دیستورشن: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۱:
[[تصویر:Turbopedal.jpg|thumb|150px|left|یک پدال افکت با نام «توربو دیستروشن» دست دوم محصول شرکت باس]]
'''دیستروشن''' که با نام‌های '''اوردرایو''' و '''فاز'''
دیستروشن را به گونه‌های مختلفی می‌توان ساخت، مانند استفاده از [[پری-آمپلی‌فایر|پری-اَمپ]]، [[پاور آمپلی‌فایر]]، [[پدال افکت]]، بلندگوها و یا آمپلی‌فایرهای دیجتال امروزی و یا مولتی‌افکت‌ها و یا حتی نرم‌افزارهای دیجیتالی. بعضی از نوازندگان حرفه‌ای با ترکیبی از مواردی که نام‌برده شد، برای خود دیستروشن ویژه‌ای را می‌سازند.
خط ۹:
در اوایل دورانی که گیتارها را به آمپلی‌فایر متصل می کردند، آمپلی‌فایرها بسیار ساده و ابتدایی بودند، دیستروشن اصولا جزوه ذات صدای آنان بود. اغلب آمپلی‌فایرهای آن زمان چند منظوره بودند و طوری طراحی شده بودند که چندین ساز به آنها متصل می شد و چندین خروجی را به همراه داشتند. [[پیک‌آپ]]های [[گیتار|گیتارها]] نیز ضعیف و بی‌کیفیت بودند. گیتارها معمولا بدنه چوبی تو خالی داشتند، که با سیگنال‌های مرتعش شده از آمپلی‌فایرها به راحتی مرتعش می شدند(قانون [[رزونانس]]) و از این رو در هنگام اجرا اغلب صداهای ناخواسته‌ای تولید می‌شد. اگرچه که گیتارهای الکتریک توسط هنرمندانی چون [[لس پال]] و [[چارلی کریستین]] محبوب شده بودند اما موفقیت واقعه‌ای پس از دهه‌ی 50 میلادی بود. در این دوره بود که گیتار الکتریک هایی با بدنه توپر عرضه شدند که دیگر با سیگنال‌های مرتعش شده از آمپلی‌فایرها مرتعش نمی‌شدند و همچنین قابلیت اجرا با صداهای بلندتری را نسبت به مدل‌های پیشین خود داشتند.
ایده استفاده از دیستروشن در آمپلی‌فایرها توسط سازندگان اولین آمپلی‌فایرها مطرح نشده بود و اغلب دیستروشن های آن زمان کاملا تصادفی و ناشی از صدمات وارده به آمپلی‌فایر بودند با این حال بعضی از نوازندگان و تهیه‌کنندگان آن را دوست داشتند و از آن در ضبط آثارشان استفاده می‌کردند. در هنگام ضبط ترانه «[[راکت 88]]»، یکی از اولین ترانه‌های سبک [[راک ان رول]]، ایک ترنر و ویل کیزارت از آمپلی‌فایر آسیب دیده‌ای استفاده کردند که صدای دیستروشن داری را تولید می‌کرد. [[ویلی جانسون]]، نوازنده هاولین ولفز نیز مشهور است که به طور هدفمندی از دیستروشن در آثارش استفاده می‌کرده است.
[[چاک بری]] اولین هنرمندی است که اوردرایو را در آثارش به کاربرده است و او را آغاز کننده این دوران می‌دانند. او از آمپلی‌فایرهایی استفاده می‌کرد که دهانه خروجی کوچکی داشتند و این کوچکی خروجی صدا، به صوت خروجی از گیتار چاک، صدای اوردرایو می‌داد. این را می‌توان به وضوح در اولین اثر مشهورش به نام «میبلین» مشاهده کرد. بعدها او از آمپلی‌فایرهای بزرگتری استفاده کرد که در نتیجه افکت اوردرایو از صدای گیتار او حذف شد.
==منبع==
| |||