تفاوت میان نسخه‌های «پارس (شاهنامه)»

'''پارس''' (Pars) تحت عنوان سرزمین، کشور یا شهر به شکل محرز در جلد دوم شاهنامه و سرگذشت [[نوذر پسر منوچهر|نوذر]] عنوان شده‌است. زمانیکه به نوذر مسلّم شد که تورانیان پایتخت ایران [[آمل (شاهنامه)|آمل]] را متصرف خواهند شد فرزندانش را خواست تا آنها را به دو علت از معرکه فراری دهد یکی اینکه حداقل این دو تن از نژاد کیان بر عرصه خاک باقی بمانند و دوم اینکه ایشان هرچه زودتر خودشان را به '''پارس''' برسانند شبستان یا خاندان سلطنت را از اسارت حتمی نجات دهند.

 

به عقیده تورانیان و بویژه شاه ترکان [[افراسیاب]] ریشه و بنهٔ ایرانیان از پارس بود به عبارت دیگر اصالت مردمان فارسی‌زبان از پارس نشعت می‌گرفت این موضوع زمانی در شاهنامه عنوان می‌شود که روز سوم جنگ نوذر با افراسیاب است نبردی که در آن شاه ایران به همراه ۱۲۰۰ تن دیگر به اسارت لشکر توران درآمد. لشکر افراسیاب جناح شاپور نستوه را شکافتند و رخنه در حصار شهر میسر شد عن‌قریب به [[دهستان (شاهنامه)|دهستان]] داخل می‌شدند. در همین بحبوحه افراسیاب ترکی <ref>حتما سخن از صحراگردن [[کیمری‌ها|کیمری]] یا [[سکاها|سکا]] مورد نظر است </ref> را از لشکرش فرا خواند بنام [[کروخان ویسه نژاد]] و چنین گفت:

{{شعر}}

* شاهنامهٔ فردوسی

* پارسی نگاشتهٔ شاهنامه، نگارش: فرانک دوانلو، انتشارات آهنگ قلم، چاپ سوم، ۱۳۸۷ (با اندکی تغییر)

 

 

{{تمدن‌ها در شاهنامه}}

{{شاهنامه}}