ادبیات سغدی: تفاوت میان نسخه‌ها

به [[زبان سغدی]] در ایالت قدیم سخن گفته می‌شد که مهم‌ترین شهرهای آن سمرقند و بخارا بوده‌است. علاوه بر این ایالت علاوه بر ایالت سغد، زبان سغدی در نواحی درگیر مانند واحه‌های تورفان در [[ترکستان شرقی]] به عنوان زبان مراودات تجاری و فرهنگی و زبان اداری و تألیف و تصنیف رواج داشته‌است. از کتیبه بوگوت<ref group="Latin">Bugut</ref> در مغولستان، که متعلق به اندک زمانی پس از ۵۸۱ میلادی است، چنین برمی‌آید که زبان [[سغدی زبان]] رسمی نخستین امپراتوری ترکان بوده‌است. این زبان نه تنها در سکه‌های حکمران‌های سغد، بلکه در اسناد رسمی و نامه‌ها نیز به کار می‌رفت و در [[آسیای میانه]] به عنوان زبان میانجی<ref group="Latin">Lingua franca</ref> از قرن ششم تا دهم میلادی (چهارم هجری) معمول بود. با گسترش [[زبان فارسی]] در آسیای میانه از حدود قرن چهارم هجری، سغدی به تدریج از اهمیت افتاد. با این همه، به عنوان زبان تکلم تا [[حمله مغول]] در قرن هفتم هجری همچنان به حیات خود ادامه داد. بازمانده‌ای از این زبان اکنون در دره رودخانه زرفشان در شمال کوه [[زبان یغنابی|یغناب]] (در جمهوری تاجیکستان) متداول است. آثار سغدی را بر حسب موضوع، می‌توان به دو دسته عمده دینی و غیردینی تقسیم کرده.<ref>{{پک|تفضلی|۱۳۷۸|ک=تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام|ص=۳۵۷}}</ref>