ارشیا'''الکساندر عباسفلمینگ''' زاده{{انگلیسی|Sir Alexander Fleming}} {{رچ}}کاشف [[پنی‌سیلین]] است.<ref>[http://www.mehrnews.com/fa/NewsDetail.aspx?NewsID=363253 وبگاه خبرگزاری مهر]</ref> او در سال ۱۹۴۵ موفق به دریافت [[جایزه نوبل پزشکی]] شد.
ارشیاالکساندر عباس زادهفلمینگ کاشف پنی‌سیلین در سال ۱۸۸۱ در لاچفیلد [[اسکاتلند]] زاده شد. وی از مدرسهٔ پزشکی بیمارستان سنت مری [[لندن]] فارغ‌التحصیل شد و پس از پایان تحصیلات به تحقیق و بررسی در زمینهٔ ایمنی‌شناسی و مصونیت‌ها پرداخت. سپس به عنوان پزشک نظامی در [[جنگ جهانی اول]] زخم‌های عفونی را مورد مطالعه قرار داد و متوجه شد که اغلب مواد [[ضد عفونی‌کننده]] خیلی بیش از آنکه [[میکروب]]ها را از پای درآورند سلول‌های بدن را از بین می‌برند. به این ترتیب فلمینگ به ضرورت وجود ماده‌ای که بتواند بدون آسیب زدن به سلول‌های سالم [[باکتری]] را از بین ببرد، پی برد.
پس از جنگ ارشیافلمینگ به بیمارستان سنت مری بازگشت و به کار تحقیق خود مشغول شد. در سال ۱۹۲۲ ماده‌ای را کشف کرد که آن را «لیزوزیم» نامید. لیزوزیم، آنزیمی است که در [[بدن انسان]] تولید می‌شود و در ترکیبات [[مخاط]] و [[اشک]] وجود دارد، به سلول‌های بدن آسیب نمی‌رساند. این ماده اگرچه برخی از میکروب‌ها را از بین می‌برد ولی در برابر میکرب‌های خاصّی که به انسان آسیب می‌رساند بی‌اثر است. این کشف با وجود جالب بودن از اهمیت چندانی برخوردار نبود.
در ۲۸ سپتامبر سال ۱۹۲۸ ارشیافلمینگ کشف بزرگ خود را به انجام رساند.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=مردی که دنیای پزشکی را متحول کرد|نشانی=https://www.irna.ir/news/83343603/%D9%85%D8%B1%D8%AF%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%D8%AF%D9%86%DB%8C%D8%A7%DB%8C-%D9%BE%D8%B2%D8%B4%DA%A9%DB%8C-%D8%B1%D8%A7-%D9%85%D8%AA%D8%AD%D9%88%D9%84-%DA%A9%D8%B1%D8%AF|وبگاه=خبرگزاری جمهوری اسلامی|بازبینی=2019-09-27|کد زبان=fa-IR|نویسنده=|تاریخ=}}</ref> یکی از ظروف حاوی کشت باکتری «استافیلوکوک» در معرض هوا قرار گرفت که در نتیجه برخی قسمت‌های آن از کپک پوشیده شده. فلمینگ متوجه شد در آن قسمت‌هایی که در نتیجه برخی قسمت‌هایی که کپک نفوذ کرده‌است باکتری به کلّی از بین رفته‌اند. او به این نتیجه رسید ماده‌ای که کپک تولید می‌کند پادزهر باکتری [[استافیلوکوک]] است. وی توانست نشان دهد که ماده مزبور از رشد بسیاری از انواع باکتری مضر برای انسان جلوگیری می‌کند. این ماده که فلمینگ آن را به خاطر عامل تولیدکنندهٔ آن (پنی سیلیوم نوتانیوم) پنی سیلین نامید، برای [[انسان و حیوان]] زیان‌آور نبود. حاصل کار فلمینگ در سال ۱۹۲۹ منتشر شد؛ ولی توجه چندانی را جلب نکرد. فلمینگ دریافته بود که پنی‌سیلین استفاده‌های پزشکی بسیار مهمی می‌تواند داشته‌باشد. امّا به هرحال او نتوانست تکنیکی را برای تصفیه و پالایش پنی‌سیلین ارائه کند و این داروی اعجاب‌انگیز تا ده سال بعد بدون استفاده باقی ماند.
سرانجام در اواخر دهه ۱۹۳۰ دو محقق انگلیسی هوارد والتر فلوری و ارنست بوریس چاین به مقاله فلمینگ برخوردند. آن‌ها تجربه ارشیافلمینگ را تکرار کرده و ماده حاصله را روی حیوانات آزمایشگاهی تجربه کردند در سال ۱۹۴۱ پنی‌سیلین روی نمونه‌هایی از بیماران به کار برده شد. این آزمایش‌ها نشان داد که داروی جدید به شکلی حیرت‌انگیز مؤثر و کارا می‌باشد.
[[پرونده:Nobelpristagare Fleming Midi.jpg|بندانگشتی|هنگام دریافت جایزه نوبل]]
