سهیم کردن کارگران در سود کارخانه‌ها: تفاوت میان نسخه‌ها

در یک همه پرسی در تایخ [[۶ بهمن]] [[۱۳۴۱]] در چهارجوبچهارچوب [[انقلاب شاه و مردم]] شش اصل به تصویب مردم [[ایران]] رسید که اصل چهارم آن '''سهیم کردن کارگران در سود خالص کارخانه‌ها'''ی صنعتی و تولیدی بود. بر اساس این اصل، کارگران و کارفرمایان به وسیله سندیکاهای خود، و بر پایه قراردادهای جمعی کارگران، بدون دخالت دولت در سود خالص واحدهای صنعتی شریک می‌شوند. در سال [[۱۳۵۶]] پانسد و سی هزار (۵۳۰۰۰۰) کارگر بخش خصوصی و دولتی توانستند سودی برابر با دوازده میلیارد ریال به دست بیاورند که برای هر یک به معنای یک تا دو ماه دستمزد اضافه آنان بود.<ref>محمد رضا پهلوی : پاسخ به تاریخ، انتشارات مرد امروز، ۱۳۶۴ ، ص. ۱۳۵ </ref>

قوانین کارگری اصل چهارم [[انقلاب سفید]] سه سیاست را دنبال می‌کند: سیاست اشتغال، سیاست مزد و سیاست بهره وری

در پیشبرد امور کارگر و کارگری در ایران دو اصل چهارم [[انقلاب شاه و مردم]] یعنی '''سهیم کردن کارگران در سود کارگاه‌های صنعتی و تولیدی ''' و اصل سیزدهم گسترش مالکیت واحدهای صنعتی و تولیدی،تولیدی [[سهام کارگران|گسترش مالکیت واحدهای صنعتی و تولیدی ]]، اهرم استواری را برای رفاه همه جنبه‌های زندگی کارگران بر قرار ساخته‌است.