[[عباسعلی‌خان دنبلی]] اولین ایرانی بود که [[زبان مورس]] را یادگرفت و اولین کسی بود که نسبت به ارسال پیام به وسیله [[تلگراف]] اقدام کرد. او بعداً رسماً به استخدام اداره پست و تلگراف درآمد. در روز ۲۷ اسفند سال ۱۲۳۶ هجری شمسی نخستین پیام توسط تلگراف در ایران از مدرسه دارالفنون به کاخ ییلاقی ناصرالدین شاه ارسال شد. برخی‌ها نظیر [[میرزا ملکم خان]] ادعا می‌کردند که عامل اصلی ورود تلگراف به ایران بوده‌است اما حقیقت آن است که میل شخص [[ناصرالدین شاه]] از یک طرف و تمایل [[امپراطوری بریتانیا]] از سوی دیگر اصلی‌ترین عواملی بودند که باعث شدند حدود ۱۰ده سال بعد از اتصال خطوط تلگراف در اروپا و [[آمریکا]]، این ابزار ارتباطی به ایران بیاید.<ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=https://www.isna.ir/news/96122413471/پیدایش-تلگراف-در-ایران |عنوان=از تلغراف تا تلگراف - پیدایش تلگراف در ایران| ناشر = ایسنا |تاریخ = |تاریخ بازبینی=}}</ref> نخستین ارتباط تلگرافی در ایران در ۱۲۷۱ قمریی میان مدرسه دارالفنون و [[کاخ گلستان]] برقرار شد که مخابره ای آزمایشی بود. با این حال تلگراف از ۱۲۷۲ قمری،قمری و در پی انتشار اخبار و اطلاعات مربوط به آن در روزنامه وقایع اتفاقیّه، در ایران شناخته شد و اخبار گسترش تلگراف در جهان و کاربردهای متنوع و تسهیل‌کننده آن، مکرراً گزارش گردید. در تمامی این گزارش‌ها برای سیم و دستگاه تلگراف از تعابیری چون چرخ الماس، چرخ آتشی، سیم آهن، راه سیم آهن، چرخ صاعقه و سیم صاعقه استفاده شده‌است.<ref>ویکی فقه به نقل از روزنامه وقایع اتفاقیه</ref>
شورش بزرگ هند در ۱۸۵۷ میلادی لزوم ارتباط تلگرافی مستقیم با [[هندوستان]] را برای بریتانیا بیش‌تر کرد و روند توسعه خطوط تلگراف ایران را،را که به امور دارالخلافه و دستگاه سلطنت محدود بود، تغییر داد و در مسیر معادلات سیاسی بین‌المللی افکند و. ایران، به عنوان بهترین مسیر ارتباطی با هندوستان،هندوستان مورد توجه انگلستان قرار گرفت، بویژه پس از ناکارآمدی بافه (کابل) زیردریایی میان دریای سرخ و دریای مدیترانه و بروز مشکلات متعدد در مسیر تلگراف اسکوتاری ([[اسکودار]]) ـ بغداد به هندوستان. در ۱۸۶۱، آلیسون، وزیرمختار بریتانیا در ایران،ایران پیشنهاد کرد که میان هندوستان و انگلستان،انگلستان از طریق ایران،ایران خط تلگراف ایجادشود،ایجادشود اما دولت ایران،ایران که تازه از جنگ با انگلستان (بر سر مسئله هرات) رهایی یافته بود، از این پیشنهاد استقبال نکرد.<ref>جرج ناتانیل کرزن، ایران و قضیه ایران، ج۲، ص۷۲۴.</ref><ref>محمود محمود، تاریخ روابط سیاسی ایران و انگلیس در قرن نوزدهم میلادی، ج۳، ص۶۰۳–۶۰۴.</ref>
تلگراف در ایران توسعه پیدا کرد و تا اوائل دوران پادشاهی احمدشاه شمار مراکز تلگرافی در کشور به پانزده رسید. وزارت پست و تلگراف و تلفن ایجاد شد و در دوران وزارت [[اسدالله میرزا شهاب الدوله]] لایحه ای به مجلس شورای ملی تقدیم شد تا تعرفه های تلگرافی را که تا آن زمان سامان درست و یکسانی نداشت نظام مند کند. این لایحه با عنوان قانون تعرفه های تلگرافی در سی ام خرداد ۱۲۹۰ خورشیدی به تصویب مجلس رسید و از شش ماه بعد به اجرا درآمد. از جمله تغییراتی که این قانون ایجاد کرد این بود که تا پیش از آن، کسی که تلگراف می فرستاد باید هزینه جواب تلگراف را هم پرداخت می کرد اما از آن پس فقط هزینه ارسال تلگراف دریافت و هزینه جواب از جواب دهنده دریافت می شد. همچنین بنابر این قانون، تنها تلگرافهای سلطنتی از پرداخت هزینه معاف شد. <ref>{{یادکرد وب |عنوان=مذاکرات جلسه ۲۶۳ دوره دوم مجلس شورای ملی ۲۴ جمادی الثانی ۱۳۲۹ |نشانی=https://www.ical.ir/ical/fa/Content/4_artmajles1/%D8%AC%D9%84%D8%B3%D9%87-263-%D8%B5%D9%88%D8%B1%D8%AA-%D9%85%D8%B0%D8%A7%DA%A9%D8%B1%D8%A7%D8%AA-%D8%B1%D9%88%D8%B2-%D9%BE%D9%86%D8%AC%D8%B4%D9%86%D8%A8%D9%8724-%D8%AC%D9%85%D8%A7%D8%AF%D9%89%D8%A7%D9%84%D8%AB%D8%A7%D9%86%DB%8C%D9%87-1329}}</ref>
