کاربر:آرمینا حمزه پور/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

در شرق ایران سرزمین پهناور [[هند]] که در ادوار مختلف طمع هر جهانگیری را تحریک کرده است و آن را ذخیره ای برای غارت زر و سیم دانسته اند روز به روز در دام مخصوصی که [[بریتانیا]] گسترده بود بیشتر راه میافت و روز به روز بر نفوذ و برتری بریتانیا در آن سرزمین می فزود.از قرن پنجم هجری قمری و از زمان [[سلطان محمود غزنوی]] زبان فارسی و فکر ایرانی کاملا در هند ریشه گرفته و چنان جایگیر شده بود که حتی اقوام مختلف هند که زبان یکدیگر را نمیدانستند به زبان فارسی متوسل می شدند و فارسی هشتصد سال زبان درباری و زبان رسمی هندوستان بود و فکر ایرانی حتی ادبیات و فلسفه هندوان را هم اداره میکرد.هنگامی که انگلیسی ها وارد هندوستان شدند این رقیب توانا یعنی فکر و زبان ایران را در مقابل خود دیدند و برای این که در پیشرفت های خود در آن دیار این رقیب توانا را نداشته باشند راه طبیعی این بود که آن را از پای درآورند یا لااقل ناتوان کنند، زیرا قطعا در آن زمان نفوذ ایران که از هزار و چهارصد سال پیش سراسر آسیای مرکزی را فرا گرفته بود هنوز در توانایی خود باقی مانده بود و جدا مانع میشد که هر نیروی دیگری در این سرزمین ها و مخصوصا در هندوستان که حتی زبان را هم پذیرفته بود پیش ببرد.[[افغانستان]] که همسایه دیگر هندوستان بود در پاره ای از مسائل مانع سیاست بریتانیا در هند به شمار میرفت و چون رسیدن به آن سرزمین دشوار و پرخرج بود بهترین وسیله این بود که به دست ایرانیان آن را ناتوان کنند و این آغاز دخالت های مستمر بریتانیا شد.<ref>{{پک|نفیسی|1391|ک=تاریخ اجتماعی و سیاسی ایران در دوره معاصرجلد اول|ص=114}}</ref>پادشاه افغانستان [[زمان‌شاه درانی|زمانشاه]] پسر [[تیمورشاه درانی|تیمور شاه]] پسر و جانشین [[احمدشاه درانی|احمد شاه درّانی]] در آستانه قرن نوزدهم بزرگترین خطر برای بریتانیا در هندوستان به شمار میرفت و نزدیکی او به هندوستان انگلیسی ها را فوق العاده به وحشت انداخته بود.پس نماینده ای مطلع با اعتبارات مالی زیاد به دربار ایران روانه کردند.این شخص که '''مهدیعلی خان''' نام داشت و ملقب به '''بهادر جنگ''' بود از معروفترین رجال آن عهد هندوستان بود و از طرف بریتانیا ماموریت یافت به ایزان رفته و فتحعلی شاه را برای جلوگیری از زمانشاه برانگیزد.<ref>{{پک|محمود|1378|ک=تاریخ روابط سیاسی ایران و انگلیس جلد اول|ص=11}}</ref>