یاروسلاو سایفرت: تفاوت میان نسخه‌ها

خواسته سایفرت، برملا کردن نقش جور و نشان ستم در دوران حکومت [[استالین]] و دادخواهی از ستم‌دیدگان و بی‌بهرگان است. شاعر که در سالهای دهه بیست به خاطر اشعار غنایی لطیف شهرت یافته بود، اکنون سخنگوی وجدان جامعه و مدافع منافع مردم است.

سخنان سایفرت، حضار را سخت تحت تأثیر قرار داد، به همان اندازه نیز ظاهر فیزیکی او. شاعر به زحمت راه می‌رفت، به کمک عصا، اما وقتی نشست چون صخره‌ای به نظر می‌رسید: استوار، محکم و پرصلابت.

 

در ،۱۹۶۸ دخالت نظامی شوروی در چکسلواکی، سایفرت را واداشت، به رغم بیماری جدی، از بستر برخیزد و خود را با تاکسی تلفنی به ساختمان انجمن نویسندگان برساند. نویسندگان او را به عنوان رئیس موقت اتحادیه مستقل انتخاب کردند. یک سال بعد این اتحادیه منحل شد. سایفرت بیمار و منزوی، به نوشتن ادامه داد. اشعار تایپ شده اش، تکثیر می‌شد و دست به دست می‌چرخید. او در یکی از حومه‌های پراگ می‌زیست و هر که را به دیدارش می‌رفت، یاری می‌رساند و خاطراتش را به عنوان شاعر به رشته تحریر می‌کشید. این خاطرات، دائرةالمعارف کاملی از زندگی فرهنگی پراگ است. سایفرت در آنها، شصت سال همکاری مستمر با نویسندگان، هنرمندان و روزنامه‌نگاران را با جزییات زندگی خصوصی خود در هم آمیخته و مجموعه جذابی فراهم آورده‌است.