فرانسیسکو فرانکو: تفاوت میان نسخه‌ها

در ابتدا قصد داشت به تبعیت از رسم دیرینه خانوادگی به نیروی دریایی ارتش اسپانیا بپیوندد اما از بخت او در همین زمان کشورش در [[جنگ آمریکا و اسپانیا|جنگ]] با ایالات متحده شکست سختی متحمل شد و بخش بزرگی از نیروی دریایی و [[امپراتوری اسپانیا|مستعمرات]] خود را از دست داد. به همین جهت و با اعلام عدم نیاز نیروی دریایی، قادر به ورود به آن نشد و برای تسلای پدر در سال ۱۹۰۷ به آکادمی پیاده‌نظام [[نیروی زمینی]] ارتش در [[تولدو|تولِدو]] پیوست. سه سال بعد در حالی که کمتر از هجده سال سن داشت با درجه [[ستوان دومی]] فارغ‌التحصیل شد. دو سال بعد برای انجام مأموریت عازم [[مراکش]] گردید. تلاش اسپانیا برای سلطه بر مراکش موجب آغاز یک جنگ در منطقه شد (۱۹۰۹ تا ۱۹۲۷) که فرانکو نیز در آن مشارکت داشت. این جنگ به مرگ بسیاری از افسران اسپانیایی انجامید اما در همین حال فرانکو موفق شد با شایستگی که از خود در آن نشان داد مدارج ترقی را به سرعت طی کند. در سال ۱۹۱۳ به نیروهای تازه تأسیس تهاجمی مستعمرات که از افسران اسپانیایی تشکیل می‌شد پیوست. گفته می‌شود این تصمیم در پی شکست فرانکو در اولین رابطه عاشقانه خود گرفته شد. در سال ۱۹۱۶ در سن ۲۳ سالگی با درجه سروانی به ضرب گلوله دشمن شدیداً از ناحیه شکم به خصوص [[کبد]] مجروح شد و احتمالاً یکی از [[بیضه]]‌های خود را از دست داد. پزشکان پس از این حادثه به این نتیجه رسیدند که [[روده]] او به دلیل در حالت دم بودن [[ریه|شش]]‌هایش از آسیب در امان مانده‌است. نجاتش از این زخم او را با عنوان مرد «خوش شانس» (''baraka)'' در جبهه‌های جنگ شهره کرد. با توجه به دلاوری فراوان در صحنه‌های نبرد، درمودرش توصیه شد [[نشان افتخار]] صلیب سنت فردینانند، به عنوان بالاترین نشان افتخار نظامی در اسپانیا به او اهدا شود اما با یک درجه نزول نشان درجه یک صلیب ماریا کریستینا به او داده شد. با دریافت این نشان اواخر فوریه سال بعد به درجه [[سرگرد]]ی ارتقا پیدا کرد تا جوانجوانترین سرگرد ارتش اسپانیا نام بگیرد. سه سال آینده را در خود اسپانیا خدمت کرد تا این که به لژیون‌های خارجی ساخته شده توسط سرهنگ دوم خوزه میلان آرسترای پیوست و معاون فرمانده این نیروها شد و سال ۱۹۲۰ به [[آفریقا]] بازگشت. در تاریخ ۲۴ ژوئیه ۱۹۲۱ در اثر ضعف فرماندهی نیروهای فرسوده اسپانیایی در نبرد آنوال مقابل مردان قبیله ریف به رهبری برادران عبد ال کریم متحمل شکست سختی شد که به مرگ بیش از سیزده هزار سرباز اسپانیایی انجامید. پس از این نبرد نیروی لژیون‌های خارجی به فرماندهی فرانکو پس از سه روز درگیری تنها موفق شدند شهر بندری [[ملیلیه]] را باز پس بگیرد. دو سال بعد یعنی سال ۱۹۲۳ فرانکو به با درجه [[سرهنگ دوم]]ی به فرماندهی این لژیون‌ها منصوب شد.

همین سال با ماریا دِل کارمِن پولو یِ مارتینز-والدز ازدواج کرد. سه سال بعد تنها فرزند آن‌ها دختری با نام ماریا دِل کارمن به دنیا آمد.<ref>[http://www.thepeerage.com/p11214.htm#i112139 Carmen Franco y Polo, 1st Duquesa de Franco]. thePeerage.com. Retrieved August 8, 2006.</ref> سپس برای خدمت به حضور [[آلفونسوی سیزدهم اسپانیا|آلفنسوی سیزدهم]]، پادشاه وقت اسپانیا به مادرید احضار شد.<ref>[[#Preston|Preston]], pp. 42, 62</ref> این و موارد دیگردیگرِ توجه خانواده سلطنتی به او موجب شد در دوره جمهوری اسپانیا از او با عنوان یک افسر سلطنت طلب یاد شود. پس از مدتی در سال ۱۹۲۵ به مقام سرهنگ تمامی ارتقا یافت و به عنوان فرمانده اولین موج نیروهای مهاجم به الحسیمه دوباره باپا به میدان نبرد در آفریقا گذاشت. یورش او به قلب نیروهای قبیله‌ای ریف در مراکش و همراهی آن با حملات فرانسوی‌ها در جنوب به عمر کوتاه مدت جمهوری ریف در شمال مراکش پایان داد. در پی این موفقیت نام او به سر زبان‌ها افتاد و او در ۳ فوریه ۱۹۲۶ به درجه [[سرتیپ]]ی رسید. این ارتقا او را به جوان‌ترین ژنرال اسپانیایی و شاید کل اروپا بدل کرد. سال ۱۹۲۸ فرانکو به عنوان فرمانده آکادمی نظامی تازه تأسیس [[ساراگوسا|زاراگوسا]] منصوب شد. آکادمیآکادمی‌ای که با ترکیب تمامی دانشکده‌های افسری پیشین به تربیت افسران درتمامی رده‌ها از جمله پیاده‌نظام، سواره نظام، توپخانه و بخش‌های دیگر ارتش می‌پرداخت. با سقوط نظام سلطنتی و برپایی حکومت جمهوری در اسپانیا او از فرماندهی این آکادمی عزل شد اما قریب به ۹۵ درصد فارق التحصیلان این آکادمی در دوره فرماندهی او در جریان جنگ داخلی اسپانیا جانب او را گرفتند.