبان=| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVd9PVmE | تاریخ بایگانی = ۳۰ مارس ۲۰۱۳}}</ref><ref>{{یادکرد|نشانی=http://www.hamshahrionline.ir/details/43282|عنوان=انیو موریکونه موسیقی فرزند صبح را می‌سازد |تاریخ بازبینی=۳ بهمن ۱۳۹۱|تاریخ=|ناشر=همشهری آنلاین |زبان=| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVdA9syz | تاریخ بایگانی = ۳۰ مارس ۲۰۱۳}}</ref><ref>{{یادکرد|نشانی=http://www.fardanews.com/fa/news/45335/اِنیو-موریکونه-و-موسیقی-فرزند-صبح|عنوان=اِنیو موریکونه و موسیقی «فرزند صبح» |تاریخ بازبینی=۳ بهمن ۱۳۹۱ |تاریخ=|ناشر=فارس نیوز |زبان=| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVdAkOAz | تاریخ بایگانی = ۳۰ مارس ۲۰۱۳}}</ref>
* موریکونه در سال ۲۰۱۱ به ریاست هیئت داوران فستیوال فیلم رم برگزیده شد و در کنار داوران دیگری چون روبرتو بوله، [[رقص باله|رقاص باله]]، به همکاری پرداخت.<ref>{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=http://www.hollywoodreporter.com/news/ennio-morricone-head-rome-film-193940 |عنوان=Ennio Morricone to Head Rome Film Festival Jury |ناشر=Hollywood Reporter |تاریخ=|تاریخ بازبینی=30 March 2013 |زبان=en| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVcyDwoO | تاریخ بایگانی = 30 March 2013}}</ref><ref>{{یادکرد|نویسنده=|نشانی=http://www.bbc.co.uk/persian/arts/2011/06/110601_l41_cinema_moricone_jury_head.shtml |عنوان=انیو موریکونه رئیس هیئت داوران جشنواره فیلم رم شد |ناشر=[[بی‌بی‌سی]] |تاریخ=|تاریخ بازبینی=۲۶ اسفند ۱۳۹۱ |زبان=| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6FVczDyI6 | تاریخ بایگانی = ۳۰ مارس ۲۰۱۳}}</ref>
 
سطر ۱٬۰۴۴ ⟵ ۱٬۰۴۳:
 
[[رده:انیو موریکونه]]
[[رده:آهنگسازان اهل ایتالیا]]▼
[[رده:آهنگسازان سده ۲۱۲۰ (میلادی) اهل ایتالیا]]▼
[[رده:آهنگسازان سده ۲۱ (میلادی) اهل ایتالیا]]
[[رده:آهنگسازان فیلم اهل ایتالیا]]
[[رده:آهنگسازان فیلم مرد]]
سطر ۱٬۰۵۱ ⟵ ۱٬۰۵۳:
[[رده:آهنگسازان کلاسیک مرد اهل ایتالیا]]
[[رده:آهنگسازان موسیقی کلاسیک سده ۲۰ (میلادی)]]
▲[[رده:آهنگسازان اهل ایتالیا]]
[[رده:اهالی رم]]
[[رده:برندگان جایزه اسکار بهترین موسیقی اورجینال]]
سطر ۱٬۰۷۱ ⟵ ۱٬۰۷۲:
[[رده:موسیقی‌دانان سده ۲۱ (میلادی) اهل ایتالیا]]
[[رده:هنرمندان ویرجین رکوردز]]
▲[[رده:آهنگسازان سده ۲۱ (میلادی) اهل ایتالیا]]
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/wiki/انیو_موریکونه»