لودویگ فان بتهوون: تفاوت میان نسخه‌ها

دورهٔ پایانی فعالیت‌های بتهوون از سال ۱۸۱۶ میلادی به بعد است. آثار دوران پایانی بسیار قابل ستایش هستند و آن‌ها را می‌توان عمیقاً متفکرانه و به تمامی معنی بیانگر سیمای شخصیِ خود او توصیف کرد. همچنین بیشترین ساختارشکنی‌های بتهوون را در آثار این دوره می‌توان یافت (به‌طور مثال، کوارتت زهی شماره ۱۴ در دو دیِز مینور ۷ موومان دراددارد. همچنین، بتهوون در آخرین موومان سمفونی شماره ۹ خود از [[گروه کر|گروه کُر]] استفاده کرد). از آثار برجسته این دوره می‌توان: سونات پیانوی شماره ۲۹ [[سونات شماره ۲۹ پیانو (بتهوون)|هامِرکلاویِر]]، [[میسا سولمنیس]]، سمفونی شماره ۹، آخرین کوارتت‌های زهی (۱۲–۱۶) و آخرین سونات‌های پیانو (۲۰–۳۲)را نام برد. او در این زمان شنوایی خود را به‌طور کامل از دست داده بود.