ایران پیش از تاریخ: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب‌ها: ویرایشگر دیداری ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب‌ها: ویرایشگر دیداری ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
خط ۹۵:
واژه آریا که معنای آزاده، شریف و بزرگوار می‌دهد به قومی از نژاد [[هندواروپایی]] گفته می‌شد که نیاکان مردمان سرزمین‌های [[ایران]]، بخشی از [[آسیای میانه]] و [[هندوستان]] و بخش‌هایی از اروپا هستند. (البته گسترهٔ تاریخی این دو سرزمین که در برگیرندهٔ بخش‌هایی از شبه قارهٔ هند، آسیای میانه، خاورمیانه و آسیای کوچک امروزین است). دربارهٔ خاستگاه آریائیان که در نوشته‌های کهن [[اوستا]] از آن به نام [[ایرانویج]] نام برده شده‌است چند دیدگاه طرح شده‌است.
 
آریائیان بر پایه [[فرضیه کورگان]] (۱۹۵۶) حدود دوهزاروپانصد سال پ.م. به شکل قبیله‌های کوچک در دورترین نقطه شرقی فلات ایران و در مغرب فلات پامیر و برخی معتقدند آن‌ها در شمال کوه‌های هندو کش یا در روسیه اطراف [[دریاچه آرال|دریاچه آرال(خوارزم)]] می‌زیستند.<ref>دکتر جهانشاه درخشانی در کتاب «آریاییان، مردم کاشی و دیگر ایرانیان» این نظریه را باطل دانسته و معتقد است خاستگاه آریاییان فلات ایران بوده‌است و آن‌ها از جای دیگری به ایران مهاجرت نکرده‌اند. سه رود دجله، فرات و کارون که در بستر خلیج فارس به هم می‌پیوستند (هنوز آثارش در کف خلیج فارس باقیست)، رود پرآبی را تشکیل می‌دادند که برپایهٔ دانش دیرینه‌شناسی، در آخرین دورهٔ یخبندان از نظر شرایط زیستی مناسب‌ترین مکان برای زندگی این قوم بوده‌است.</ref> بر پایه [[فرضیه آناتولیایی]] اینان از آناتولی جنوبی به ایران و هند مهاجرت نموده اند. [[فرضیه ارمنستان]] نیز جنوب قفقاز را خاستگاه آنان می داند. [[فرضیه بومیان آریایی|فرضیه هند]] نیز تمدن دره سند در پاکستان امروزی را زادبوم آریاییان و اروپاییان می شناسد.
اینان زبان و آداب و رسوم مشترکی داشتند. در دوران باستان، اقوام هندی و ایرانی (آنان که به [[زبان‌های هند و ایرانی]] سخن می‌گفتند) خود را [[آریا (قوم)|آریایی]] می‌نامیدند. نمونهٔ این اشاره‌ها را می‌توان در [[اوستا]]، سنگ‌نبشته‌های [[هخامنشی]] و متن‌های کهن [[هندو]] (مانند [[ریگ‌ودا]]) دید.