آشور (سرزمین): تفاوت میان نسخه‌ها

لشکرکشی‌های سلاطین آشور که در قرن نهم پ.م. در نقاط [[زاگرس]] تجدید گشت - همچون گذشته - جنبهٔ دستبرد داشت و هدف آن بیشتر غارت دام‌ها و گرفتن اسیر و برده بود. هر بار که لشکریان آشور نزدیک می‌شدند<ref>به احتمال قوی همچنانکه در [[اورارتو]] نیز متداول بود</ref> بوسیلهٔ آتشی که در قلل می‌افروختند از نزدیکی ایشان با خبر می‌شدند. بیشتر ساکنان دهکده‌های خویش را ترک گفته دام‌ها را به قلل صعب‌الوصول کوه‌ها سوق می‌دادند و دشمن علی‌الرسم جسارت نمی‌کرد ایشان را تعاقب کند. عادهً مردم از ماندن در دهکده‌های مستحکم خویش امتناع می‌ورزیدند زیرا با اینکه نقاط مزبور با حصاری محصور و برای دفاع در مقابل حملهٔ دهکده‌های مجاور یا امارت‌های کوچک کافی بود، آنقدر قدرت و استحکام نداشت که محاصرهٔ منظم لشکریان آشور را که با بهترین وسایل فنی زمان خویش مجهز بودند تحمل کند؛ و در نتیجه در پناه بردن به کوه‌ها امید بیشتری برای حفظ افراد و دام‌ها وجود داشت؛ ولی چون نیروهای تولیدی ترقی و تکامل یافتند اموال و ثروت‌هایی به وجود آمد که بردن آن به کوه‌ها متعذر بود و به هر تقدیر اِعمال چنین شیوه‌ای از تجاوز آتی نمی‌توانست جلوگیری کند. نخستین هدف تهاجم آشوریان [[زاموآ]]<ref>یا کشور لولومیان که در آن عصر عادهً [[لولوبیان]] را چنین می‌خواندند</ref> بود. در آن زمان از [[دریاچه اورمیه]] تا بخش علیای [[رود دیاله]] را به این نام '''زاموآ''' می‌نامیدند.<ref>نواحی ۳و ۵ و ۶ نقشه کتاب [[تاریخ ماد]]</ref> در پایان قرن دهم پ.م. [[آداد نراری دوم]] پادشاه آشور - ۹۱۱ تا ۸۹۰ پ.م. - ناحیه‌ای از آن سوی [[زاب]] سفلی - مرز کشور لولومیان - از [[هابهی]] و زاموآ تا گردنه‌های کشور [[نامار]] را درنوردید و قبل از آن نیز بسوی سرچشمهٔ زاب بزرگ<ref>زاب علیا</ref> رفته به کشور [[مهری]] که در نزدیکی کرانه‌های غربی دریاچهٔ اورمیه واقع بود رسید. در عهد پادشاهان بعدی آشور [[توکولتی نینورتای دوم]] که در سال - ۸۸۵ پ.م. - لشکر کشید و آشورناسیراپال دوم که در سال - ۸۸۳، ۸۸۱، ۸۸۰ پ.م. - لشکر کشید تجاوز و لشکرکشی به اراضی [[زاگرس]] دوام یافت ولی لشکرکشی‌های [[آشور-ناصیر-پال دوم|آشور ناسیرپال دوم]] از دیگر تجاوزات جدی‌تر بود.