|native_name = مملکت ایران<ref dir=ltr>{{cite journalپک|last1=Savory|first1=Roger|author-link=راجر سیوری1974|titleف=The Safavid state and polity|journalک=[[:en:Iranian Studies (journal)|Iranian Studies]]|date=2 January 2007|volume=7|issue=1-2|pageص=206|pagesزبان=en|doi=10.1080/00210867408701463|quoteتوضیح=The somewhat vague phrase used during the early Safavid period, mamalik-i mahrusa, had assumed more concrete forms: mamālik-i īrān; mamālik-i 'ajam; mamlikat-i īrān; mulk-i īrān; or simply īrān. The royal throne was variously described as sarīr-i saltanat-i īrān; takht-i īrān; and takht-i sultān (sic)-i īrān. The inhabitants of the Safavid empire are referred to as ahl-i īrān, and Iskandar Beg describes himself as writing the history of the Iranians (sharh-i ahvāl-i īrān va īrāniān). Shah Abbas I is described as farmānravā-yi īrān and shahryār-i īrān; his seat is pāyitakht-i pādishāhān-i īrān, takhtgāh-i salātin-i īrān, or dār al-mulk-i īrān. His sovereign power is referred to as farmāndahi-yi mulk-i īrān, saltanat va pādishāhi-yi īrān, pādishāhi-yi īrān. The cities of Iran (bilād-i īrān) are thought of as belonging to a positive entity or state: Herat is referred to as a'zam-i bilād-i īrān (the greatest of the cities of Iran) and Isfahan as khulāsa-yi mulk-i īrān (the choicest part of the realm of Iran). (...) The sense of geographical continuity referred to earlier is preserved by a phrase like kull-i vilāyat-i īrānzamīn. (...) Affairs of state are referred to as muhimmāt-i īrān. To my mind however, one of the clearest indications that the Safavid state had become a state in the full sense of the word is provided by the revival of the ancient title of sipahsālār-i īrān or "commander-in-chief of the armed forces of Iran."}}</ref>
|status = [[امپراتوری]]{{سخ}}{{کوچک|[[دولت در تبعید]] (۱۷۲۲–۱۷۲۹)}}
'''صفویان''' دودمانی [[مردمان ایرانی|ایرانی]]<ref dir=ltr>{{cite encyclopedia پک|last= Matthee|first= 2008| titleف=SAFAVID DYNASTY| encyclopediaک=Encyclopædia Iranica|urlرف=RM-I-1|زبان=http://www.iranicaonline.org/articles/safavidsen}}</ref> و [[شیعه]] بودند که در سال‌های ۸۸۰ تا ۱۱۱۴ [[هجری خورشیدی|خورشیدی]] (برابر ۱۱۴۸–۹۰۷ قمری و ۱۷۳۶–۱۵۰۱ میلادی)<ref>[http://books.google.com/books?id=afsYCq1XOewC&printsec=frontcover&dq=history+of+safavid+empire&hl=en&sa=X&ei=vci1UIyBAdPb4QTA6oGABA&ved=0CC8Q6AEwAA#v=onepage&q=history%20of%20safavid%20empire&f=false Safavid Iran: Rebirth of a Persian Empire Safavid Iran: Rebirth of a Persian Empire]</ref> حدوداً به مدت ۲۲۱ سال بر [[ایران]] فرمانروایی کردند. شاهنشاهی صفوی توسط [[شاه اسماعیل یکم]] که در سال ۸۸۰ خورشیدی در [[تبریز]] تاجگذاری کرد بنیان گذاشته شد و آخرین شاه صفوی، [[شاه سلطان حسین]] بود که در سال ۱۱۰۱ خورشیدی از [[افغان‌ها]] شکست خورد و بعدا در سال ۱۱۱۴ خورشیدی توسط [[نادرشاه افشار]] سلسلهٔ صفویان برافتاد.<ref name="rostam-o-tavaraikh">رستم التواریخ، نویسنده محمد هاشم آصف</ref><ref name="safavid_rojer_savory" />
دوره صفوی از مهم‌ترین دوران تاریخی [[ایران]] به‌شمار می‌آید، چرا که با گذشت نهصد سال پس از نابودی شاهنشاهی [[ساسانیان|ساسانی]] یک دولت متمرکز ایرانی توانست بر سراسر ایران آن روزگار فرمانروایی نماید. بعد از اسلام، چندین پادشاهی ایرانی مانند [[صفاریان]]، [[سامانیان]]، [[طاهریان]]، [[زیاریان]]، [[آل بویه|بوییان]]، [[سربداران]] و [[مظفریان]] روی کار آمدند، لیکن هیچ‌کدام نتوانستند تمام ایران را زیر پوشش خود قرار دهند و میان تمام نواحی و مناطق جغرافیایی ایران در آن دوران یکپارچگی پدیدآورند.<ref>[[تاریخ تحولات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ایران در دوران صفویه]] (صص ۲۱ تا ۳۶)</ref> این دوره یکی از سه مرحله [[دوران طلایی اسلام]] و دوره اوج تمدن اسلامی است.<ref>{{یادکرد |کتاب = انقلاب فرامدرن و تمدن اسلامی (موج چهارم [[بیداری اسلامی]])|نویسنده = [[موسی نجفی]]|فصل = |صفحه = ۲۴۹ | ناشر = مؤسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران| سال = ۱۳۸۸ |شابک = 978-964-2834-13-6}}</ref>
