کردکوی: تفاوت میان نسخه‌ها

مردم کردکوی نواده کردهایی هستند که نادرشاه افشار آنها را از اورامان کردستان که تیراندازانی ماهر بودند به این نواحی آورد <ref> کتاب کردان مهاجر به مازندران و استرآباد و خراسان- نوشته مینورسکی - ترجمه: ژیلا عشایر رکاب نادر شاه - نوشته راولینسون - ترجمه: سامان جهان سوز در سال ۱۳۳۸ </ref> لهجه مردم کردکوی و [[بندرگز]] یکی از لهجه‌های دوازده‌گانه زبان طبری می‌باشد که در شرق این منطقه زبانی قرار دارد. کِرد «kerd» در زبان طبری به معنای گله‌دار می‌باشد که در لهجه مردم شرق استان مازندران و غرب استان گلستان به صورت کارد گویش می‌شود.<ref>واژه‌نامه بزرگ تبری، گروه پدید آورندگان به سرپرستی: [[جهانگیر نصراشرفی]] و [[حیسن صمدی]]، سال 1377، جلد اول، ص 31</ref> کاردها نباید با قوم کُرد که در مناطق غربی ایران زندگی می‌کنند اشتباه گرفته‌شوند. پژوهشگران کِردها، گالش‌ها «Galeš» و مختابادها را دسته ای از رعایای [[مردم تبری|طبری‌تبار]] (مازندرانی) می‌دانند که دامدار بوده و در تابستان‌ها مجبور به ترک جلگه بوده‌اند. '''علی ذبیحی''' پژوهشگر مازندرانی تفاوت بین گالش و کِرد را این‌چنین بیان می‌کند: گالش «gâleš» امروزه در شمال به معنی فردی است که از رمه گاوان نگهداری می‌کند و با نگهبان گوسفندان که کِرد «kerd» یا «چوپان» نامیده می‌شود فرق دارد.<ref>http://mazandnume.com/fullcontent/15868/گالش-مازندرانی-و-گالش-روسی/</ref> [[مردم مازندرانی|مردم طبری]] به مناطقی که کِردها در آن ساکن بودند: '''کِردمله (کردمحله)'''، '''کِردخیل'''، '''کِردکتی''' و … می‌گفتند. کردکوی تا ۱۹ تیر ۱۳۱۹ به کردمحله (کاردمله) مشهور بوده که در این روز نام کردمحله به کردکوی تغییر داده‌شد؛ ولی همچنان نیز نام '''کاردمله''' در این منطقه رایج است.▼