ایران صفوی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[احسان یارشاطر]] در مورد زبان مادری صفویان می‌نویسند: «خاندان صفوی در اصل ایرانی زبان بودند- چنانچه از دوبیتی‌های شیخ صفی‌الدین، نیای بزرگ آن‌ها برمی‌آید - ترکیزه شدند و زبان ترکی را به عنوان زبان مادری خود پذیرفتند»<ref>E. Yarshater,"[http://www.iranicaonline.org/articles/azerbaijan-vii AZERBAIJAN vii. The Iranian Language of Azerbaijan]",Encyclopædia Iranica,Vol. III, Fasc. 3, pp. 238-245</ref>

 

بر اساس گفتهٔ [[راجر سیوری]] یکی از پژوهشگران جریان‌های دورهٔ صفویه:

{{نقل قول|براساس نوشتارهای موجود در زمان اکنون، شکی در این نیست که خاندان صفویه به‌طور قطع دارای ریشهٔ ایرانی است نه ریشهٔ ترکی که گاهی بدان خوانده می‌شود. این احتمال وجود دارد که اصلیت این خاندان از کردستان ایران آمده باشد که بعدها به آذربایجان کوچ کرده‌اند. جایی که آن‌ها زبان ترکی آذربایجانی را از ترک‌زبانان آنجا فراگرفته و سرانجام در سدهٔ یازدهم میلادی در شهر اردبیل جای گزیده‌اند.<ref>Roger M. Savory. "Safavids" in Peter Burke, Irfan Habib, [[خلیل اینالجیک|Halil İnalcık]]:"History of Humanity-Scientific and Cultural Development: From the Sixteenth to the Eighteenth Century", Taylor & Francis. 1999. Excerpt from pg 259: "From the evidence available at the present time, it is certain that the Safavid family was of indigineous Iranian stock, and not of Turkish ancestry as it is sometimes claimed. It is probable that the family originated in Persian Kurdistan, and later moved to Azerbaijan, where they adopted the Azari form of Turkish spoken there, and eventually settled in the small town of Ardabil sometimes during the eleventh century."</ref>}}