اوژن چهارم: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز جایگزینی با اشتباه‌یاب: اتخاد⟸اتخاذ، استعمارگان⟸استعمارگران، بازتاسیس⟸باز تاسیس، سومعه⟸صومعه، صلییبی⟸صلیبی، ضاحب⟸صاحب، فراونی⟸فراوانی، متعافبا⟸متعاقبا، کذئ⟸کرد |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۵:
کندولمر خواهرزاده پاپ [[گریگوری دوازدهم]] بود. از مهم‌ترین اقدامات او در دوران تصدی مقام پاپی صدور فرمان [[تکفیر]] به [[بردگی]] گیرندگان تازه [[مسیحی]]ان [[جزایر قناری]] (تا زمان آزادگی به بردگی گرفته شدگان) و ابطال حق تسلط [[پرتغال]] بر این جزایر بود. او در مسئله اختلاف پرتغال و [[اسپانیا]] در سواحل غربی [[آفریقا]] موضع بی‌طرفی اختیار کرد.
او در دوره حاکمیت خود بر کلیسای کاتولیک روم در مجموع ۲۷ تن را به مقام کاردینالی منصوب نمود.<ref name="پنج">[http://www.gcatholic.org/hierarchy/pope/EG4.htm http://www.gcatholic.org/hierarchy/pope/EG4.htm]</ref>
== زندگی‌نامه ==
کندولمر در یک خانواده ثروتمند تاجر در ونیز چشم به جهان گشود. در سن بیست و چهار سالگی توسط دایی خود، پاپ گریگوری دوازدهم به اسقفی [[سیه‌نا]] منصوب گردید. انتصاب این فرد جوان و بیگانه، اعتراض رهبران سیاسی سیه‌نا را برانگیخت. کندولمر به همین جهت تنها پنج ماه بعد از مقام خود کناره گرفته و در ماه می سال ۱۴۰۸<ref name="یک">[http://www.newadvent.org/cathen/05601a.htm http://www.newadvent.org/cathen/05601a.htm]</ref> با ارتقا به مقام کاردینالی به عنوان خزانه دار پاپ گریگوری دوازدهم و [[اسقف اعظم]] کلیسای سان کلمنته گماشته شد.
پاپ [[مارتین پنجم]] او را به عنوان یک کاردینال به مقام‌هایی همچون اسقفی اعظم کلیسای دی سانتا ماریا، نمایندگی پاپ در آنکونا و فرمانداری بولونیا منصوب کرد.
سطر ۴۰ ⟵ ۴۲:
بلافاصله پس از رسیدن به قدرت، اوژن چهارم اقدامات تندی علیه خاندان قدرتمند کولونا در شهر [[رم]] که نفوذ زیادی در دوران پاپ مارتین پنجم یافته بودند، آغاز کرد. این اقدامات که برای پس گرفتن دارایی‌ها و ثروت حاصل شده برای خاندان کولونا در دوران پاپ پیشین صورت می‌گرفت، به مشاجرات شدیدی انجامید که نهایتاً با پیمان مصالحه به پایان رسید. بر این اساس این توافق خاندان کولونا تمامی قلاع خود را تسلیم و ۷۵ هزار دوکات پرداخت نمود.<ref name="یک"/>
==
مهم‌ترین موضوع دوران پاپی اوژن چهارم را درگیری او با شورای موسوم به شورای [[بازل]] (بعدها شورای [[فلورانس]])، آخرین شورای جنبش شورایی کردن حاکمیت کلیسای کاتولیک که توسط پاپ مارتین پنجم تشکیل گردید بود، دانسته‌اند. با این حال که او در ابتدا فعالیت شورای بازل را تأیید کرده بود،<ref name="هفت">[https://www.encyclopedia.com/religion/encyclopedias-almanacs-transcripts-and-maps/eugene-iv-pope https://www.encyclopedia.com/religion/encyclopedias-almanacs-transcripts-and-maps/eugene-iv-pope]</ref> خبرهای ناخوشایند و اغراق شده‌ای که در سال ۱۴۳۱ از این شورا به اوژن چهارم رسید او را بر آن داشت که در ۱۸ دسامبر ۱۴۳۱ با صدور فرمانی این شورا را منحل کند و خواهان تشکیل شورای دیگری تا هجده ماه آینده در [[بولونیا]] شود. این اقدام پاپ این تفکر را تقویت کرد که سران کلیسا با هر گونه اصلاح منطقی در ساختار خود مخالف هستند. شورای بازل در مقابل این فرمان مقاومت نشان داد و از پذیرش انحلال سر باز زد. این شورا که توسط قدرت‌های سکولار تحت حمایت بود،<ref name="یک"/> همچنین با مطرح کردن مجدد مسئله [[شورای کنستانس]] که در آن شورا بر پاپ ارجح دانسته شده بود، از پاپ اوژن چهارم و تمامی کاردینال‌ها خواست تا سه ماه دیگر در شهر بازل حاضر شوند یا به جرم تمرد منتظر عقوبت باشند.<ref name="یک"/> با دخالت [[زیگیزموند، امپراتور مقدس روم]] که به تازگی به قدرت رسیده و برای تاجگذاری به رم رفته بود،<ref name="یک"/> برای جلوگیری از ایجاد تفرقه و دو دستگی، توافقی بین پاپ و شورای بازل به دست آمد که بر اساس آن پاپ در ۱۵ دسامبر ۱۴۳۳ فرمان انحلال شورا را لغو کرد، تمام حقوق [[سریر مقدس]] به رسمیت شناخته گردید و شورای بازل به استثنای جلسات نخستین آن مشروع و جزئی از [[نهضت وحدت کلیساها]] خوانده شد.
[[پرونده:Pio_Joris_-_La_fuga_di_Papa_Eugenio_IV.jpg|بندانگشتی|نقاشی از پاپ اوژن چهارم در حال فرار از رم با قایق]]
این مسامحه در پی هجوم نیروهای [[دوک‌نشین میلان]] به [[ایالات پاپی]] در تلافی حمایت پاپ از ونیز و فلورانس در مقابل میلان، صورت گرفت. خاندان کولونا با بهره‌گیری از این موقعیت در ماه ژوئن ۱۴۳۴ اقدام به تشکیل یک [[جمهوری]] انقلابی در شهر رم کرد. پاپ که کنترل رم را از دست داده بود، در لباس راهبان خود را به رودخانه تیبر رساند و زیر باران سنگ با قایق به سمت جنوب شهر، جایی که یک کشتی فلورانسی منتظر او بود، حرکت کرد.
سطر ۴۹ ⟵ ۵۱:
با پیروزی پاپ، بازیابی مجدد قدرت توسط او و از میان رفتن خطرات، درگیری‌ها با شورای بازل باره دیگر از سرگرفته شد. اوژن چهارم شورای رقیبی در [[فرارا]] تشکیل داد و تمامی مقامات بلندپایه گرد آمده در بازل را تکفیر کرد. برخی از افراد حاضر در شورای بازل که همچنان پاپ را صاحب نفوذ و اختیار می‌دانستند، نیز خود را به فرارا رساندند.<ref name="سه"/> [[شارل هفتم]]، پادشاه فرانسه با منع روحانیون مذهبی کشورش از ورود به شورای فرارا، مصوبات شورای بازل را با اندکی تغییر در کشورش اجرایی نمود. با این حال پادشاه انگلستان و دوک بورگوندی که شورای بازل را در جانب فرانسه می‌دیدند، شورای بازل را به رسمیت نشناختند. [[پادشاهی کاستیل]]، [[پادشاهی آراگون]]، دوک‌نشین میلان و [[دوک‌نشین باواریا]] نیز دست از حمایت خود از شورای بازل کشیدند.
افراد باقی مانده در شورای بازل که شمار آن‌ها را بیست تن دانسته‌اند،<ref name="سه"/> در پاسخ به این اقدامات ابتدا در ۲۴ ژانویه ۱۴۳۸ پاپ اوژن چهارم را از مقام خود معلق و نهایتاً ۲۵ ژوئن ۱۴۳۹ با صدور حکم ارتداد، رسماً او را از این مقام عزل کرد. مقامات حاضر در بازل برای تحت فشار قرار دادن پاپ سعی در مصادره منابع درآمدی او داشتند.<ref name="سه">[https://catholicsaints.info/pope-eugene-iv/ https://catholicsaints.info/pope-eugene-iv/]</ref> این شورا در ماه نوامبر همان سال آمادئوس هشتم، دوک [[دوک‌نشین ساوی|ساووی]] را با نام فلیکس پنجم به عنوان پاپ ([[پادپاپ]]) برگزید.
شورای فرارا در ادامه تلاش مشابه پاپ‌های پیشین<ref name="هفت"/> به دنبال تشکیل یک اتحادیه با [[کلیسای ارتودوکس شرقی]] برآمد. بدین منظور قرار بر تشکیل یک جلسه در کنستانتینوپول شد که با اصرار عده ای از جمله حاضران در شورای بازل بر تشکیل جلسه در غرب، پاپ با اجاره و اعزام ناوگانی امپراتور بیزانس، پاتریارک (رهبر کلیسای ارتودوکس) و ۷۰۰ تن دیگر را به فرارا دعوت و منتقل نمود.<ref name="هفت"/> شورای فرارا که با شیوع طاعون به فلورانس منتقل شده بود، با
فلیکس پنجم، رقیب اوژن نتوانست هوادار چندانی به دست بیاورد. در نهایت [[فریدریش سوم، امپراتور مقدس روم]] تمایل به پذیرش اوژن چهارم نشان داد. اِنیِس سیلویوس پیکولومینی که بعدها خود با نام [[پیوس دوم]] به مقام پاپی رسید، به نمایندگی از امپراتور در سال ۱۴۴۲ با پاپ اوژن چهارم به مصالحه دست یافت. به رسمیت شناخته شدن حاکمیت آلفونسو پنجم، پادشاه آراگون بر [[ناپل]] آخرین حمایت‌های با اهمیت از شورای بازل را در ایتالیا از بین برد.
اوژن چهارم پس از قریب به ده سال دوری، در سال ۱۴۴۳ فاتحانه به رم بازگشت. او که پیش از آن در امور تکیه ویژه ای به اهالی زادگاه خود، ونیز و برخی خاندان‌های خاص همچون خاندان اورسینی (احتمالا در مقابل خاندان کولونا) داشت، متوجه شده بود که باید تغییر رویه دهد و از افراد لایق تر برای کنترل شرایط استفاده کند.<ref name="شش">[https://brill.com/view/book/edcoll/9789004385689/BP000003.xml?lang=en https://brill.com/view/book/edcoll/9789004385689/BP000003.xml?lang=en]</ref>
تلاش حامیان اوژن چهارم از جمله پیکولومینی در نهایت منجر روی گردانی تمامی حاکمان آلمانی از فلیکس چنجم، پادپاپ رقیب پاپ رم شد. توافق به رسمیت شناختن اوژن چهارم به عنوان پاپ حقیقی پس از مرگ پاپ صورت گرفت.
سطر ۷۱ ⟵ ۷۳:
گفته می‌شود در سپتامبر سال ۱۴۳۶ با درخواست [[ادوارد پرتغال|ادوارد]]، پادشاه پرتغال، اوژن چهارم پرتغالی‌ها را در زمینه تصرف مناطق غیر مسیحی جزایر قناری و به بردگی گرفتن اهالی آن آزاد گذاشت.
با رسیدن نخستین گروه از بردگان آفریقایی به پرتغال در سال ۱۴۴۱، [[هنری دریانورد|شاهزاده هنری]]، دریانورد پرتغالی از پاپ اوژن چهارم درخواست کرد حملات نیروهای کشورش به سواحل غربی قاره آفریقا را جنگ صلیبی (جهاد) بخواند و
برخی این فرامین پاپی اوژن چهارم را موجب به بردگی کشیده شدن بومیان قاره آفریقا توسط پرتغالی‌ها و سایر استعمارگران اروپایی و در نتیجه وارد آمدن ضربه ای سنگین به شان و حیثیت مسیحیت دانسته‌اند.
سطر ۷۹ ⟵ ۸۱:
با توجه به وقایع ناخوشایند و درگیری‌های زیاد دوران پاپی او، گفته می‌شود اوژن چهارم در بستر مرگ از این که صومعه خود را ترک کرده بود، حسرت خورد. پیروزی اوژن چهارم بر شورای بازل و اقدامات او برای ایجاد وحدت بین کلیساهای مختلف مسیحی به هر وجه تأثیر به سزایی از میان رفتن جنبش شورایی کردن حاکمیت کلیسا و بازیابی موقعیت تسلط همه‌جانبه پاپ پیش از [[دو دستگی غرب]] داشت. البته این موفقیت‌ها با دادن امتیازاتی به حاکمان محلی در قاره اروپا به دست آمد و از آن پس دستگاه پاپ برای گذران امور خود بیش از پیش به ایالات پاپی وابسته گشت.
به سبب بی تجربگی اوژن چهارم در رفتار خود بسیار مردد و تحریک پذیر نشان می‌داد. با وجود دشمنی سرسختانه با ارتداد و بدعت، او کرم فراوانی به فقرا داشت و [[خویشاوندگماری]] (پارتی بازی) در کار او دیده نمی‌شد. همین مخالفت او با خویشاوندگماری بود که موجب درگیری او با خاندان کولونا گردید.<ref name="یک"/> با داشتن زندگی راهبانه، علاقه فراوانی به هنر و یادگیری بروز می‌داد و در سال ۱۴۳۱ دانشگاه رم را باز
اوژن چهارم در ۲۳ فوریه ۱۴۴۷ در رم بدرود حیات گفت و در کلیسای سن پیترو در کنار مقبره پاپ [[اوژن سوم]] به خاک سپرده شد. بعدها مقبره او به کلیسای سن سالواتوره در جانب دیگر رود تیبر منتقل گردید.
| |||