انستیتو پاستور ایران: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Ehsan.Mash (بحث | مشارکت‌ها) تمام تغییران بر مبنای منابع ذکر شده می باشد. برچسبها: افزودن القاب ویرایشگر دیداری |
Ehsan.Mash (بحث | مشارکت‌ها) اصلاح منابع |
||
خط ۲۴:
'''انستیتو پاستور ایران''' موسسه‌ای تحقیقاتی، تولیدی، خدماتی و آموزشی می‌باشد که با هدف تأمین بهداشت و سلامت جامعه راه اندازی شده است ودر طول تاریخ نزدیک به صد ساله خود در جهت کنترل بسیاری از بیماری های عفونی در کشور و دنیا نقش مهمی ایفا کرده است.
پس از جنگ جهانی اول، با توجه به اینکه ایران درگیر قحطی و گسترش بیماری‌های عفونی شده بود، در 29 دی‌ماه 1298 موافقت‌نامه‌اي بین انستيتو پاستور پاريس و وزارت امور خارجه ايران به امضاء رسيد و بدين ترتيب دهمین انستيتو پاستور در شبکه بین‌المللی انستیتو پاستور تأسیس شد. اولين انستيتو پاستور، 32 سال قبل از آن، در سال 1887، در پاریس تأسیس شده بود. هدف لويي پاستور از تأسیس شعب انستيتو پاستور مبارزه با بيماري‌هاي عفونی بود<ref name=":0">Enayatrad M, Mostafavi E. Pasteur Institute of Iran: History and Services. Res Hist Med. 2017;6(4):209-26</ref>.
انستیتو پاستور ایران در طول دوره خدمت خود، پایه گذار حرکات علمی متعدد دیگری نیز بوده است که تأسیس دهکدۀ جذامی‌ها، راه اندازی سازمان انتقال خون در ایران، ضدعفونی‌کردن آب شهر تهران از این جمله است<ref name=":0" /><ref>{{Cite journal|last=Maslehat|first=Sholeh|last2=Mostafavi|first2=Ehsan|date=2018-10-01|title=The History of Milk Pasteurization in Iran and the Role of Pasteur Institute in Its improvement|url=http://dx.doi.org/10.29252/jommid.6.4.87|journal=Journal of Medical Microbiology and Infectious Diseases|volume=6|issue=4|pages=87–90|doi=10.29252/jommid.6.4.87|issn=2345-5349}}</ref><ref>{{Cite journal|last=Maslehat|first=Sholeh|last2=Mostafavi|first2=Ehsan|date=2018-10-01|title=The History of Milk Pasteurization in Iran and the Role of Pasteur Institute in Its improvement|url=http://dx.doi.org/10.29252/jommid.6.4.87|journal=Journal of Medical Microbiology and Infectious Diseases|volume=6|issue=4|pages=87–90|doi=10.29252/jommid.6.4.87|issn=2345-5349}}</ref>.
تعدادی از کارکنان این انستیتو در حین ماموریت های میدانی خود در اقصی نقاط کشور فوت شده اند که از آن جمله می توان به آقایان عباس آذرنیا، میرعظیم قاسمی و غلامرضا کتابی اشاره کرد. آقای محسن حسن زاده نیز در اثر ابتلا به طاعون در آزمایشگاه درگذشت<ref>{{Cite journal|last=Ghasemi|first=Ahmad|last2=Esmaeili|first2=Saber|last3=Hashemi Shahraki|first3=Abdolrazagh|last4=Hanifi|first4=Hamed|last5=Mohammadi|first5=Zeinolabedin|last6=Mahmoudi|first6=Ahmad|last7=Rohani|first7=Mahdi|last8=Mostafavi|first8=Ehsan|date=2017-01-01|title=Upsurge of Rodents’ Population in a Rural Area of Northeastern Iran Raised Concerns about Rodent-borne Diseases|url=http://dx.doi.org/10.29252/jommid.5.1.2.21|journal=Journal of Medical Microbiology and Infectious Diseases|volume=5|issue=1|pages=21–25|doi=10.29252/jommid.5.1.2.21|issn=2345-5349}}</ref>.
خط ۴۶:
در سال 1325 موافقت‌نامه همکاری‌های جدید علمی بین انستیتو پاستور پاریس و انستیتو پاستور ایران به امضاء رسید، انستیتو پاستور ایران از نظر مالی و اداری مستقل شد و زیر نظر یک شورای عالی به ریاست وزیر بهداشت وقت فعالیت های جدید خود را آغاز نمود. در این زمان دکتر مارسل بالتازار به‌عنوان چهارمین و آخرین رئیس فرانسوی به تهران آمد. بالتازار تا سال 1340 رئیس انستیتو پاستور ایران بود و ساختارها و فعالیت های مختلف انستیتو پاستور را متحول کرد بعد از آن تا سال 1345 به سمت مشاور علمی انستیتو پاستور ایران ادامه خدمت داد<ref>{{Cite journal|last=Abdollahpour-Alitappeh|first=Meghdad|last2=Lotfinia|first2=Majid|last3=Razavi-Vakhshourpour|first3=Sepand|last4=Jahandideh|first4=Saeed|last5=Najminejad|first5=Hamid|last6=Sineh Sepehr|first6=Koushan|last7=Moazami|first7=Reza|last8=Shams|first8=Elnaz|last9=Habibi-Anbouhi|first9=Mahdi|date=2017-07-01|title=Evaluation of Factors Influencing Antibody Reduction for Development of Antibody Drug Conjugates|url=http://dx.doi.org/10.18869/acadpub.ibj.21.4.270|journal=Iranian Biomedical Journal|volume=21|issue=4|pages=270–274|doi=10.18869/acadpub.ibj.21.4.270|issn=1028-852X}}</ref>.
دکتر مهدی قدسی در سال 1341 به ریاست انستیتو پاستور ایران انتخاب شد و این مسئولیت را تا سال 1348 به عهده داشت . بعد از دکتر قدسی به ترتیب آقایان دکتر مصطفی ناموری (1350-1348)، دکتر صبار میرزا فرمانفرما (1356-1350)، دکتر امیر منصور سرداری (1357-1356)، دکتر فرخ مدبر (1357)، دکتر رسول پورنکی (1357)، دکتر مصطفی پور تقوا (1357)، دکتر منصور شمسا (1358)، دکتر هادی ولایی (1358)، دکتر علی رحمانی (1359)، دکتر احد میلانی نیا (1370-1362)، دکتر محمدرضا زالی (1372-1370) دکتر مرتضی آذر نوش (1379-1372)، دکتر محمد تقی خانی (1384-1379)، دکتر عبدالحسین روح‌الامینی (1387-1384)، دکتر محمدحسین مدرسی (1389-1387)، دکتر مصطفی قانعی (1392-1390)، دکتر سعید بوذری (1392) و دکتر مصطفی قانعی (از 1392 تا 1396) و دکتر علیرضا بیگلری (1396 تاکنون) مسئولیت ریاست انستیتو پاستور ایران را بر عهده داشته‌اند<ref name=":1">{{Cite journal|last=Arsang|first=Amin|last2=Yari|first2=Shamsi|last3=Masoumi|first3=Morteza|last4=Nour Neamatollahi|first4=Ali|last5=Vaziri|first5=Farzam|last6=Nejati|first6=Mehdi|last7=Bahremand|first7=Ahmad Reza|last8=Siadat|first8=Seyed Davar|date=2014-08-01|title=Extraction and Purification of Haemophilus influenzae Type b Lipooligosaccharide by Modified Phenol Method|url=http://dx.doi.org/10.18869/acadpub.vacres.1.1.28|journal=Vaccine Research|volume=1|issue=1|pages=28–30|doi=10.18869/acadpub.vacres.1.1.28|issn=2383-2819}}</ref>.
== بخش های انستیتو ==
انستیتو پاستور ایران در سال های اولیه تأسیس شامل بخش‌های مایه‌کوبی، اپیدمیولوژی، آبله، ویروس شناسی، سل، شیمی، هاری، میکروب‌شناسی، واکسن‌سازی و ب.ث.ژ بوده است.
با تأسیس انستیتو پاستور در ایران، تهیه واکسن آبله و آبله‌کوبی در کشور متداول شد. واکسن‌های تولیدی آبله انستیتو پاستور ایران، کشورهای عراق، افغانستان و مصر را هم تحت پوشش خود قرارداد. محققان انستیتو پاستور در سال های بعد نقش مهمی در ریشه کنی آبله در منطقه خاورمیانه شرقی ایفا نمودند
دکتر ابوالقاسم بهرامی در اوایل سال ۱۳۰۱ به انستیتو پاستور پاریس رفت و با سوش تاریخی پاستور به تهران بازگشت و بخش هاری انستیتو پاستور را دایر نمود. هاری در آن زمان یک مشکل جدی بهداشتی در کشور بود. با درمان كلاسيكی که در آن زمان دنبال می‌شد حدود 30% از هار گزیدگان در اثر بیماری می‌مردند. روش توأمان تزریق سرم و واكسن، که کارایی آن توسط تیم های تحقیقاتی انستیتو پاستور ایران نشان داده شد، به زودی در دستورالعمل درمان و پيشگيري سازمان جهاني بهداشت قرار گرفت. انستیتو پاستور ایران را فقط با این مداخله بهداشتی افراد هارگزیده می‌توان در زمره نجات‌دهندگان بشريت به شمار آورد. به پاس خدمات ارزشنده این بخش در سطح منطقه و بین المللی، در سال 1352 این بخش به عنوان دفتر همکار سازمان جهانی بهداشت برای کنترل و تحقیقات هاری انتخاب شد
بخش ب.ث.ژ. نیز بعد از اتمام جنگ جهانی دوم تأسیس شد و 238 میلیون کودک از 22 کشور جهان از واکسن ب.ث.ژ ساخت انستیتو پاستور ایران استفاده کردند
بعضی بیماری‌های ویروسی نظیر فلج اطفال نیز از نخستین روز تأسیس مورد مطالعه این مؤسسه بوده است.
| |||