تفتیش عقاید: تفاوت میان نسخه‌ها

این نام از دوران [[قرون وسطی]] به یادگار مانده‌است و در برابر [[آزادی بیان]] و [[آزادی عقیده]] یا [[آزادی اندیشه]] است. تفتیش عقاید، به بیان دقیق‌تر عبارت بود از هیئت‌های داوری بسیار مجهز که [[کلیسای کاتولیک]] می‌کوشید از طریق آن‌ها به یکپارچگی دینی مورد نظر خود نائل شود و آن را مبارزه با فرقه گرایی دینی می‌نامید.<ref name=inq>{{cite book|last=بکرش|first=دبورا|title=تفتیش عقاید|publisher=ققنوس|date=۱۳۸۷|isbn=9789643115050|language=فارسی}}</ref> شروع روند تفتیش عقاید، قرن دوازدهم و در [[فرانسه]] بود. این کار توسط دستگاه کلیسا انجام می‌شد و متهمان بسیاری در دادگاه‌های تفتیش عقاید متهم به [[ارتداد]]، [[شرک (دین)|شرک]] و [[جادوگری]] می‌شدند. این افراد ابتدا برای اعتراف‌گیری [[شکنجه]] می‌شدند. در صورت عدم اعتراف سرنوشت معلومی برای آن‌ها متصور نبود، اگرچه اکثر مردم تاب شکنجه‌ها را نداشتند و اعتراف به اعمال کرده و ناکرده خود می‌کردند. سپس [[دستگاه تفتیش عقاید]] آن‌ها را محکوم به مجازات‌های گوناگون و در بسیاری از مواقع به صورت‌های غیرانسانی [[اعدام]] می‌کرد.<ref>[[شکنجه دولتی]]</ref>

این مسئله به خودی خود خطری جدی برای کلیسا نبود، ولی [[کاتاریسم|کاتارها]] در جذب نوکیشان مهارت بسیار ویژه‌ای داشتند. رهبران کاتار که در میان پیروانشان به ''الگوی کامل'' معروف بودند، بسیار زندگی سختگیرانه و زهدآمیزی داشتند که باعث می‌شد اسقف‌های کلیسا در مقابلشان موجوداتی حریص به چشم آیند. به تدریج فلسفه کاتارها در بین مردم بسیاری از شهرها از جمله [[تولوز]]، [[آژن]]، [[بزیه]] و [[ادوارد آلبی]] پیروان گسترده‌ای یافت؛ به‌طوری‌که در برخی از منطقه‌ها، رهبران غیر دینی نیز به حمایت از این آیین روی آوردند، مثلاً کنت تولوز.