سینمای ایتالیا: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سینمای ایتالیا''' ([[زبان انگلیسی|انگلیسی]]: Cinema of Italy) شامل فیلم‌های ساخته شده در [[ایتالیا]] یا توسط کارگردانان ایتالیایی می‌شود. از آغاز توسعه صنعت فیلم ایتالیا در دهۀ آغازین قرن بیستم فیلمسازان و بازیگران ایتالیایی گهگاه با موفقیت داخلی و جهانی روبرو شده‌اند و در جنبش‌های سینمایی در جهان تاثیرگذار بوده‌اند. تا سال ۲۰۱۸ فیلم‌های ایتالیایی ۱۴ مرتبه و بیش از هر کشوری برندۀ [[جایزه اسکار بهترین فیلم زبان خارجی]] و ۱۲ بار برندۀ جایزۀ [[نخل طلایی]] یعنی دومین کشور در دنیا پس از [[ایالات متحده آمریکا]] شده‌اند.<ref>{{Cite journal|date=2019-12-11|title=Cinema of Italy|url=https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Cinema_of_Italy&oldid=930326142|journal=Wikipedia|language=en}}</ref>

 

 

شروع فیلمسازی در ایتالیا در سال ۱۸۹۶ انجام گرفت. ویتوریو کالسینا که همکار [[برادران لومیر]] بود، اولین کارگردان سینمای ایتالیا شناخته می‌شود. او در سال ۱۸۹۶ فیلمی از [[پاپ]] [[لئون سیزدهم]] تهیه کرد. دهه اول [[سده ۲۰ (میلادی)|قرن بیستم]] و تا آغاز شروع [[جنگ جهانی اول]]، ساخت فیلم‌های هنری در ایتالیا آغاز شد؛ فیلم‌هایی [[فیلم حماسی|حماسی]] که از ادبیات غنی اروپایی اقتباس گردید. ''[[اتلو (ابهام‌زدایی)|اتللو]]'' محصول ۱۹۰۶ ساخته [[ماریو کازرینی]]، ''[[آخرین روزهای پمپی]]'' محصول ۱۹۰۸ساخته [[آرتورو آمبروزیو]]، ''[[هوس‌های امپراتور (فیلم ۱۹۱۳)|هوس‌های امپراطور]]'' محصول ۱۹۱۳ ساخته [[انریکو گواتزونی]] و مهمتر از همه ''[[کابیریا]]'' محصول ۱۹۱۴ ساخته [[جووانی پاسترونه|جیوانی پاسترونه]] از این جمله‌اند. در اواخر دهه ۲۰ و اوایل دهه ۳۰ با ظهور [[فاشیسم ایتالیایی|فاشیسم]] و ناآرامی‌های سیاسی، رشد سینمای این کشور نیز رو به افول نهاد.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=آشنایی با سینمای ایتالیا|نشانی=https://www.hamshahrionline.ir/news/270995/آشنایی-با-سینمای-ایتالیا|وبگاه=همشهری آنلاین|تاریخ=2014-09-06|بازبینی=2019-12-16|کد زبان=fa}}</ref><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=خرسند بیژن. دائره المعارف سینمایی. انتشارات امیرکبیر. تهران.چاپ اول ۱۳۶۱.ص ۴۰۴}}</ref>

 

 

[[لوکینو ویسکونتی]]، [[ویتوریو دسیکا]]، [[روبرتو روسلینی|روبرتوروسلینی]]، [[فدریکو فلینی|فدریکوفلینی]]، [[پیر پائولو پازولینی]]، [[چزاره زاواتینی]] و [[میکل‌آنجلو آنتونیونی|میکل آنجلو آنتونیونی]] بخشی از فیلمسازان و نویسندگان سینمای ایتالیا بودند که بعد از [[جنگ جهانی دوم]] ؛ رخوت سینمای این کشور را تکان داده و با فیلم‌هایشان جنبش [[واقع‌گرایی (هنر)|رئالیسم]] و [[نئورئالیسم (سینما)|نئو رئالیسم ایتالیا]] را در این کشور ایجاد کردند.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=Peter Brunette|کد زبان=en|تاریخ=3 December 2019|وبگاه=University of California Press, Dey 11, 1374 AP - Performing Arts - 425 pages|نشانی=https://books.google.com/books/about/Roberto_Rossellini.html?id=YbB9zKvpS88C|عنوان=Brunette Roberto Rosellini}}</ref> <ref>{{یادکرد وب|عنوان=همه آن هفت سال|نشانی=https://www.hamshahrionline.ir/news/85229/همه-آن-هفت-سال|وبگاه=همشهری آنلاین|تاریخ=2009-07-11|بازبینی=2019-12-16|کد زبان=fa}}</ref>

در اواسط دهه ۵۰ سینمای تجاری ایتالیا نیز بسیار فعال شد و در ادامه تقریبا بدنه سینمای هنری و صاحب سبک را به انزوا کشانید و تولیدات تجاری تا ۲ دهه بعد تقریبا تمام صنعت سینمای این کشور را قبضه کردند. البته این روند باعث شد شهر رم و استودیوی [[چینه‌چیتا]] به یک قدرت در [[سینمای جهان]] و همچنین بازار هنر تبدیل شود. اگرچه در همین سال‌هاست که سینمای ایتالیا حتی توانست به جوایز معتبر سینمایی نظیر [[جایزه اسکار|اسکار]][[،]] [[جایزه گلدن گلوب|گلدن گلوب]] و [[بفتا]] نیز برسد.  در این سال‌ها تعدادی دیگر از فیلمسازان این کشور نیز توانستند خلاقیت از خود نشان دهند. [[سرجو لئونه|سرجیو لئونه]] با ۳ فیلم ''[[به خاطر یک مشت دلار]]''، ''[[به خاطر چند دلار بیشتر]]''، و ''[[خوب، بد، زشت|خوب بد زشت]]'' از پایه‌گذاران سینمای [[وسترن اسپاگتی]] شد.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=Why Django Unchained’s Slavery Tale Had to Be a Spaghetti Western|نشانی=https://www.vulture.com/2013/01/django-unchained-history-of-spaghetti-westerns.html|وبگاه=Vulture|بازبینی=2019-12-16|کد زبان=en-us|نام=Bilge|نام خانوادگی=Ebiri}}</ref>

 

 

نسل جدید سینمای هنری ایتالیا در دهه ۷۰ سرو شکل گرفت. سینماگران جدیدی مانند [[برادران تاویانی]]، [[برناردو برتولوچی]]، و بعد‌تر [[روبرتو بنینی]] و [[نانی مورتی]] توانستند جان تازه‌ای به سینمای ایتالیا بدهند. جدای از برادران تاویانی و همچنین برتولوچی که یک نسل از امثال بنینی و مورتی پیشکسوت‌تر هستند، در ۲ دهه‌ی اخیر نیز بازهم سینماگران قابل اعتنایی از سینمای ایتالیا سر برآوردند. افرادی مانند [[جوزپه تورناتوره]] با فیلم‌هایی نظیر ''[[سینما پارادیزو]]''، ''[[یک تشریفات ساده]]''، ''[[مالنا]]''، ''باریا'' و ''[[بهترین پیشنهاد]]'' و یک دهه بعد‌تر سینماگرانی مانند ''[[پائولو سورنتینو]]'' با فیلم ''[[زیبایی بزرگ]]'' از این جمله‌اند.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=Oscars: Italy Selects 'Fire at Sea' for Foreign-Language Category|نشانی=https://www.hollywoodreporter.com/news/oscars-italy-selects-fire-at-sea-foreign-language-category-932391|وبگاه=The Hollywood Reporter|بازبینی=2019-12-16|کد زبان=en}}</ref><ref>{{یادکرد وب|عنوان=The 49th Academy Awards {{!}} 1977|نشانی=https://www.oscars.org/oscars/ceremonies/1977|وبگاه=Oscars.org {{!}} Academy of Motion Picture Arts and Sciences|بازبینی=2019-12-16|کد زبان=en}}</ref><ref>{{یادکرد وب|عنوان=The 52nd Academy Awards {{!}} 1980|نشانی=https://www.oscars.org/oscars/ceremonies/1980|وبگاه=Oscars.org {{!}} Academy of Motion Picture Arts and Sciences|بازبینی=2019-12-16|کد زبان=en}}</ref>

 

 

در حال حاضر در ایتالیا ۳۲۱۷ سالن سینما وجود دارد و جمعیت سینماروی این کشور سالیانه ۹۷ میلیون نفر گزارش شده ضمن اینکه تولید سالیانه فیلم در ایتالیا نیز حدود ۱۷۰ فیلم برآورد گردیده است. بیش از ۵۰ جشنواره‌ی فیلم کوچک و بزرگ اعم از داخلی و بین‌المللی سالیانه در این کشور برگزار می‌شود. مهمترین جشنواره‌ی فیلم ایتالیا [[جشنواره فیلم ونیز]] است که در سال ۱۹۳۲ پایه‌گذاری شده است.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=Biennale Cinema 2019 {{!}} Homepage 2019|نشانی=https://www.labiennale.org/en/cinema/2019|وبگاه=La Biennale di Venezia|تاریخ=2018-12-14|بازبینی=2019-12-16|کد زبان=en}}</ref>

{{موضوع‌های ایتالیا}}

{{انبار-رده}}

 

[[رده:سینمای ایتالیا]]