استقلال بحرین: تفاوت میان نسخه‌ها

به سال ۱۳۰۶ انگلیس با [[عربستان سعودی]] دربارهٔ بحرین و [[قطر]] و [[امارات متصالحه]] قراردادی امضاء کرد. ایران از تجاوز به تمامیت سرزمینی خود، از این قرارداد به [[جامعهٔ ملل]] شکایت کرد. همچنین در نامه‌ای به سر رابرت کلاویو وزیر خارجهٔ بریتانیا در ۱ آذر نوشت: «مالکیت ایران بر بحرین محرز… است و… [مادهٔ ۶ معاهده] تا درجه‌ای که مربوط به بحرین است، بر خلاف تمامیت ارضی ایران و با مناسبات حسنه‌ای که همیشه بین دو دولت هم‌جوار موجود بوده‌است، منافات دارد. علی‌هذا دولت ایران به این قسمت از معاهدهٔ مذکور جداً اعتراض و انتظار دارد که اولیای دولت انگلیس به زودی اقدام‌های لازم را در رفع آن اتخاذ فرمایند».

سر [[دنیس رایت]]<ref group="نام‌نامه">Sir Denis Wright</ref> سفیر وقت انگلیس در گزارش تلگرافی ۵۹۲ در ۱۳ فروردین ۱۳۴۷ به دولت انگلستان نوشت که شاه تمایلی به به‌کارگیری نیروی نظامی برای اشغال بحرین ندارد ولی برای ملاحظهٔ افکار عمومی نمی‌تواند از ادعای مالکیت بحرین بی امتیازی دیگر دست بردارد. چند روز بعد در ۱۸ فروردین در گزارش ۶۱۱ نوشت که دربارهٔ جزیره‌های ایرانی خلیج فارس با شاه ملاقات کرده‌است و او را از پیوستن بحرین به اتحادیه [[امارات متصالحه]] ناخشنود یافته‌است.<ref>{{پک|امین|۱۳۹۰|ف=بحرین چگونه از ایران جدا شد|ک=ایران‌بوم|رف=امین}}</ref>