سیافام اینترنشنال سیافام۵۶: تفاوت میان نسخهها
[نسخهٔ بررسینشده] | [نسخهٔ بررسینشده] |
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
Sillverfox (بحث | مشارکتها) جز جایگزینی با اشتباهیاب: هانیول⟸هانیول |
Sillverfox (بحث | مشارکتها) جز جایگزینی با اشتباهیاب: پامپیدو⟸پمپیدو، راوود⟸راود |
||
خط ۶:
== تاریخچه ==
=== سرآغاز ===
تحقیق اولیه در مورد نسل بعدی موتورهای جت تجاری، موتورهای [[توربوفن]] با [[نسبت کنار گذر|کنارگذر بالا]] در دسته [[رانش]] «۱۰ تنی» (۲۰۰۰۰ [[پوند-نیرو| پوندفورس]]؛ ۸۹ [[نیوتون (یکا)|کیلونیوتن]]) از اواخر دهه ۱۹۶۰ آغاز شد. اسنکما ([[سفران]] کنونی) که سابقه بیشتری روی تولید موتورهای نظامی داشت، اولین شرکتی بود که با جستجوی شریک تجاری برای طراحی و ساخت موتور در این کلاس به دنبال ورود به این بازار جدید بود. آنها [[پرت اند ویتنی]]، [[رولز-رویس هلدینگ|رولز رویس]] و [[جیای اوییشن|جیایی اوییشن]] را به عنوان شرکای احتمالی در نظر گرفتند. در سال ۱۹۷۱ و در حین برگزاری [[نمایشگاه هوایی پاریس]] [[گرهارد نئومان]] مدیر وقت [[جنرال الکتریک]] و رنه
در آن زمان [[پرات اند ویتنی|پرت اند ویتنی]] بر بازار موتورهای جت تجاری حاکم بود. جنرال الکتریک در این بخش از بازار به موتور نیاز داشت و اسنکما نیر تجربه قبلی کار با آنها را دارا بود. این تجربه در زمینه تولید مشترک، ساخت موتور توربوفن [[جنرال الکتریک سیاف۶|سیاف۶–۵۰]] برای هواپیمای [[ایرباس ای۳۰۰]] بود.<ref name="AIAA-Venture">Bilien, J. and Matta, R. (1989). ''The CFM56 Venture''. AIAA/AHS/ASEE Aircraft Design, Systems, and Operations Conference. Seattle, WA, 31 July – 2 August 1989. AIAA-89-2038</ref> پرت اند ویتنی در نظر داشت تا موتور [[پرت اند ویتنی جیتی۸دی|جیتی۸دی]] خود را برای رقابت در دستهٔ موتورهای ۱۰ تنی بهینهسازی کند و این در حالی بود که رولز رویس به دلیل مواجهه با مسائل مالی امکان پرداختن به پروژههای جدید را نداشت. این وضعیت باعث شد تا جنرال الکتریک موفق به کسب عنوان بهترین شریک تجاری برای این برنامه شود.<ref name="cfmstory">Norris, Guy (1999). CFM56: Engine of Change. ''Flight International''. 19–25 May 1999. Online at [http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1999/1999%20-%201385.html CFM56: Engine of Change].</ref>
خط ۱۵:
جنرال الکتریک در سال ۱۹۷۲ مجوز صادرات به عنوان سهامدار اصلی در پروژه موتور ۱۰ تنی را درخواست کرد. دفتر کنترل داراییهای [[وزارت امور خارجه ایالات متحده آمریکا|وزارت امور خارجه ایالات متحده]] این درخواست را به دلایل امنیت ملی رد کرد. از جمله این دلایل این بود که فناوری هسته موتور اف۱۰۱ بخشی از سیستم دفاع استراتژیک ملی (بمب افکن بی-۱) است و با بودجه [[وزارت دفاع ایالات متحده آمریکا|وزارت دفاع]] ساخته شده و صادرات این فن آوری به فرانسه تعداد کارگران آمریکایی در این پروژه را محدود میکند.<ref name="stpete">Farnsworth, Clyde (1973). "GE, French To Make Jet Engine". ''St. Petersburg Times'', 23 June 1973, p. 11-A.</ref> این تصمیم رسمی در تفاهمنامه تصمیم امنیت ملی توسط مشاور امنیت ملی [[هنری کیسینجر]] در ۱۹ سپتامبر ۱۹۷۲ امضا شد.<ref>GE-SNECMA Jet Engine Joint Venture (1972). ''National Security Decision Memorandum 189''. 19 September 1972. [http://nixon.archives.gov/virtuallibrary/documents/nsdm/nsdm_189.pdf NSDM 189 (pdf)]. Retrieved 9 November 2009.</ref>
در حالی که دغدغههای امنیت ملی به عنوان زمینه رد این امر ذکر شد سیاست نیز نقش مهمی ایفا کرد. این پروژه و مسئله صادرات مرتبط با آن آنقدر مهم تلقی شد که [[ژرژ پمپیدو]] رئیسجمهور فرانسه در سال ۱۹۷۱ مستقیماً از رئیس جمهور ایالات متحده [[ریچارد نیکسون]] تصویب این توافقنامه را خواست کرد و هنری کیسینجر در جلسه ۱۹۷۲ این موضوع را با رئیسجمهور
همچنین گمانه زنیهایی وجود داشت که این مخالفت احتمالاً انتقامگیری از دخالت فرانسویها در متقاعد کردن [[سوئیس]] برای خرید یک طرح فرانسوی با نام [[داسو میراژ ۳|داسو میلان]] در رقابت با هواپیمای آمریکایی [[التیوی ای-۷ کرسر ۲|التیویای-۷ کرسر ۲]] بودهاست.<ref name="nytreject">"A Rebuff to Pompidou on Engine" (1972). ''The New York Times''. 30 September 1972, p. 39.</ref> اما در پایان سوئیسیها هیچیک از آن دو هواپیما را خریداری نکرده و در عوض جنگنده سبک [[نورثروپ اف-۵]] را برگزیدند.<ref>"[http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1978/1978%20-%200008.html Tooling up for Tiger]". ''FLIGHT International''. 7 January 1978, p. 8. Retrieved 9 June 2010.</ref>
|