سکه‌های ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

در سال ٥٦٤ پیش از میلاد لیدی توسط کوروش بزرگ فتح شد. کوروش دارایی مردم شهر سارد را به گنجینه شاهی خویش انتقال داد. پس از لیدی، شهرهای یونانی‌نشین آسیای صغیر نیز به دست ایرانیان گشوده شد. می‌توان حدس زد که در ابتدا تغییری در وضع ضراب‌خانه سارد داده نشده است و سکه‌های زر و سیم گاه به گاه بر حسب نیاز به جریان می‌افتاده‌اند<ref>افتخاری، ١٣٩٣: ٢</ref>.

در ایران، نخستین بار [[داریوش اول]] مبادرت به ضرب سکه‌های زرین «[[دریک]]» نمود و ضرب این نوع سکه‌ها فقط به فرمان وی صورت می‌گرفت و در دوره‌های دیگر نیز بر ضرب سکه‌های زرین حساسیت بیشتری وجود داشت<ref>شهبازی فراهانی، ١٣٨٠: ٤١</ref>. به گفته هرودوت: «داریوش آرزو داشت تا یادگاری از خود بر جای گذارد که تا آن زمان هیچ پادشاهی به جای نگذارده باشد.: بنابراین با رساندن زر خود به بیشترین درجه خلوص تا آن زمان، وی به ضرب سکه پرداخت <ref>افتخاری، ١٣٩٣: ٣</ref>.

به‌طور کلی در طول تاریخ به سبب همین محدودیت ضرب سکه‌های زرین و نیز به علت ارزش زیادی که این نوع سکه نسبت به دیگر سکه‌ها داشت، در میان مردم کمتر رواج داشت و گاهی در دوره‌ای اصلاً رایج نبوده و حتی ضرب هم نشده‌است. در کتاب «تاریخ ایران» راجع به ضرب سکه‌های زرین بعد از اسلام می‌نویسد: «ضرب مسکوک زرین درایران به معنی واقعی تا حدود ۲۲۰ قمری ظاهر نمی‌شود.» و «[[ژان شاردن]]» جهانگرد فرانسوی که در [[عصر صفویه]] از ایران دیدن کرده‌است در سیاحت نامه‌اش می‌نویسد: «ایرانیان [دوره صفوی] هیچگونه مسکوک زرین ندارند.» در دوران قاجاریه دو دسته سکه‌های زرین ضرب می‌گردید. دسته اول قطعات زرین سنگین‌وزن بود که به منظور خاصی ضرب می‌شد نظیر مصارف خصوصی خزانه و… و دسته دیگر سکه‌هایی کوچک بود که درمیان مردم رواج داشت<ref>شهبازی فراهانی، ١٣٨٠: ٤١</ref>.