گوندولین بروکس: تفاوت میان نسخه‌ها

| caption=

گوندولین بروکس، ۷ ژوئن سال ۱۹۱۷ در توپکا، کانزاس متولد شد و در سوم دسامبر سال 2000<ref>{{یادکرد ژورنال|عنوان=Mel Watkins (December 4, 2000). "Gwendolyn Brooks, Whose Poetry Told of Being Black in America, Dies at 83". The New York Times. Retrieved September 13, 2012. Gwendolyn Brooks, who illuminated the black experience in America in poems that spanned most of the 20th century, winning the Pulitzer Prize in 1950, died yesterday at her home in Chicago. She was 83.|ژورنال=|ناشر=|تاریخ=|زبان=|شاپا=|doi=|پیوند=|تاریخ دسترسی=}}</ref> در شیکاگو دیده از جهان فروبست. او اولین فرزند دیوید اندرسون بروکس و کزیا (ویمز) بروکس بود. پدرش سرایدار یک شرکت موسیقی بود که پیشتر دوست داشت به حرفهٔ پزشکی بپردازد ولی آرزویش را فدای ازدواج و تشکیل خانواده کند خانواده کرد. مادرش یک معلم مدرسه و همچنین یک پیانیست تعلیم دیدهٔ کنسرت در موسیقی کلاسیک بود. افسانه‌های قدیمی خانوادگی آن‌ها روایت می‌کنند که پدربزرگ پدری اش از بردگی گریخت تا در زمان جنگ‌های داخلی آمریکا به ارتش ایالت متحده ملحق شود.<ref>{{یادکردcite book ژورنال|عنوانlast=Kent (1993). |title=A Life of Gwendolyn Brooks. pp. 1–2.|ژورنالyear=1993 |ناشر=|تاریخ=|زبان=|شاپا=|doi=|پیوند=|تاریخ دسترسیpages=1–2}}</ref>

وقتی بروکس تنها شش هفته از عمرش گذشته بود خانواده اش در زمان [[مهاجرت کبیر<ref>{{یادکرد خبر|تاریخ=great migration|عنوان=|ناشر=|doi=|تاریخ بازدید=}}</ref>بزرگ]] به شیکاگو مهاجرت کردند، از آن پس شیکاگو برای او یادآور خانه بود. به گفتهٔ زندگی‌نامه‌نویس کنی[[:en:Kenny جکسونWilliams ویلیامز،<ref>{{یادکرد خبر(educator)|تاریخ=Kennyکنی Jackson Williams|عنوان=|ناشر=|doi=|تاریخجکسون بازدید=}}</ref>ویلیامز]]، بروکس در دبیرستان معتبر یکپارچه‌ای که عمدتاً دانش آموزان سفیدپوست حضور داشت دبیرستان هاید پارک، و بعد به دبیرستان سیاه پوستانِ وندل فیلیپس منتقل شد و سپس به دبیرستان یکپارچهٔ انگل وود نقل مکان کرد. بعد از پایان دبیرستان او از کالج ویلسون جونیر که امروز به نام کالج شاه کندی شناخته می‌شود در سال ۱۹۳۶ فارغ‌التحصیل شد. بر اساس پویایی اجتماعی دبیرستان‌های مختلف در رابطه با دورهٔ زمانی که او می‌زیست، بروکس با نابرابری‌های نژادی مواجه بود که با گذشت سالیان به او کمک کرد تا غرور و تعصب در سیستم پایه‌گذاری شده و نهادهای غالب که او را دربرگرفته بودند درک کند و از طرز فکر مربوط به کشورش آگاهی یابد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Williams, Kenny Jackson (2001). "Brooks, Gwendolyn". In Andrews, William L. ; Foster, Frances Smith; Harris, Trudier. The Concise Oxford Companion to African American Literature. Oxford University Press. p. 47. {{ISBN|978-0-19-803175-8|en}}. Retrieved 23 August 2014.|نام خانوادگی=|نام=|ناشر=|سال=|شابک=|مکان=|صفحات=}}</ref>

پس از دورهٔ نخستین تجربهٔ آموختن، هرگز دورهٔ چهار سالهٔ دانشگاه را تمام نکرد چرا که می‌خواست یک نویسنده شود و آموزش را غیرضروری می‌دانست. او بعدها گفت: «من یک ادیب نیستم من فقط یک نویسنده‌ام که عاشق نوشتن است و همیشه خواهد نوشت»<ref name=":0Hawkins">{{یادکردcite خبرweb|تاریخurl=Hawkins, Bhttp://www. Denisejmu.edu/furiousflower/archives/94hawkins_brooks_intervi. "shtml|title=1994 Gwendolyn Brooks Interview". |website=James Madison University Furious Flower Poetry Center. Retrieved 6 March 2015.|عنوانref=JMU|ناشرlast1=Hawkins|doifirst1=B. Denise|تاریخaccessdate=March بازدید=6, 2015}}</ref> در طی زمانی که برای رسیدن به مقصودش تلاش می‌کرد، زندگی اش را از راه تایپ می‌گذراند.<ref name=":0"/>

«زندگی در شهر سبب شد که من نویسندهٔ متفاوتی بشوم با آنچه که ممکن بود با زندگی در توپکا باشم. من یک شیکاگوئی اصیلم. زندگی در آنجا به من شخصیت‌هایی را بخشید که آرزو داشتم بدست بیاورم، امیدوارم روزهای باقی ماندهٔ عمرم را هم همان‌جا به سر ببرم. این هدف نهایی من است<ref name="Hawkins">{{cite web|url=http://www.jmu.edu/furiousflower/archives/94hawkins_brooks_intervi.shtml|title=1994 Gwendolyn Brooks Interview|website=James Madison University Furious Flower Poetry Center|ref=JMU|last1=Hawkins|first1=B. Denise|accessdate=March 6, 2015}}</ref> در طی زمانی که برای رسیدن به مقصودش تلاش می‌کرد، زندگی اش را از راه تایپ می‌گذراند.<ref name=":0"/>.

بروکس اولین شعر خودش «شامگاه» را در سیزده سالگی و در مجلهٔ کودکان ''دوران کودکی آمریکایی'' منتشر کرد.<ref name=Busby>[[Margaret Busby|Busby, Margaret]], [https://www.theguardian.com/news/2000/dec/07/guardianobituaries "Gwendolyn Brooks — Poet who called out to black people everywhere"], ''[[The Guardian]]'', December 7, 2000.</ref> تا سن شانزده سالگی او حداقل هفتاد و پنج شعر سروده و به چاپ رساند. او برای آثار شاعرانه اش ستوده شده و توسط جیمز ویلدنجیسون و بعدها توسط لنگستون هیوز مورد تشویق قرار گرفت، که هر دوی آن‌ها نویسندگان مطرحی بودن و او رابطه اش را با آن‌ها حفظ کرد. در هفده سالگی او شروع به ثبت آثارش در ستون شعری سایه روشن در روزنامهٔ مدافعان شیکاگو کرد که روزنامه‌ای آمریکایی- آفریقایی بود.

تا سال ۱۹۴۱ بروکس در کارگاه‌های آموزشی شعر شرکت می‌کرد. اینز چانینگهام استارک این کارگاه‌های ویژهٔ تأثیر گذار را سازمان دهی کرده بود، زنی سفیدپوست و دولتمند با پیشینهٔ ادبیاتی قوی. استارک کارگاه‌های نویسندگی برای آمریکایی- آفریقایی‌ها ر جنوب شیکاگو را پیشنهاد داد که بروکس در آن حضور یافت.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوانname=Kent, George E. (1993). A Life of Gwendolyn Brooks. Lexington, Kentucky: University Press of Kentucky. pp. 54–55, 184. {{ISBN|0-8131-0827-6|en}}. Retrieved March 15, 2012.|نام خانوادگی=|نام=|ناشر=|سال=|شابک=|مکان=|صفحات=}}</ref> در آنجا بود که او به نیروی محرکش را در یافتن صدای خود دست یافت و به دانش عمیق‌تری نسبت به تکنیک‌های پیشینیانش رسید. شاعر معروف لنگستون هیوز در کارگاه‌های آموزشی متوقف شد و شنید که بروکس شعر ''تصنیفی برای پرل می لی'' را می‌خواند. بروکس نویسندگی را با پشتکار ادامه داد و همان‌طور که در شعر جدی تر پیش می‌رفت با اجتماع بیشتری از هنرمندان و نویسندگان آشنا می‌شد. او و همسرش دائماً در آپارتمانشان مهمانی برگزار می‌کردند و در آپارتمانشان با مبلمان آشپزخانه از مهمان‌هایشان و مربی اش لنگستون هیوز پذیرایی می‌کردند. یکبار که او سرزده وارد شده و در خوردن سالاد خردل، ژامبون و سیب زمینی شیرین با بروک و همسرش هنری بلکلی شریک شده بود.

* {{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=http://www.hawzah.net/fa/magazine/magart/3881/5529/52457 |عنوان= |مجله ناشرحدیث =زندگی |تاریخآذر =و |تاریخدی بازبینی=}}1386، شماره 38