تنبور: تفاوت میان نسخه‌ها

 

== تاریخچه ==

 

تنبور کهن‌ترین ساز زهی زخمه‌ای است، به این معنا که اولین سازی می‌باشد که دسته‌ای بلند به همراه کاسه و وتر داشته‌است. در کتب و رسالات زیادی در این مورد سخن گفته‌اند. کتاب دیکشنری گراو که در زمینه‌سازشناسی می‌باشد، قدمت این ساز را پنج الی شش هزار سال دانسته و مجسمه‌های سنگی در موزه‌ها و آثار باستانی به جای مانده در [[شوش]] و تپه‌های بنی یونس در حوالی شهر [[موصل]] قدمت این ساز را ۱۵۰۰ الی ۲۰۰۰ سال قبل از میلاد نشان می‌دهد. در کارنامه [[اردشیر بابکان]] یکی از متون‌های پهلوی آمده که روزی اردشیر در ستورگاه نشسته بود و تنبور می‌زد و می‌سرود. در روایت‌های افسانه‌ای آمده که [[رستم]] در خوان چهارم تنبور می‌نواخته و مقام ته رز را به وی و مقام باریه را به باربد موسیقیدان دربار ساسانیان نسبت می‌دهند. فارابی که در موسیقی الکبیر به‌طور گسترده در مورد تنبور و انواع آن و فواصل و کوک‌های آن توضیحات مفصل داده‌اند. ابن سینا، عبدالقادر مراغی و صفی الدین ارموی نیز از این جمله‌اند. در آثار شاعران بزرگ فارسی‌زبان از جمله شیخ جنید بغدادی، فردوسی، مولوی، منوچهری دامغانی، نظامی گنجوی، موسوی، حافظ، وحید قزوینی، بیدل دهلوی و وفا کرمانشاهی به کرات از تنبور سخن به میان آمده‌است. این قطعه شعری از مولوی است که در آن نام تنبور ذکر شده‌است:

* فانی فانی

* سلطان سرجم

* حق و حق

* جم جم

* '''منطقه صحنه''': [[نورعلی الهی]]، [[سید خلیل عالی نژاد]]، [[سید آرش شهریاری]]، [[رامتین کاکاوندی]].

* '''منطقه کرمانشاه''': [[کیخسرو پورناظری]]، [[علیرضا فیض بشی پور]].

 

[[پرونده:Aliakbar moradi.JPG|بندانگشتی|علی اکبر مرادی]]

[[رده:سازهای ازبکستان]]

[[رده:سازهای افغانستان]]

[[رده:سازهای زهی]]

[[رده:سازهای قزاقستان]]

[[رده:سازهای موسیقی ایرانی]]

[[رده:سازهای موسیقی کردی]]

[[رده:موسیقی در کرمانشاه]]

[[رده:نمادهای صحنه]]