نظام دوحزبی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''نظام دوحزبی''' [[نظام سیاسی]]‌ای است که دو حزب سیاسی {{پم|حزب اکثریت|عنوان=اکثریت|Major party}} که بر سیاست‌ها یک دولت تسلط دارند. به طور نمونه یکی از دو حزب، اکثریت را در سیستم مقننه حفظ می‌کند و معمولاً حزب اکثریت خوانده می‌شود در حالی که حزب دیگر در مجلس مقننه حزب اقلیت است. این اصطلاح کاربردهای متفاوتی دارد برای مثال در [[سیاست ایالات متحده|ایالات متحده]]، {{پم|سیاست جامائیکا|عنوان=جامائیکا|Politics of Jamaica}} و {{پم|سیاست مالت|عنوان=مالت|Politics of Malta}}، نظام دوحزبی به معنی مقرراتی‌ست که همه یا تقریباً همه مقامات منتخب فقط به یکی از دو حزب اکثریت تعلق دارند، و {{پم|حزب سوم (سیاست)|عنوان=احزاب سوم|Third party (politics)}} به ندرت کرسی‌های قوه مقننه را به دست می‌آورند. در چنین ترتیبی نظام‌های دوحزبی از راهکار [[نظام نخست‌نفری]] حاصل می‌شوند.<ref name="SchmidtTextbook">{{یادکرد خبر | نشانی=http://books.google.com/books?id=QJrSm1q-gbQC&pg=PA173&dq=%22two-party+system%22+United+States+historical+foundations#v=onepage&q=%22two-party%20system%22%20United%20States%20historical%20foundations&f=false | عنوان=American Government and Politics Today 2008-2009 | تاریخ=2008 | خبرگزاری=''Wadsworth Publishing Company'' | بازبینی=2010-11-22 | نویسنده=Schmidt, Steffen W. , Shelley, Mack C. , Bardes, Barbara A}}</ref><ref>{{یادکرد وب | نشانی=http://www.malaysia-today.net/mtcolumns/guest-columnists/58472-when-winner-takes-all | عنوان=When winner takes all | ناشر=fz.com | تاریخ=29 ژوئیه 2013 | بازبینی=12 اوت 2013 | نویسنده=Wong Chin Huat | گفتاورد=...This "winner-takes-all" characteristic of political contestation then forces political groups to consolidate into two blocs, hence, the two-party system... | archiveurl=https://web.archive.org/web/20130801054909/http://www.malaysia-today.net/mtcolumns/guest-columnists/58472-when-winner-takes-all | archivedate=۱ اوت ۲۰۱۳ | dead-url=yes }}</ref><ref name=Regis>{{یادکرد وب | نشانی=http://academic.regis.edu/jriley/215%20Winner%20Take%20all.htm | عنوان=The US System: Winner Takes All | ناشر=Regis Publishing | بازبینی=12 اوت 2013 | گفتاورد=...Winner-take-all rules trigger a cycle that leads to and strengthens a system of few (two in the US) political parties...}}</ref><ref name="Boundless">{{یادکرد وب | نشانی=https://www.boundless.com/political-science/interest-groups/the-two-party-system/the-two-party-system/ Two-party | عنوان=systems are prominent in various countries, such as the U.S. , and contain both advantages and disadvantages | ناشر=Boundless Publishing | اثر=The Two Party System | بازبینی=12 اوت 2013 | گفتاورد=...There are two main reasons winner–takes–all systems lead to a two-party system... | archiveurl=https://web.archive.org/web/20131003082455/https://www.boundless.com/political-science/interest-groups/the-two-party-system/the-two-party-system/ | archivedate=۳ اکتبر ۲۰۱۳ | dead-url=yes }}</ref><ref name="EricBlack">{{یادکرد وب | نشانی=http://www.minnpost.com/eric-black-ink/2012/10/why-same-two-parties-dominate-our-two-party-system | عنوان=Why the same two parties dominate our two-party system | اثر=Minnpost | تاریخ=8 اکتبر 2012 | بازبینی=12 اوت 2013 | نویسنده=Eric Black | گفتاورد=...SMDP (single-member districts, plurality) voting system. ... This forces those who might favor a minor party candidate to either vote for whichever of the two biggest parties the voter dislikes the least, or to risk the likelihood that their vote will be “wasted” or, worse, that they will end up helping the major-party candidate whom the voter dislikes the most to win. Minor parties aren’t banned, but they seldom produce a plurality winner, and their lack of success often causes the minor parties to wither and die....}}</ref><ref>{{یادکرد وب | نشانی=http://www.historylearningsite.co.uk/america_two_party.htm | عنوان=Why America is a two-party state | ناشر=History Learning Site | بازبینی=12 اوت 2013 | گفتاورد=...The American electoral system – winner-takes-all – guarantees that any third, fourth party etc has no chance of winning....}}</ref> در چنین نظام‌هایی که شانس نامزدهای {{پم|حزب سوم (سیاست)|عنوان=حزب سوم|Third party (politics)}} برای پیروزی به اکثریت دفتر ملی بعید است، گروه‌های داخل احزاب بزرگتر یا احزاب مخالف یکی از دو حزب بزرگ یا مخالف هر دو حزب بزرگ می‌توانند در هر یک از احزاب اکثریت نفوذ کنند.<ref name="Cato">{{یادکرد وب | نشانی=http://www.cato.org/publications/commentary/do-electoral-systems-affect-government-size | عنوان=Do Electoral Systems Affect Government Size? | ناشر=CATO Institute | تاریخ=9 ژوئن 2004 | بازبینی=12 اوت 2013 | نویسنده=Patrick Bashan | گفتاورد=...The current system has many disadvantages, most notably its propensity to discriminate against minor parties operating outside the increasingly uncompetitive, cozy two-party system.... America’s winner-takes-all electoral system may be the least bad option for those seeking to limit government involvement in the nation’s economic life....}}</ref><ref>{{یادکرد وب | نشانی=http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2006/10/11/AR2006101101597.html | عنوان=From Schwarzenegger, a Veto for Voters' Good | ناشر=[[واشنگتن پست]] | تاریخ=12 اکتبر 2006 | بازبینی=12 h,j 2013 | نویسنده=George F. Will | گفتاورد=...That electoral vote system (combined with the winner-take-all allocation of votes in all states but Maine and Nebraska) makes it very difficult for third-party presidential candidates to be competitive...}}</ref><ref>{{یادکرد وب | نشانی=http://www.cavalierdaily.com/article/2010/09/party-of-three | عنوان=Party of three: A third political party is an important aspect of the Virginia democratic process | ناشر=Cavalier Daily | تاریخ=17 سپتامبر 2012 | بازبینی=12 اوت 2013 | نویسنده=Ashley Ford | گفتاورد=...The two party system forces the third party to join their group in a winner take all system...}}</ref><ref name="PBS">{{یادکرد وب | نشانی=http://www.pbs.org/independentlens/unreasonableman/twoparty.html | عنوان=Two Party System | ناشر=PBS | بازبینی=12 اوت 2013 | گفتاورد=...Third-party or independent candidates face a slew of obstacles in American politics, from limited media coverage to legal barriers and Congressional leadership rules. Laws regarding third-party candidates also vary from state to state, presenting additional difficulties....}}</ref><ref name="Cillizza">{{یادکرد وب | نشانی=http://www.washingtonpost.com/politics/voters-renewed-anger-at-washington-spurs-formation-of-third-party-advocate-groups/2011/07/24/gIQAts3KXI_story.html | عنوان=Voters’ renewed anger at Washington spurs formation of third-party advocate groups | ناشر=[[واشنگتن پست]] | تاریخ=24 ژوئیه 2011 | بازبینی=11 اوت 2013 | نویسنده=Chris Cillizza}}</ref><ref>{{یادکرد وب | نشانی=http://www.washingtonpost.com/blogs/the-fix/post/americans-elect-and-the-death-of-the-third-party-movement/2012/05/17/gIQAIzNKXU_blog.html | عنوان=Americans Elect and the death of the third party movement | ناشر=[[واشنگتن پست]] | تاریخ=18 مارس 2012 | بازبینی=11 اوت 2013 | نویسنده=Chris Cillizza and Aaron Blake}}</ref> در مقابل، در [[بریتانیا|پادشاهی متحد بریتانیا]] و دیگر نظام‌های پارلمانی و دیگر نقاط، اصطلاح نظام دو-حزبی گاهی اوقات برای مشخص کردن ترتیبی به کار می‌رود که دو حزب اکثریت انتخابات را کنترل می‌کنند اما در آن احزاب سوم ماندگار هستند که کرسی‌های قوه مقننه را به دست می‌آورند، و در آن، دو حزب اکثریت به طور متناسب از نفوذ بیشتری از درصد آراء پیشنهادی‌شان استفاده می‌کنند.