دیوید لینچ: تفاوت میان نسخه‌ها

اگرچه فیلم‌های لینچ موفقیت بزرگی در گیشه کسب نکرده‌اند ولی همیشه محبوب منتقدان و فیلم‌دوستان بوده‌اند. در سال ۲۰۰۳ در یک نظرسنجی که از منتقدان فیلم در سراسر دنیا توسط روزنامه ''[[گاردین]]'' انجام گرفت، دیوید لینچ به عنوان بزرگ‌ترین فیلم‌ساز زندهٔ دنیا برگزیده شد.<ref>[http://bbc.co.uk/persian/arts/story/2003/11/031114_pm-guardian.shtml در مورد نظرسنجی گاردین در بی‌بی‌سی فارسی]</ref> فیلم‌های وی پر است از نمادهای [[سورئالیسم|سورئالیستی]]، سکانس‌های رویاگونه و نظایر آن. وی در [[نقاشی]] و [[مجسمه‌سازی]] و [[موسیقی]] نیز آثاری دارد.

 

 

وی فیلم‌های ''[[هشت‌ونیم|هشت و نیم]]'' ([[فدریکو فلینی]])، ''[[سانست بلوار]]'' ([[بیلی وایلدر]])، ''[[تعطیلات موسیو اولو|تعطیلات موسیو اولیو]]'' ([[ژاک تاتی]])، ''[[پنجره عقبی]]'' ([[آلفرد هیچکاک]])، ''[[این یک هدیه‌ست|این یک هدیه است]]'' ([[نورمن زد مک‌لئود]])، ''[[آپارتمان (فیلم ۱۹۶۰)|آپارتمان]]'' ([[بیلی وایلدر]])، ''[[جاده (فیلم ۱۹۵۴)|جاده]]'' ([[فدریکو فلینی]])، ''[[لولیتا (فیلم ۱۹۶۲)|لولیتا]]'' ([[استنلی کوبریک]])، ''[[جادوگر شهر از (فیلم ۱۹۳۹)|جادوگر شهر از]]'' ([[ویکتور فلمینگ]])، ''[[اشتروشک]]'' ([[ورنر هرتسوک|ورنر هرستوگ]]) و ''[[سرگیجه (فیلم ۱۹۵۸)|سرگیجه]]'' ([[آلفرد هیچکاک]]) را محبوب ترین فیلم‌های زندگی خود نام برد.