گرامن اف-۱۴ تام‌کت: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
ابرابزار
خط ۹۹:
[[پرونده:F14 on USS Hornet.jpg|بندانگشتی|چپ|300px|بر روی عرشه موزه [[یواس‌اس هورنت (سی‌وی-۱۲)]] در کالیفرنیا در سال ۲۰۰۹]]
همچنین فروش این هواپیما از سوی آمریکا به یک کشور دیگر به این معنای بود که کل پروژهٔ اف-۱۴ به وسیلهٔ ایران نجات پیدا می‌کرد. زیرا ایران موافقت کرده بود که کل هزینه تحقیقات و تمام هزینه راه اندازی خط تولید هواپیما که شرکت [[گرومن]] احتیاج دارد برای تولید هواپیما پرداخت کند.<ref name="Combat 2004, pp. 6-7"/>{{سرخط}}
نشنال اینترست می‌نویسد:<ref name="Combat 2004, pp. 6-7"/><ref>[https://nationalinterest.org/blog/buzz/how-iran-taking-ancient-f-14-tomcats-and-making-them-better-74896]</ref> کارشناسان آمریکایی شاه ایران را در زمینهٔ انتخاب هواپیما بدسلیقه می‌دانستند. روزی یکیکی از مقامات آمریکایی درمورد شاه ایران به همکارانش گفت: “He’ll buy anything that flies” به معنای اینکه "او هرچه را که پرواز کند، می‌خرد!" این شرایط پابرجا بود، تا زمانیکه [[میگ ۲۵|میگهای ۲۵]] شوروی در ارتفاع ۶۰هزار پایی با سرعت ۳ ماخ در آسمان ایران پرواز می‌کردند و [[نورثروپ اف-۵|اف ۵ تایگر]] و [[اف ۴ فانتوم]] یارای مقابله با آن هواپیمای پیشرفته را نداشتند. دولت [[ریچارد نیکسون]] تمایل زیادی به فروختن هواپیمای پیشرفته به ایران داشت تا [[موازنه قدرت (روابط بین‌الملل)|موازنهٔ قدرت]] با شوروی را دوباره برقرار کند؛ بنابراین در سال ۱۹۷۲ [[ریچارد نیکسون]] و [[هنری کسینجر]] شخصاً به ایران سفر کردند و یک برگهٔ سفید به شاه دادند تا هر جنگ‌افزاری که شاه توان پرداخت هزینه‌اش را دارد، در آن برگه بنویسد. اینگونه بود که ایران در کنار آمریکا به برترین و پیچیده‌ترین جنگندهٔ رهگیر تاریخ دست پیدا کرد که با رادار برد بلند و موشکهای ایم-۵۴ فونیکس مجهز بود. منصفانه است که بگوییم سیاستگذاران آمریکایی، بلافاصله از دادن اف-۱۴ به ایران پشیمان شدند. با انقلاب ۵۷ و ظهور تندرویان اسلامگرا، ایران به دشمن آمریکا تبدیل شد و فناوری به‌کار رفته در اف-۱۴ به خطر افتاد. حالا آمریکا دشمنی داشت که دارای ۷۹ جنگنده رهگیر ترسناک بود. حالا ۵۰ سال پس از آن معامله و پس از گذشت ۸ سال جنگ ایران با عراق، مهندیان ایرانی توانسته‌اند بدون وابستگی به آمریکا، این جنگنده را عملیاتی نگهدارند. آمریکا همهٔ تامکت‌های خود را در سال ۲۰۰۶ بازنشسته کرد و امروز ایران درحالی تنها کاربر این جنگنده است که اف-۱۴ در زمرهٔ بهترین هواپیماهای جنگنده در خاورمیانه محسوب می‌شود.
اف-۱۴ تامکت درواقع محصول یک شکست بود. در دهه ۶۰ میلادی، پنتاگون امیدوار بود که همهٔ هواپیماهای جنگنده خود را با یک محصول کامل جایگزین کند؛ بنابراین هواپیمای اف-۱۱۱ که سرشار از فناوری‌های نوین بود معرفی شد که یک بعنوان یک بمب‌افکن دوربرد بسیار خوب از آب درآمد؛ ولی اف-۱۱۱ برای نیروی دریایی یک فاجعه بود و قدرت کمی داشت؛ بطوریکه از ۳ پیش‌نمونهٔ ساخته شده از اف-۱۱۱ سه فروند سقوط کردند. سرانجام شاه تعداد ۸۰ تامکت و ۲۸۴ موشک فونیکس به ارزش ۲ میلیارد دلار سفارش داد که همین اقلام در جنگ ایران و عراق مانع شکست خوردن ایران شدند. مشکل اینجا بود که دولت ایالات متحده آمریکا، انتقال هواپیماهای اف-۱۴ تامکت از آمریکا به ایران را دست کم گرفته بود و این انتقال سخت‌ترین کار ممکن برای خلبانان نیروی هوایی آمریکا بود. مشکل دیگر آنجا بود که تامکت برای نیروی دریایی آمریکا ساخته شده بود و خلبانان نیروی هوایی توانایی خلبانی آن را نداشتند و تنها خلبانان نیروی دریایی آمریکا از تجربهٔ کافی برای هدایت این هواپیما برخوردار بودند. خلبانان نیروی دریایی آمریکا، از پایگاه [[لانگ آیلند]] در گروه‌های سه‌تایی به سوی ایران حرکت کردند. بسیاری از خلبانان آمریکایی برای اولین بار بود که در هواپیمایی می‌نشستند که هنوز سلیفون‌های صندلی آن کنده نشده بود و بوی خودروی نو را می‌داد. یکی از خلبانان انتقال تامکت‌ها به ایران چند سال بعد نوشت: " خب باید بگم تجربهٔ شگفت‌انگیزی بود. تامکت‌ها با رنگ‌آمیزی شکاری نیروی هوایی ایران بودند؛ ولی روی دُم هواپیما، [[نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا|نماد نیروی هوایی آمریکا]] نقش بسته بود. قرار بود وقتی به ایران رسیدیم محلول ویژه‌ای را روی آن نماد بریزیم. پس از انجام اینکار، نماد آمریکایی پاک شد و [[نیروی هوایی شاهنشاهی ایران|نماد نیروی هوایی ایران]] که زیر آن حک شده بود، پدیدار شد. ".<ref>[https://nationalinterest.org/blog/buzz/how-iran-taking-ancient-f-14-tomcats-and-making-them-better-74896]</ref>{{سرخط}}
[[پرونده:AIM-54 6 Pack.jpg|بندانگشتی|350px|درحال حمل شش موشک فونیکس]]