فولاد زنگنزن آستنیتی بیشترین استفاده را در بین انواع دیگر فولادهای زنگنزن داشته و تقریباً ۸۰٪ بازار جهان را به خود اختصاص دادهاست. در ساختار آن حداقل ۷٪ عنصر نیکل قرار دارد که ساختار فولاد را تماماً آستنیتی نموده و باعث گردیده فولاد خاصیت انعطافپذیر، مقاوم برای کاربرد در دماهای بالا، غیرمغناطیسی و قابلیت جوشکاری مساعد ازخود نشان دهد؛ بنابراین مشخصه اصلی این طبقه از فولادهای زنگنزن، سهولت جوشکاری و مقاومت به خوردگی عالی- نرم و انعطافپذیر بودن برای کارسرد و غیرمغناطیس بودن آنها میباشد. طبق آنچه بدان اشاره گردید، فولادهای زنگنزن را برای استفاده در محیطهای اتمسفری، آب دریا و انواع مختلف محیطهای شیمیایی انتخاب میکنند. اما، بستگی به نوع محیط، باید فولاد با ترکیب شیمیایی مناسب انتخاب شود. بجز مقاومت دربرابر محیطهای خورنده خاص، فولادهای زنگنزن آستنیتی دارای خواص متالورژیکی
الف- تبدیل آستنیت به مارتنزیت در اثر کارسرد درانواع ۳۰۱، ۳۰۲ و۳۰۴
ب- کاهش کربن و عنصر آلیاژی کرم برای حذف امکان تشکیل کاربید کرم و جلوگیری از خوردگی بین دانه یی درانواع ۳۰۴L,316L،۳۲۱٬۳۴۷
ج- آلیاژ کردن با مولیبدن برای افزایش مقاومت دربرابر خوردگی حفرهای درانواع ۳۱۶
د- استفاده از درصدهای بالای عناصر آلیاژی کرم و نیکل برای افزایش استحکام دردمای بالا (فولادهای نسوز) و مقاومت دربرابر پوسته شدن درانواع ۳۰۹ و ۳۱۰ نیز میباشند.
فولاد زنگنزن آستنیتی (Austenitic) بزرگترین خانواده از فولاد زنگنزن یا ضدزنگ است، که حدود دو سوم از تولید فولاد ضدزنگ را به خود اختصاص میدهد. این فولادها دارای یک میکرو ساختار آستنیتی هستند که ساختار کریستال مکعبی وسط-وجهی (Face-Centered) دارند. این ریزساختار با آلیاژ کردن با نیکل و/یا منگنز و نیتروژن کافی برای حفظ ریزساختار آستنیتی در تمام دماها از ناحیهٔ کریوژنیک تا نقطه ذوب حاصل میشود. از این رو فولاد ضدزنگ آستنیتی قابل سختکاری از طریق عملیات حرارتی نیست چرا که در همه دماها دارای یک نوع ریزساختار یکسان است.