ویکی‌پدیا

فصیح‌الزمان شیرازی: تفاوت میان نسخه‌ها

نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
→ تفاوت قدیمی‌ترتفاوت جدیدتر ←
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
به نسخهٔ 26225086 ویرایش HujiBot برگردانده شد: حذف ویرایش غیر اصولی. (توینکل)
برچسب: خنثی‌سازی
خط ۱۱:
| تاریخ مرگ = ۱۳۲۴ خورشیدی
| محل مرگ = [[تهران]]
| محل زندگی = [[شیرازاصفهان]]، [[قم]]، [[تهران]]
| مختصات محل زندگی =
| مدفن = [[آرامگاه ابن بابویه]]
خط ۴۵:
|امضا =
}}
'''سید محمد شیرازی''' (۱۲۴۰ خورشیدی [[فسا]] - ۱۳۲۴ خورشیدی [[تهران]]) ملقب به '''فصیح‌الزمان''' و متخلص به '''رضوانی''' [[شاعر]]، [[خطیب]] و واعظ اواخر [[دوره قاجار]] و بعد از آن بود.
 
سید محمد در سال ۱۲۴۰ شمسی در شهر [[فسا]] متولد شد. پدرش به سید ابوالقاسم فسائی شهرت داشت. او در ۱۶ سالگی به [[اصفهان]] رفت و دو سال در آن شهر به تحصیل مقدمات پرداخت. سپس به [[قم]] رفت و ده سال در این شهر به تکمیل [[علوم عقلی|علوم عقلی و نقلی]] مشغول بود. در بیست و هشت سالگی یا سی سالگی به [[تهران]] مهاجرت کرد و به وعظ و خطابه پرداخت.
خط ۵۹:
== نمونه اشعار ==
نمونه‌ای از اشعار او که بارها توسط خوانندگان مختلف دوره قاجار و معاصر خوانده شده:
{{شعر}}
 
{{ب|همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی|چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی}}
{{ب|به کسی جمال خود را ننموده‌ای و بینم|همه جا به هر زبانی، بوَد از تو گفتگویی}}▼
 
{{ب|غم و درد و رنج و محنت همه مستعد قتلم|تو ببُر سر از تن من ببَر از میانه گویی}}▼
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی
{{ب|به ره تو بس که نالم، ز غم تو بس که مویم|شده‌ام ز ناله، نالی، شده‌ام ز مویه، مویی}}▼
 
{{ب|همه خوشدل اینکه مطرب بزند به تار، چنگی|من از آن خوشم که چنگی بزنم به تار مویی}}▼
به کسی جمال خود را ننموده‌ای و بینم
{{ب|چه شود که راه یابد سوی آب، تشنه کامی|چه شود که کام جوید ز لب تو، کامجویی}}▼
 
{{ب|شود این که از ترحم، دمی ای سحاب رحمت|من خشک لب هم آخر ز تو تر کنم گلویی}}▼
▲همه جا به هر زبانی، بوَد از تو گفتگویی
{{ب|بشکست اگر دل من، به فدای چشم مستت|سر خُمّ می سلامت، شکند اگر سبوئی}}▼
 
{{ب|همه موسم تفرج، به چمن روند و صحرا|تو قدم به چشم من نِه، بنشین کنار جویی}}▼
غم و درد و رنج و محنت همه مستعد قتلم
{{ب|نه به باغ ره دهندم، که گلی به کام بویم|نه دماغ اینکه از گل شنوم به کام، بویی}}▼
 
{{ب|بنموده تیره روزم، ستم سیاه چشمی|بنموده مو سپیدم، صنم سپید رویی}}▼
▲تو ببُر سر از تن من ببَر از میانه گویی
{{ب|ز چه شیخ پاکدامن سوی مسجدم بخواند|رخ شیخ و سجده گاهی، سر ما و خاک کویی}}▼
 
{{ب|نظری به سویِ «رضوانیِ» دردمندِ مسکین|که به جز درت، امیدش نبود به هیچ سویی}}▼
▲به ره تو بس که نالم، ز غم تو بس که مویم
{{پایان شعر}}
 
شده‌ام ز ناله، نایی، شده‌ام ز مویه، مویی
 
▲همه خوشدل اینکه مطرب بزند به تار، چنگی
 
من از آن خوشم که چنگی بزنم به تار مویی
 
▲چه شود که راه یابد سوی آب، تشنه کامی
 
چه شود که کام جوید ز لب تو، کامجویی
 
▲شود این که از ترحم، دمی ای سحاب رحمت
 
من خشک لب هم آخر ز تو تر کنم گلویی
 
▲بشکست اگر دل من، به فدای چشم مستت
 
سر خُمّ می سلامت، شکند اگر سبوئی
 
همه موسم تفرج، به چمن روند و صحرا
 
▲تو قدم به چشم من نِه، بنشین کنار جویی
 
▲نه به باغ ره دهندم، که گلی به کام بویم
 
نه دماغ اینکه از گل شنوم به کام، بویی
 
▲بنموده تیره روزم، ستم سیاه چشمی
 
بنموده مو سپیدم، صنم سپید رویی
 
ز چه شیخ پاکدامن سوی مسجدم بخواند
 
▲رخ شیخ و سجده گاهی، سر ما و خاک کویی
 
▲نظری به سویِ «رضوانیِ» دردمندِ مسکین
 
که به جز درت، امیدش نبود به هیچ سویی
 
== منابع ==
{{پانویس}}کتاب از پسا تا فسا -جلیل رضازاده
 
وبلاگ فساشناسی
 
* {{یادکرد کتاب|نام خانوادگی۱=حائری "کوروش"|نام۱=سیدهادی|عنوان=دیوان فصیح الزمان شیرازی (رضوانی)|تاریخ=۱۳۶۳|ناشر=سلسله نشریات ما|مکان=شیراز}}
{{داده‌های کتابخانه‌ای}}
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/wiki/فصیح‌الزمان_شیرازی»