باستانشناسی: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
FreshmanBot (بحث | مشارکتها) جز اصلاح فاصله مجازی + اصلاح نویسه با ویرایشگر خودکار فارسی |
جز جایگزینی با اشتباهیاب: اروپایی⟸اروپا |
||
خط ۱۰:
== تاریخچه ==
قدیمترین مدرک مبنی بر بهکارگیری آثار مادی برای مطالعهٔ گذشتههای دور به قرن ششم قبل از میلاد بازمیگردد، یعنی زمانی که فرمانروایی از [[بابل]] به حفاری در بناهای اداری دست زد تا به پیشینهٔ آنها پی ببرد. [[توسیدید|توکیدیدس]]، مورخ [[یونانی]] دورهٔ کلاسیک، چنین عنوان کرد که گورهای [[جزیرهٔ دِلُوس]] از آن اهالی کاریه است و نشان داد که ایشان زمانی این جزیره را در اختیار خود داشتهاند. رومیان آثار باستانی را مرمت میکردند و به نمایش میگذاشتند و [[مردم]] با آگاهی از این که آثار مزبور یادمانهای گذشتهاست، به دیدن آنها میشتافتند. در قرن چهارم، [[سنت هلنا]] در محلی که [[عیسی مسیح]] به [[صلیب]] کشیده شده بود، حفاری کرد تا آثار مربوط به این واقعه را بیابد. در صدر مسیحیت و در قلمرو [[امپراتوری بیزانس]]، مردم به یافتن بقایای مادی متعلق به [[مسیحیان]] و [[رومیان]] علاقهٔ فراوانی از خود نشان میدادند. در اواخر دورهٔ بیزانسی قانونی به تصویب رسید که به مردم اجازه میداد که چنانچه یادمان تاریخی مهمی نظیر تندیسهای باستانی سراغ دارند که بنایی مزاحم، دورنمای آن را مخدوش کرده، بشخصه آستین بالا بزنند و آن بنا را تخریب کنند. در این دوره نظریات باستانشناسی به این محدود میشد که از بقایای مادی میتوان به اطلاعاتی دربارهٔ گذشته دست یافت. پس از [[رنسانس|عصر نوزایی]]، دوران باستاندوستی آغاز گردید که زمانهٔ فرضیهپردازی محققان دربارهٔ آثار و بقایای مادی بود، اما در این دوره پیشرفت نظری اندکی در ارزیابی ارتباط بین آثار [[فرهنگی]] و تفاسیر از آنها رخ داد. از قرن پانزدهم در [[ایتالیا]] و از قرون شانزدهم و هفدهم در کشورهای [[شمال غربی اروپا]] انجمنهای باستاندوستی برپا شد. اشتیاق اروپاییان باستاندوست به مطالعهٔ گذشتهها با سیاحتها و تفحصات دریانوردانشان و [[استعمار]] دیگر بلاد توسط آنها مصادف بود. این امر چشمانداز جدیدی را در برابر محققان [[
== انواع یافتههای باستانشناختی ==
|