ویکی‌پدیا

میکل‌آنژ: تفاوت میان نسخه‌ها

نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
→ تفاوت قدیمی‌ترتفاوت جدیدتر ←
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: پیوند بیش از حد به ویکی‌های دیگر
خط ۸۵:
با پایان گرفتن کار تندیس داوود سفارش دیگری به میکل آنژ سپرده شد. در آغاز ۱۵۰۴ به لئوناردو دا وینچی سفارش شده بود نگاره (نقاشی) [[نبرد آنگیاری]] را در اتاق مشورت کاخ وکیو ترسیم کند؛ نگاره ای که نبرد بین فلورانس و میلان در ۱۴۴۰ را به تصویر می‌کشید. سپس میکل آنژ سفارش ترسیم نگارهٔ [[نبرد کاشینا]] (Battle of Cascina) را دریافت داشت. دو نگاره از این دو هنرمند نامبرده بسیار با یکدیگر تفاوت دارند؛ نگارهٔ دا وینچی سربازانی را به تصویر کشانده که سوار بر اسبانی در حال نبرد اند در حالی که نگارهٔ میکل آنژ سربازانی را نشان می‌دهد که در حین آب‌تنی در رودخانه، ناگهان مورد یورش دشمن قرار گرفته‌اند. هر دو نگاره ناتمام ماندند و زمانی که اتاق کاخ در حال نوسازی بود، برای همیشه ناپدید شدند. هر دو اثر بس ستوده شده بودند و روگرفت (کپی)هایی از آنان برجای مانده‌است؛ نگارهٔ دا وینچی توسط [[پیتر پل روبنس|روبنس]] روگرفت شده‌است و نگارهٔ میکل آنژ نیز توسط [[باستیانو دا سانگالو]].<ref>Paoletti and Radke, pp. 392–93</ref>
 
همچنین در طول همین دوره، میکل آنژ توسط آنجلو دونی سفارش ترسیم نقاشی «خانواده مقدس» را به عنوان هدیه ای به همسر دونی، مادالنا استروتزی، دریافت داشت. این فراوردهٔ هنری با نام [[خانواده مقدس (میکل‌آنژ)|دونی توندو]]{{نشان|دهشصت}} شناخته می‌شود و در [[گالری اوفیتزی|موزه هنر اوفیتزی]] در فلورانس با قاب باشکوهی که دارد (ممکن است میکل آنژ خود آن قاب را نیز طراحی کرده باشد) آویزان است.<ref name="Goldscheider, p. 11">Goldscheider, p. 11</ref><ref>Hirst and Dunkerton, p. 127</ref> وی همچنین ممکن است نگارهٔ مریم (مدونا) و کودک همراه با [[یحیی|یحیای تعمید دهنده]] را نیز ترسیم کرده باشد که به مریمِ منچستر شهرت دارد و اکنون در [[نگارخانه ملی لندن]] جای دارد.<ref>Hirst and Dunkerton, pp. 83–105, 336–46</ref>
 
=== رُم و سقف پرستشگاه سیستین، ۱۵۱۲_۱۵۰۵ ===
خط ۹۳:
در همان هنگامه، میکل آنژ [[سقف پرستشگاه سیستین]] را نگارگری (نقاشی) نمود که نزدیک به چهار سال به درازا کشید(1512_1508).<ref name=Bartz134>Bartz and König, p. 134</ref> به توجه به گزارش آسانیو کوندیوی (نگارندهٔ زندگی‌نامه میکل آنژ) [[دوناتو برامانته]] که در حال کار بر روی [[کلیسای سن پیترو|بازیلیکای سن پیترو]] (با [[کلیسای سن پیترو این وینکولی]] اشتباه نشود) بود، از این که میکل آنژ مأمور ساختمان آرامگاه [[ژولیوس دوم|پاپ ژولیوس دوم]] شده بود، در خشم شده و پاپ را متقاعد ساخت این هنرمند نابغه را به کاری بگمارد که بدان ناآشنا بود؛ هدفش این بود که او در کارش شکست بخورد<ref>Coughlan, p. 112</ref>(شاید منظور از کاری که بدان گماشته شد، همان نگارگری سقف کلیسای سیستین باشد. م). میکل آنژ در آغاز مأمور نگارگری (نقاشی) [[حواریون|حواریون دوازده‌گانه]] بر روی سه گوش کروی ای که سقف را نگه می‌داشت، و نیز آراستن بخش میانی سقف شده بود.<ref name= Goldscheider12>Goldscheider, pp. 12–14</ref> میکل آنژ اما پاپ یولیوس را قانع ساخت که به وی آزادی عمل بدهد و پیشنهاد طرحی دگرگونه و پیچیده‌تر را نمود که [[روایت آفرینش|داستان آفرینش]]، [[هبوط|هبوط انسان]]، وعده رستگاری از سوی پیامبرها، و تبار شناسیِ (شجره نامهٔ) مسیح را شامل می‌شد. این فراورده‌های هنری بخشی از طرحی بزرگتر (از جمله [[میکل آنژ#رُم، ۱۵۴۶_۱۵۳۴|واپسین داوری]]) از آرایش این پرستشگاه اند که نمایانگر شماری از دکترین‌های کلیسای کاتولیک می‌باشند.<ref name= Goldscheider12/>
 
این ترکیب‌ها حدود ۵۰۰ متر مربع از سقف پرستشگاه سیستین را در بر می‌گیرند و شامل بیش از ۳۰۰ چهره می‌باشند.<ref name= Goldscheider12/> در میانهٔ سقف، نگارگری (نقاشی)های نُه بخش از [[سفر پیدایش|سِفر پیدایش]] به چشم می‌خورد که به سه گروه بخش‌بندی شده‌اند: آفرینش انسان به دست خداوند{{نشان|یکپنجاه}}، سقوط آنان از رحمت الهی{{نشان|پنجاه و دو}}، و سرانجام احوال انسان‌ها در زمان نوح و خانواده اش{{نشان|پنجاه و سه}}. بر روی ستون‌های سه گوش کروی ای که سقف پرستشگاه را نگه می‌دارند نیز نگاره‌هایی از مردها و زن‌هایی که آمدن مسیح را پیش گویی می‌کنند، نقش بسته‌است؛ آن‌ها شامل هفت پیامبر از اسرائیل{{نشان|پنجاه و چهار}}، و پنج زن [[وخشور|هاتف]] می‌باشند. در میان نامدارترین نگاره‌ها بر روی سقف می‌توان به [[آفرینش آدم]]، [[آدم و حوا]] در باغ عدن، [[طوفان بزرگ]]، [[ارمیا (پیامبر)|ارمیای نبی]] و هاتف [[کومای]] اشاره نمود.
 
=== فلورانس زیر فرمان پاپ‌های مدیچی، ۱۵۳۴_۱۵۱۳ ===
در ۱۵۱۳، پاپ یولیوس دوم درگذشت و [[لئون دهم|پاپ لئون دهم]]، دومین پسر [[لورنتسو د مدیچی]]، جانشین وی گردید.<ref name=Bartz134/> پاپ لئو به میکل آنژ سفارش بازساخت نمای بیرونی [[کلیسای سن لورنتزو|بازیلیکای سن لورنتسوی فلورانس]] و آراستن آن با تندیس‌ها را کرد. وی با بی میلی پذیرفت و سه سال را در آفرینش نگاره‌ها و الگوها برای نمای بیرونی ساختمان پی گذاشت و در همان حال کوشش می‌کرد معدن مرمر تازه ای در پیِتراسانتا برای این پروژه بگشاید. این طرح در ۱۵۲۰ به سبب مشکلات مالی پیمانکارها، پیش از هرگونه پیشرفت مشهودی به‌طور ناگهانی متوقف گردید و اکنون این [[بازیلیکا]] فاقد نمای بیرونی است.<ref>Coughlan, pp. 135–36</ref>
[[پرونده:'Moses' by Michelangelo JBU010.jpg|بندانگشتی|320x320px|[[آرامگاه پاپ ژولیوس دوم]] که از سال ۱۵۰۵ توسط میکل آنژ تراشیده شده و در [[کلیسای سن پیترو این وینکولی]] جای دارد. تندیس میانی که یک شخص نشسته با کتابی در دست را نشان می‌دهد، همان [[موسی]] است که در ۱۵۱۶ ساخت آن به فرجام رسید اما کار باقی تندیس‌ها تا ۱۵۴۵ به طول انجامید. |جایگزین=]]
در ۱۵۲۰ مدیچی بار دیگر با پیشنهادی بزرگ به میکل آنژ رو کرد: این بار با هدف ساختمان یک پرستشگاه و آرامگاه خانوادگی در بخشی از بازیلیکای سن لورنتسو{{نشان|پنجاه و پنج}} که [[پرستشگاه مدیچی|معبد مدیچی]] نام داشت.<ref name=Bartz134/> برای آیندگان، این پروژه که بیشترِ سال‌های ۱۵۲۰ تا ۱۵۳۰ از زندگی هنرمند را به خود مشغول داشت، بیشتر مفهوم و درک شده بود. میکل آنژ از اختیار شخصی خود برای طراحی و ساخت معماری پرستشگاه مدیچی (یکی از قسمت‌های چندگانهٔ بازیلیکای سن لورنتسو) بهره گرفت؛ به طوری که این پرستشگاه دو تن از اعضای جوانتر خاندان مدیچی را در خود جای داده‌است: جولیانو یا دوکِ نمورس که سومین پسر [[لورنتسو د مدیچی|لورنتسوی شکوهمند]] نیز هست، و دیگری لورنتسوی دوم یا دوک اوربینو که برادرزادهٔ جولیانو است. این پرستشگاه همچنین به پاسداشت نام و یاد دو تن از پیشینگان آنها نیز ساخته شده بود: [[لورنتسو د مدیچی|لورنتسوی شکوهمند]] و برادر وی [[جولیانو مدیچی|جولیانو دِ مدیچی]] (معمولاً با جولیانو دوک نمورس که برادرزاده اش است، اشتباه می‌شود) که در کنار یکدیگر آرمیده‌اند. این آرامگاه خانوادگی افزون بر تندیس‌های جولیانو دوک نمورس و لورنتسوی دوم دارای چهار تندیس به نام‌های [[شب (میکل‌آنژ)|شب]] و [[روز (میکل آنژ)|روز]] (که در زیر تندیس جولیانو دوک نمورس جای گرفته‌اند) و [[دوسک]] و [[داون (میکل آنژ)|داون]] (که در زیر تندیس لورنتسوی دوم جای گرفته‌اند) نیز می‌باشند. این پرستشگاه همچنین دربردارندهٔ مریم مدیچی{{نشان|پنجاه و شش}} نیز هست.<ref>Goldscheider, pp. 17–18</ref> در ۱۹۷۶ یک کریدور مخفی که بر دیوارهایش نگاره‌های میکل آنژ دیده می‌شد، کشف گردید.<ref>[http://www.florentine-society.ru/Medici_Chapel_Mysteries.htm Peter Barenboim, Sergey Shiyan, ''Michelangelo: Mysteries of Medici Chapel'', SLOVO, Moscow, 2006]. {{ISBN|5-85050-825-2}}</ref><ref>Peter Barenboim, "Michelangelo Drawings – Key to the Medici Chapel Interpretation", Moscow, Letny Sad, 2006, {{ISBN|5-98856-016-4}}</ref>
 
پاپ لئوی دهم در ۱۵۲۱ درگذشت و برای مدت کوتاهی [[آدریان ششم]] و سپس پسرعمویش [[کلمنت هفتم]] (فرزند جولیانو د مدیچی و برادرزادهٔ لورنتسوی شکوهمند) جانشین وی گردید. در ۱۵۲۴ میکل آنژ این بار سفارش معماری برای [[کتابخانه لورنزی]] در همان کلیسای سن لورنتسوی فلورانس از سوی پاپ جدید را پذیرفت.<ref name=Bartz134/> وی هم ورودی کتابخانه و هم راهروی آن را طراحی نمود؛ ساختمانی که دارای چنان تأثیر پویایی در اشکال معماری اش است که به عنوان پیشگامی برای [[معماری باروک]] دانسته می‌شود. تفسیر طرح معماری و اجرای دستور العمل‌های آن بر عهدهٔ دستیاران میکل آنژ سپرده شد. کتابخانه تا ۱۵۷۱ گشایش نیافت و راهرو تا ۱۹۰۴ ناکامل ماند.<ref>Bartz and König, p. 87</ref>
 
در ۱۵۲۷، شهروندان فلورانس با رویداد [[غارت رم]]{{نشان|پنجاه و هفت}} تشویق شده و خاندان مدیچی را بار دیگر همانند سال ۱۴۹۴ برانداخته و حکومت جمهوری را برپا ساختند. در نتیجه شهر محاصره گردید و میکل آنژ از ۱۵۲۸ تا ۱۵۲۹ با کار کردن بر روی مواضع دفاعی فلورانس به یاری شهر نازنینش شتافت. شهر در ۱۵۳۰ سقوط کرد و خاندان مدیچی بار دیگر قدرت را در دست گرفتند. میکل آنژ علاقه ای نسبت به الساندرو مدیچی جوان که به عنوان اولین دوک فلورانس برگزیده شده بود، نداشت. از ترس جان خود به رُم گریخت و دستیاران خود را جا گذاشت تا ساختمان پرستشگاه مدیچی و کتابخانه لورنزی را به پایان برسانند. با وجود پشتیبانی هنرمند نابغه از جمهوری و ایستادگی اش در برابر حکومت مدیچی، وی توسط پاپ کلمنت مورد خوش آمدگویی قرار گرفت، کسی که بار دیگر مجوز وی را احیاء و قرارداد جدیدی با هنرمند بر سر آرامگاه پاپ یولیوس دوم بست.<ref>Coughlan, pp. 159–61</ref>
 
=== رُم، ۱۵۴۶_۱۵۳۴ ===
خط ۱۲۸:
 
=== منش شخصی ===
[[پرونده:Michelangelo, ignudo 01.jpg|بندانگشتی|[[فرسکو]]<nowiki/>ی یکی از بیست تن از اینیودی (Ignudi){{نشان|پنجاه و هشت}}‌های برهنه که از سال ۱۵۰۹ بر سقف پرستشگاه سیستین خودنمایی می‌کند.]]
میکل آنژ در زندگانی شخصی خود خویشتن دار و پرهیزگار بود، و باری به شاگرد خود [[آسانیو کوندیوی]] گفت: «هرچند ممکن است توانگر باشم، [اما] همواره چونان مردی تهی دست زیسته‌ام.»<ref name=CondiviLOM106>Condivi, ''The Life of Michelangelo'', p. 106.</ref> کوندیوی همچنین گفته‌است وی نسبت به خوردن و نوشیدن بی‌تفاوت بود و «بیشتر به جهت زنده ماندن می‌خورد تا به جهت لذت بردن» و «اغلب در لباس‌ها و … چکمه‌هایش می‌خفت.»<ref name=CondiviLOM106/> زندگی‌نامه نویس وی، [[پائولو جوویو]] می‌گوید «سرشت وی چنان زمخت و ناخوشایند بود که عادات شخصی اش به‌طور گریز ناپذیری آلوده بودند، و نسل آیندهٔ هر شاگردی که احتمالاً از وی پیروی کرده بود را منحرف ساخت.»<ref>Paola Barocchi (ed.) ''Scritti d'arte del cinquecento'', Milan, 1971; vol. I p. 10.</ref> وی شاید بی دغدغه و ولنگار بوده‌است چرا که به واسطه خوی و سرشت خود، فردی منزوی و [[سودازدگی|سودازده]] بود؛ مردی که «خود را از معاشرت و مصاحبت با دیگران بی بهره ساخته بود.»<ref name="Condivi">Condivi, p. 102.</ref>
 
خط ۱۶۳:
 
=== پیکرهای مردانه ===
فرشتهٔ زانو زده (The Kneeling angel) از کارهای آغازین او و یکی از چندین پیکره ای است که بخشی از طرح آرایشی بزرگ برای [[آرکای سن دومنیکو]] در کلیسای مختص به قدیس دومنیکو در بولونیا را تشکیل می‌دهد. [در گذشته] شماری چند از دیگر هنرمندان از زمان [[نیکولا پیزانو|نیکولا پیسانو]] در سدهٔ ۱۳ نیز بر روی طرح آرایشیِ [[آرکای سن دومنیکو]] (که آرامگاه قدیس دومنیکو است) کوشش نموده بودند. در پایان سدهٔ ۱۵اُم، این پروژه توسط [[نیکولو دل آرکا|نیکولو دلارکا]] رهبری شد. فرشته ای که در دستش یک شمعدانی نگه می‌دارد توسط نیکولو آفریده شده و در سمت راست گور نامبرده جای دارد<ref name=LG9>Goldscheider, p. 9</ref> و در سمت چپ آن نیز، فرشته زانو زدهٔ میکل آنجلو (آنژ) جای دارد ولی با فرشتهٔ نیکولو دگرگونگش (تفاوت) بزرگی دارد. تندیسِ نخستین، کودکی ظریف و خوشگل با موهای روان را نشان می‌دهد که جامه ای گشاد به سبک گوتیک پوشیده‌است اما تندیس میکل آنژ جوانی نیرومند و عضلانی با بال‌های عقاب را نشان می‌دهد که به شیوه کلاسیک جامه پوشیده‌است. همه ویژگی‌های فرشتهٔ میکل آنژ پویاست.<ref>Hirst and Dunkerton, pp. 20–21</ref> [[دیونیسوس|باخوس]]ِ میکل آنژ نیز یک سفارش با سوژه ای خاص بود یعنی خدای شراب یونان باستان. این پیکره همه ویژگی‌های سنتی را در خود دارد؛ در این پیکره یک تاج گل آراسته به برگ تاک [که سر وی را پوشانده]، یک جام شراب در دست راست و یک [[فان]] افسانه ای در سمت چپ وی (که سرگرم خوردن خوشهٔ انگورهایی است که از دست چپ باخوس آویزان اند؛ همچنین در همین دستش، پوستی از ببر را نیز در دست دارد) دیده می‌شود؛ اما میکل آنژ قدری واقع گرایی نیز به این تندیس افزوده‌است به طوری که چشمانش را تار و مثانه اش را آماسیده نشان داده و ژست و ایستایی اش را نیز چنان تراشیده که گویی بر روی پای خود تعادل ندارد.<ref name=LG9/> هرچند این کار به سادگی از پیکرتراشی کلاسیک الهام گرفته‌است اما به خاطر حرکت گِرد خود و کیفیت سه بعدی نیرومندش که بیننده را برمی‌انگیزد از هر زاویه بدان نگاهی افکند، دستاوردی خلاقانه بوده‌است.<ref>Bartz and König, pp. 26–27</ref> در تندیسی که به [[برده محتضر]] نامدار است، میکل آنژ باری دیگر از تکنیک [[کنتراپوستو|کُنتراپوستو]]{{نشان|پنجاه و نه}}در تراشیدن پیکر برای نمایاندن حالت خاص انسانی_ در اینجا برای نمایاندن بیدار شدن برده از خواب_ بهره گرفت؛ این پیکره و نیز پیکرهٔ [[برده شورش گر]] برای [[آرامگاه پاپ ژولیوس دوم]] آفریده شدند اما اکنون در [[موزه لوور]] جای گرفته‌اند.<ref>Bartz and König, pp. 62–63</ref> این دو دستاورد بعدها توسط [[اگوست رودن]] که آنان را در لوور مورد کنکاش و پژوهش قرار داد، اثری ژرف بر پیکرتراشیِ پس از خود نهادند.<ref>Yvon Taillandier, ''Rodin'', New York: Crown Trade Paperbacks, (1977) {{ISBN|0-517-88378-3}}</ref> «بردهٔ دست بسته» نیز یکی از آخرین پیکره‌هایی بود که به جهت آرامگاه پاپ تراشیده شد. این سه پیکر واپسین که روی هم رفته اسیران یا بردگان (The captives) نامیده می‌شوند، هر یک نمایانگر بردگانی اند که برای رهانیدن خود از سنگی که بدان بسته شده‌اند، می‌ستیزند. این آثار بینشی خاص به فنون پیکرتراشی ای که میکل آنژ به کار گرفت، دادند.<ref>Coughlan, pp. 166–67</ref> <gallery widths="220" heights="۱۹۸">
پرونده:Angel by Michelangelo - 3.JPG|فرشته زانو زده (The Kneeling Angel) آفریده شده در ۹۵_۱۴۹۴
پرونده:Michelangelo's Bacchus-Museo del Bargello.jpg|[[دیونیسوس|دیونوسوس]] یا باخوس (Bacchus) آفریده شده در ۹۷_۱۴۹۶
خط ۱۸۹:
<gallery widths="180" heights="۱۸۰">
پرونده:Volterra - Portrait of Michelangelo.jpg|یکی از چندین پرترهٔ میکل آنجلو(آنژ)، اثر [[دنیله دا وولترا]].
پرونده:Michelangelo, tondo pitti.jpg|توندو{{نشان|ده}} پیتی (tondo pitti) یک توندوی [[مرمر|مرمرین]] (85x82 سانتی متر) از میکل آنجلو(آنژ) است که حدوداً بین ۱۵۰۳ تا ۱۵۰۴ ساخته شده و در موزهٔ ملی بارجلو{{نشان|یازدهشصت و یک}} در [[فلورانس]] جای دارد.<ref>{{Cite journal|date=2020-02-03|title=Pitti Tondo|url=https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Pitti_Tondo&oldid=938934576|journal=Wikipedia|language=en}}</ref>
پرونده:9904 - Firenze - Santa Croce - Tomba di Michelangelo - Foto Giovanni Dall'Orto, 28-Oct-2007.jpg|آرامگاه وی در [[کلیسای سانتا کروچه|بازیلیکای سانتا کروچه]].
پرونده:Conversion of Saint Paul (Michelangelo Buonarroti).jpg|فرسکویی از میکل آنجلو(آنژ) که بین ۱۵۴۲ تا ۱۵۴۵ نگاریده شد و در پائولین چَپل (Pauline Chapel) در شهر [[واتیکان]] واقع گردیده‌است. این نگاره لحظه ای را به تصویر می کشانَد که در آن [[پولس|پولس حواری]] در سر راهش به [[دمشق]] به [[مسیحیت]]<nowiki/>گروید.<ref>{{Cite journal|date=2019-07-01|title=The Conversion of Saul (Michelangelo)|url=https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Conversion_of_Saul_(Michelangelo)&oldid=904322214|journal=Wikipedia|language=en}}</ref>
خط ۲۰۰:
پرونده:Michelangelo, giudizio universale, dettagli 33.jpg|بخشی از فرسکوی [[داوری نهایی (میکل‌آنژ)|واپسین داوری]] یا روز حساب. برای دیدن تمامی فرسکو بر لینک آبی رنگ کلیک شود.
پرونده:Michelangelo, paolina, martirio di san pietro 01.jpg|به چلیپا (صلیب) کشاندن قدیس پطرس (''The Crucifixion of St. Peter) آفریده شده در حدود ۱۵۵۰_۱۵۴۶''<ref>{{Cite journal|date=2019-01-30|title=The Crucifixion of St. Peter (Michelangelo)|url=https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Crucifixion_of_St._Peter_(Michelangelo)&oldid=881020140|journal=Wikipedia|language=en}}</ref>
پرونده:Biblioteca laurenziana, vestibolo, scalinata 02.JPG|پلکان بزرگی که در سرسرای{{نشان|دوازدهشصت و دو}} [[کتابخانه لورنزی]] قرار دارد و توسط وی معماری شده‌است.<ref>{{Cite journal|date=2019-10-14|title=Laurentian Library|url=https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Laurentian_Library&oldid=921169565|journal=Wikipedia|language=en}}</ref>
پرونده:Michelangelo, tomba di giuliano, duca di nemours.jpg|آرامگاه جولیانو، دوکِ نمورس{{نشان|سیزدهشصت و سه}} واقع در [[کلیسای سن لورنتزو]].<ref>{{Cite journal|date=2020-02-28|title=Giuliano de' Medici duca di Nemours|url=https://it.wikipedia.org/w/index.php?title=Giuliano_de%27_Medici_duca_di_Nemours&oldid=111142954|journal=Wikipedia|language=it}}</ref>
پرونده:Michelangelo, madonna medici.jpg|مریم مدیچی (Medici Madonna) تندیسی [[مرمر|مرمرین]] به ارتفاع ۲۲۶ سانتی متر که احتمالاً بین ۱۵۲۱ تا ۱۵۳۴ توسط میکل آنجلو(آنژ) ساخته شده و در [[کلیسای سن لورنتزو]] واقع شده‌است.<ref>{{Cite journal|date=2019-07-01|title=Madonna Medici (Michelangelo)|url=https://it.wikipedia.org/w/index.php?title=Madonna_Medici_(Michelangelo)&oldid=106254723|journal=Wikipedia|language=it}}</ref>
</gallery>
خط ۲۱۵:
 
== یادداشت‌ها ==
{{پاورقی|یکپنجاه}} به ترتیب شامل جدایش روشنایی از تاریکی توسط خدا، آفرینش خورشید و سیاره‌ها، جدایش آب از خشکی توسط خدا.<ref>{{Cite journal|date=2020-02-07|title=Sistine Chapel ceiling|url=https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Sistine_Chapel_ceiling&oldid=939594711|journal=Wikipedia|language=en}}</ref>
 
{{پاورقی|پنجاه و دو}} به ترتیب شامل آفرینش آدم، آفرینش حوا، فریفتگی آدم و حوا و رانده شدنشان از باغ عدن.<ref>{{Cite journal|date=2020-02-07|title=Sistine Chapel ceiling|url=https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Sistine_Chapel_ceiling&oldid=939594711|journal=Wikipedia|language=en}}</ref>
 
{{پاورقی|پنجاه و سه}} به ترتیب شامل قربانی کردن حیوانات توسط نوح و خانواده اش، [[طوفان بزرگ]]، مستی نوح.<ref>{{Cite journal|date=2020-02-07|title=Sistine Chapel ceiling|url=https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Sistine_Chapel_ceiling&oldid=939594711|journal=Wikipedia|language=en}}</ref>
 
{{پاورقی|پنجاه و چهار}} شامل [[زکریا]]، [[یوئیل]]، [[حزقیال]]، [[ارمیا]]، [[یونس]]، [[دانیال]] و [[اشعیا]].
 
{{پاورقی|پنجاه و پنج}} این کلیسای بزرگ خود دربرگیرندهٔ مجموعهٔ معماری‌های پیچیده تری است که عبارتند از: خزانهٔ قدیمی، دکوراسیون‌های داخلی و تندیس‌ها، کتابخانهٔ لورنزی، خزانهٔ جدید و پرستشگاه مدیچی که به ترتیب توسط فیلیپو برونلسکی، دوناتلو، میکل‌آنژ، میکل آنژ و متئو نیگتی طراحی شده‌اند.<ref>{{Cite journal|date=2020-02-03|title=San Lorenzo, Florence|url=https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=San_Lorenzo,_Florence&oldid=938966116|journal=Wikipedia|language=en}}</ref>
 
{{پاورقی|پنجاه و شش}} Medici Madonna یا مریم مدیچی تندیسی مرمرین است که میکل آنژ آن را برای بخش خزانهٔ [[کلیسای سن لورنتزو]] آفرید. این تندیس عیسای کودک را در حالت نشسته بر روی پاهای مریم باکره به تصویر کشانده‌است.<ref>{{Cite journal|date=2018-05-10|title=Medici Madonna|url=https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Medici_Madonna&oldid=840610653|journal=Wikipedia|language=en}}</ref>
 
{{پاورقی|پنجاه و هفت}} غارت رُم(Sack of Rome) در ۶ مه ۱۵۲۷ شورشی بود که در رُم و سپس ایالات پاپ توسط سربازان آشوبگر کارل پنجم، امپراتور مقدس رُم_به ویژه آلمانی هایش_ که از پرداخت نشدن دستمزد خود به ستوه آمده بودند رخ داد. در این شورش، سربازان گرسنه چنان رُم را مورد غارت قرار دادند که یادآور غارتگری بربرها در ۱٬۱۰۰ سال پیشتر بود.<ref>{{Cite journal|date=2020-01-31|title=Sack of Rome (1527)|url=https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Sack_of_Rome_(1527)&oldid=938448510|journal=Wikipedia|language=en}}</ref>
 
{{پاورقی|پنجاه و هشت}} اینیودی (Ignudi) در زبان ایتالیایی اسم جمع و به معنای برهنگان است. اینیودی‌ها بیست تن مرد برهنه و عضلانی بودند که میکل آنژ آنان را به عنوان چهره (فیگور)های فرعی بر چهار گوشه از هر پنج صحنه داستانی فرعی (شامل جداسازی روشنایی از تاریکی توسط خدا، جداسازی آب از خشکی، آفرینش حوا، تقدیم قربانی از سوی نوح و خانواده اش پس از سیل بزرگ، مستی نوح) در میانهٔ سقف پرستشگاه سیستین نگارید.<ref>{{Cite journal|date=2020-02-07|title=Sistine Chapel ceiling|url=https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Sistine_Chapel_ceiling&oldid=939594711|journal=Wikipedia|language=en}}</ref>
 
{{پاورقی|پنجاه و نه}} Contrapposto واژه ای ایتالیایی می‌باشد که معادل انگلیسی آن، counterpoise به معنای «برابر نهاد، واکنش، نقیض» می‌باشد. این واژه در هنرهای دیداری (بصری) برای اشاره به حالات انسانی به کار می‌رود که بیشترِ وزن انسان روی یک پا بیفتد. این فن به شمایلِ اثر ظاهری شل یا حالتی پویاتر می‌دهد. این فن در [[تندیس داوود|پیکرهٔ داوود]] نیز به کار رفته‌است.<ref>{{Cite journal|date=2020-01-28|title=Contrapposto|url=https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Contrapposto&oldid=938033758|journal=Wikipedia|language=en}}</ref>
 
{{پاورقی|دهشصت}} tondo و جمع آن tondi واژه ای [[رنسانس|رنسانسی]] است که برای اشاره به کارهای هنری گِرد به کار می‌رود؛ خواه نقّاشی و خواه تندیس.<ref>{{Cite journal|date=2019-11-03|title=Tondo (art)|url=https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Tondo_(art)&oldid=924370076|journal=Wikipedia|language=en}}</ref>
 
{{پاورقی|یازدهشصت و یک}} Museo nazionale del Bargello
 
{{پاورقی|دوازدهشصت و دو}} vestibule
 
{{پاورقی|سیزدهشصت و سه}} Giuliano de' Medici, Duke of Nemours وی فرزند [[لورنتسو د مدیچی]] است؛ با [[جولیانو مدیچی]] اشتباه نشود.<ref>{{Cite journal|date=2020-02-22|title=Giuliano de' Medici, Duke of Nemours|url=https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Giuliano_de%27_Medici,_Duke_of_Nemours&oldid=942140162|journal=Wikipedia|language=en}}</ref>
 
== پانویس ==
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/wiki/میکل‌آنژ»