فاجعه موشکی ندلین: تفاوت میان نسخه‌ها

در می ۱۹۵۹، پروژهٔ هر دو موشک آر۱۴ و آر-۱۶ به مؤسسهٔ طراحی اس.ک. ب-۳۵۸ تحت نظر ویکتور ماکییف منتقل شد و سرعت روند عملیاتی شدن دوچندان گشت، کورولف نیز کار برروی پروژهٔ آر-۹ را آغاز کرد. موشک آر-۱۶ در اواخر ۱۹۶۰ وارد مرحلهٔ پرتاب آزمایشی شد و به منظور انجام پرتاب‌های آزمایشی، محلی در پایگاه باینکور به موشک‌های آر-۱۶ اختصاص داده شد. این مجموعه شامل سه سایت بود، سایت شماره ۴۱، شامل دو سکوی پرتاب و پست فرماندهی زیر زمینی بود. سایت شماره ۴۲، محل استقرار متخصصان به منظور پیشبرد فرایندهای آزمایش و پرتاب بود و سایت شماره ۴۳ که محل سکونت تمامی افراد دخیل در پروژه بود. تست‌های کارخانه ای موشک در اوت ۱۹۶۰ انجام گرفت. در ۲۶ سپتامبر ۱۹۶۰، نخستین نمونهٔ آزمایشی با کد ۸کا۶۴ وارد پایگاه باینکور شد. فرماندهٔ یگان استراتژیک موشکی شوروی، مارشال ندلین، طراح ارشد آر-۱۶، یانگل بعنوان بعنوان سرپرست هیئت پروژهٔ پرتاب آزمایشی منصوب کرد. در ۲۱ اکتبر، موشک از مجموعه آزمایشی سایت ۴۲ خارج و برای استقرار بر روی سکو به سایت ۴۱ منتقل شد.

 

 

به دلیل خطراتی که توأم با چنین آزمایش‌هایی است، در حین سوختگیری تمام افرادی که نیازی به حضورشان در بخش عملیاتی نیست، می‌بایست هرچه سریعتر آنرا ترک کنند. برخلاف کورلوف، یانگل معتقد بود که افراد نیازی به گذراندن دوره‌های شبیه‌سازی شده ندارند و تنها دوره‌های تئوری کافیست زیرا این کار تنها به فوت وقت می‌انجامد.

اندکی پس از حادثه، یانگل خروشچف را از موضوع مطلع کرد. پس از آن خروشچف فوراً دستور تشکیل هیئت بازرسی به ریاست برژنف را داد تا برای بررسی و کشف علل حادثه به منطقه اعزام شوند. سرگئی خروشچف (فرزند نیکیتا خروشچف)، در خاطراتش یادآور شد که خروشچف تأکید کرد در موشکافی واقعه نباید هیچ‌یک از افراد دخیل تهدید یا تحت فشار گذاشته شوند. تیم در ساعت ۹ صبح مورخ ۲۵ اکتبر به پایگاه باینکور رسید. نخستین جلسهٔ هیئت، به محض ورود به سایت برگزار شد. [[لئونید برژنف]] در همان ابتدا و در خطاب به بازماندگان حادثه اذعان کرد:

 

 

اعضای هیئت بررسی: