جنبش مشروطه ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

نخستین دستور کار مجلس شورای ملی، تدوین [[قانون اساسی]] بود. بر اساس سند قانون اساسی، مجلس به عنوان نماینده مردم، مسوول و مرجع نهایی تصمیم‌گیری در مورد همه قوانین، مقررات، بودجه، قراردادها، وام‌ها، امتیازات و انحصارات بود. هر دوره مجلس، دو سال تعیین شد و طی این دوره، بازداشت نمایندگان بدون اجازه مجلس غیرقانونی بود. مصوبه مجلس برای امضای مظفرالدین شاه، که در بستر مرگ بود، ارسال شد و شاه نهایتا در تاریخ ۹ دی ۱۲۸۵ آن را امضا کرد. پنج روز پس از امضای [[قانون اساسی مشروطه|قانون اساسی]]، مظفرالدین شاه درگذشت و فرزندش [[محمدعلی‌شاه|محمدعلی شاه]] بر تخت نشست.<ref>{{پک|آبراهامیان|ک=ایران بین دو انقلاب|ص=۱۱۳|رف=آبراهامیان}}</ref> او از نمایندگان را به مراسم تاجگذاری دعوت نکرد و [[میرزا علی‌اصغر اتابک|امین‌السلطان]] را به جای مشیرالدوله به نخست‌وزیری برگزید که معتقد بود اصلاحات بدون وجود یک دولت مقتدر و در صورت لزوم، مستبد، امکان‌پذیر نیست. محمدعلی شاه همچنین وزرای [[هیئت دولت|کابینه]] را به نادیده گرفتن مجلس تشویق می‌کرد و برای تضعیف مخالفان خود به اختلافات مذهبی و قومیتی در مناطق مختلف کشور دامن می‌زد.<ref>{{پک|آبراهامیان|ک=ایران بین دو انقلاب|ص=۱۱۴-۱۱۳|رف=آبراهامیان}}</ref>