ذبیح بهروز: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۵۲:
ذبیح بهروز از نخستین کسانی بود که در شیوهٔ تحقیق ایران‌شناسان غربی شک کرد و برخی اشتباهات و شاید غرض‌ورزی‌های آنها را متذکر شد. در ستاره‌شناسی و گاهشماری در ایران باستان مطالعات گسترده‌ای به عمل آورد، و نظرهای علمی جدیدی مطرح کرد.
بهروز با دیدگاهی بر مبنای تئوری توطئه، [[آیین مانوی|مانویان]] را به‌عنوان بزرگ‌ترین دشمنان فرهنگ و تمدن ایران در طول تاریخ می‌داند. به عقیدهٔ او مانوَیان در ابتدا در صحراهای [[مغولستان]] و [[عربستان سعودی|عربستان]] می‌زیسته و با توطئه‌چینی‌های خود راه را برای یورش اعراب و مغولان به ایران هموار ساخته‌اند. بهروز همچنین فرهنگ یونانی‌مآبانه را آلوده به فرهنگ یهودی دانسته و فتح ایران به‌دست [[اسکندر]] را را افسانه‌ای ساخته و پرداختهٔ غربی‌ها می‌پندارد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=دیباچه کتاب قصه سکندر و دارا|نام خانوادگی=بهروز|نام=ذبیح|ناشر=|سال=۱۳۴۳|شابک=|مکان=تهران|صفحات=۲۹}}</ref>
بهروز در ایران مدتی کوتاه رئیس حسابداری شرکت نفت، مدّتی کارمند وزارت دارایی و مدت کوتاهی استاد [[دارالفنون]] بود و چند باری هم مترجم [[رضا شاه]]. از همهٔ این کارها به دلایل سیاسی و طرز کار ویژهٔ او کنار گرفت. اما سرانجام با وساطت چند تن از دوستانش، استاد دانشکدهٔ هواپیمایی شد و خیلی زود با درجهٔ سرتیپی همردیف بازنشسته و رئیس افتخاری کتابخانهٔ باشگاه افسران شد.<ref>[http://www.iran-emrooz.net/index.php/special/more/3811/ ذبیح بهروز و دانش او، علی حصوری، تارنمای ایران امروز]</ref>
| |||