پیرموان سال ۴۲۲522 پیش از میلاد مسیح، [[داریوش اول|داریوش‌یکم]] در ایران بر اریکه قدرت تکیه زد و احتمالاً پس از سرکوب شورش‌ها فرمان ساخت یک سلسله جاده‌های پهن و عریض نمود که یکی از آن‌ها راه سلطنتی نام داشت و در زمان خود جزء بهترین شاهراه‌ها محسوب می‌شد. راهی که بعدها توسط امپراتوری رم نیز همچنان مورد استفاده قرار گرفت. کیفیت این راه چنان بالا بود که پیک‌های نامه‌رسان می‌توانستند مسافتی معادل ۲۶۹۹ کیلومتر را تنها در مدت هفت روز بپیمایند. همچنین در این راه [[چاپارخانه]]های زیادی برای تعویض اسب‌های نامه‌رسان‌ها بود. سربازان نیز در بیشتر جاهای این راه برای برقراری امنیت وجود داشتند. چیزی که کاملا مشخص می باشد و هنوز آثاری از آن باقی است مسیر راه شاهی از پاسارگاد تا شوش می باشد . این راه پس از گذشتن از استان فارس به شهر های بهبهان (ارگان) ، رامهرمز ، جندی شاپور و شوش میرسیده است . آثاری از این راه در منطقه تنگ خاییز بهبهان همچنان پابرجاست.. همچنین پل خیری مه خان بر رودخانه خیر آباد در بهبهان این شهر را به روستای دیل در کهگلویه و سپس اردکان فارس متصل می نموده است. گفتنی است زبان مردم این سه منطقه علی رغم کثرت گویش لری در کل منطقه ، همچنان بسیار به هم نزدیک می باشد و پس از گذشتن سالیان متمادی نشان از ارتباط این مناطق باستانی می باشد.
ما فقط دربارهٔ دو انتهای راه، شوش و سارد، اطمینان داریم. دو نظر دربارهٔ مسیر راه شاهی در آناتولی (ترکیه) وجود دارد: مسیر شمالی که بر اساس روایت [[هرودوت]] از رودخانهٔ هالیس می گذشته‌است و مسیر جنوبی که خط سیر معمول تری را در نظر می‌گیرد که در دوره‌های پسین تر از آن استفاده می‌کرده‌اند.<ref>
