لودویگ فان بتهوون: تفاوت میان نسخه‌ها

بسیاری معتقدند موسیقی بتهوون بازتاب زندگی شخصیِ اوست که در اکثرِ اوقات تجسمی از نبرد و نزاع همراه با پیروزی است. مصداق این توصیف را می‌توان در اکثر شاهکارهای بتهوون، که بعد از یک دشواریِ سخت در زندگی‌اش پدید آمدند، یافت. او در سال ۱۸۰۲ در [[هایلیگنشتات|هایلیگِنشتات]] (روستایی در نزدیکیِ وین) وصیت‌نامه‌ای خطاب به دو برادرش نوشت که به «[[وصیت‌نامه هایلیگنشتات|وصیت‌نامهٔ هایلیگِنْشتات]]» معروف است. پس از واقعهٔ هایلیگنشتات و غلبه بر یأسش از ۱۸۰۳ تا ۱۸۰۴ سمفونی عظیم [[سمفونی شماره ۳ (بتهوون)|شماره ۳]] خود به نام ''حماسه (قهرمانی، اِروئیکا)'' را، که نقطهٔ تحولی شگرف در تاریخ موسیقی است، تصنیف کرد. طی مبارزهٔ چندساله‌اش برای قیمومیت برادرزاده‌اش، کارل، بتهوون کمتر آهنگ ساخت، و وینی‌ها شروع به زمزمه کردند که کارِ او تمام است. بتهوون، که شایعات را شنیده‌بود، گفت: «کمی صبر کنید؛ به‌زودی چیزی متفاوت خواهید فهمید»، و اینطور هم شد. بعد از ۱۸۱۸ مسائل شخصیِ زندگی بتهوون مانع از انفجار خلاقیت او نشد و بعضی از بزرگ‌ترین آثارش، ازجمله [[میسا سولمنیس|میسا سولِمنیس]]، [[سمفونی شماره ۹ (بتهوون)|سمفونی شماره ۹]]، آخرین سونات‌های پیانو، و آخرین کوارتت‌های زهی را آفرید. او از سال ۱۸۰۰ به ناشنوایی تدریجیِ خود پی برد. برای یک آهنگ‌ساز و نوازنده، هیج اتفاقی نمی‌تواند ناگوارتر از ناشنوایی باشد؛ اما حتی آن هم نتوانست مانعی جدی برای بتهوون باشد. آخرین کارهای او شگفتیِ خاصی دارند، و بسیاری آن‌ها را مملو از معانیِ مرموز و ناشناخته به‌شمار می‌آورند. موسیقی‌شناسان عموماً بتهوون را بزرگ‌ترین آهنگ‌سازی می‌دانند که تاریخ موسیقی در همهٔ دوران‌ها به خود دیده‌است.