فیلیپو برونلسکی: تفاوت میان نسخه‌ها

فیلیپو برونِلِسکی که آموزش زرگری[[زرگر]]<nowiki/>ی دیده بود و در فنون کار با فلزات (پیکره‌های نقره در محراب سان جاکوپو در [[کلیسای جامع]] پیستویا) و [[خراطی]] (شمایل [[تصلیب]] [[عیسی]] در بازیلیکای [[سانتا ماریا]] نووِلا در فلورانس) مهارت داشت، در نتیجهٔ چند سفر به [[رم]] به «رسالت» واقعی خود برای معماری پی برد.

نخستین و مهمترین این سفرها در سال [[۱۴۰۲ (میلادی)|۱۴۰۲]] و با همراهی [[دوناتلو|دوناتِلّو]] انجام گرفت. برونِلِسکی که از سردمداران زندگی فرهنگی فلورانس بود، از سال [[۱۴۰۹ (میلادی)|۱۴۰۹]] کار خود در ساخت کلیسای جامع سانتا ماریا دل فیوره را آغاز کرد و در [[۱۴۱۸ (میلادی)|۱۴۱۸]] شروع به ساخت گنبد عظیم کلیسا کرد که بنا بر معیارهای فنی و زیباشناختی کاملاً جدیدی طراحی شده بود.

این پژوهشگر [[ریاضیات کاربردی]] آغازگر دورهٔ پرسپکتیو «علمی» بود که به منظور درک و ساخت منطقی فضاهای سنجیده به کار گرفته می‌شد؛ با برونلسکی بود که [[اومانیسم]] در هنر پدید آمد. ساختمانهایی که او در [[فلورانس]] ساخت و تبدیل به مایهٔ الهام بسیاری معماران پس از او شد، نشانگر مجموعهٔ گسترده‌ای از سبکهای گوناگون است، از بازیلیکاهای شکوهمند گرفته تا نیایشگاههای کوچک پلان مرکزی، از کاخهای خصوصی تا بیمارستانها، از آرایشهای شهری تا طراحیهای نظامی و مکانیکی. هرآنچه به دست او انجام می‌شد، همواره احساسی از ضرباهنگی سنجیده و شگفت‌آور به بیننده القا می‌کرد، به گونه‌ای که هر جزء از ساختار، رابطهٔ خیره‌کننده‌ای با تناسبهای کل آن داشت.