زروان (خدا): تفاوت میان نسخه‌ها

{{ادغام|زروان (ایزد)}}

 

زروان یا زمان در آیین [[ایران|ایرانی]] تاریخی مبهم و طولانی دارد. در لوحه‌های [[تمدن بابل|بابِلی]] مربوط به [[سده پانزدهم (پیش از میلاد)|سدهٔ پانزدهم پیش از میلاد]] از ایزدی به نام «زُروان» سخن رفته‌است. در ''[[اوستا]]'' نیز به‌اختصار از این ایزد یاد شده و در متون [[زبان پهلوی|پهلوی]] هم دربارهٔ آن سخن رفته‌است. زروان دراصل فرشتهٔ زمان است و با صفت اَکرانه (بی‌کرانه) از او یاد شده‌است. از صفات زروان چنین پیداست که برای زمان، آغاز و انجامی تصور نشده و آن را همیشه پایدار و قدیم و جاودانی دانسته‌اند. از این زمان بی‌کرانه است که زمان کران‌مند آفریده شد و ادامهٔ خلقت از طریق توالد و تناسل میسر گردید. در آیین [[مهرپرستی]] نیز زمانِ بی‌کرانه در رأس قرار دارد و زروان معمولاً به‌صورت موجودی با سر [[شیر (گربه‌سان)|شیر]] و جسمی که [[مار|ماری]] دورِ آن پیچیده، تجسم یافته‌است.<ref>''فرهنگ اساطیر''، [[محمدجعفر یاحقی]]، ص۲۲۵</ref>