مهاجرین: تفاوت میان نسخه‌ها

در آن روزها اذیت و آزار قریش به بیشترین حد خود رسیده و پیامبر اسلام به مسلمانان مکه فرمان هجرت (به مدینه) داده بود. اول کسی که به سمت مدینه هجرت کرد ابوسلمه ابن عبدالاسد بود. سپس عامر ابن ربیعه و بعد از وی عبدالله ابن جحش بود. پس از آنها [[عمر بن خطاب|عمر ابن خطاب]] و عباشعیاش ابن ابابی ربیعه به مدینه هجرت کردند. سپس تمام مسلمانان به تدریج به مدینه رفتند و تنها سه نفر از مسلمانان در مکه ماند. محمد،[[محمد]]، [[ابوبکر]] و [[علی بن ابی‌طالب|علی]]. <ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=سیرت رسول الله، ترجمه ی سیرت ابن اسحاق، رفیع الدین اسحاق ابن محمد همدانی (قاضی ابرقوه)، نشر مرکز، ص 227.}}</ref>

بر پایهٔ روایت‌های اسلامی، قریش از بیرون رفتن مسلمانان از مکه آگاه شد و برای کشتن [[محمد]] نقشه‌ای را به اجرا گذاشت. [[محمد]] به کمک [[علی]] که در بستر وی خوابید، کسانی که نگهبانش بودند را گمراه کرد و پنهانی به همراه [[ابوبکر]] از شهر بیرون رفت. به این سان در سال ۱ ه‍.ق/۶۲۲ م (برابر با سال سیزدهم پس از آغاز دعوت خود) محمد به [[مدینه]]، که یک واحه (آبادی) کشاورزیِ بزرگ بود، هجرت کرد و همراهان وی که با او از مکه به مدینه مهاجرت کردند به ''[[مهاجرین|مهاجران]]'' شهرت یافتند و مردم یثرب که پیامبر و مهاجران را یاری رسانده بودند، ''[[انصار]]'' نامیده شدند. بعدها (در زمان [[عمر بن خطاب|عمر ابن خطاب خلیفه دوم]]) این هجرت، مبدأی تاریخ مسلمانان شد. [[مدینه]] تا پیش از هجرت محمد «یثرب» نامیده می‌شد و پس از این هجرت «مدینة النبی» یا به‌اختصار «مدینه» (برگرفته از ''مدینة النبی'' یا ''المدینة المنورة'') خوانده شد.