ترکیب شیمیایی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ترکیب شیمیایی''' عبارت است از یک [[مواد شیمیایی|ماده شیمیایی]] خاص که از دو یا چند [[عنصر (شیمی)|عنصر شیمیایی]] مختلف تشکیل می‌شود. این عناصر به وسیلهٔ [[پیوند شیمیایی]] به یکدیگر متصل می‌شوند و می‌توانند به وسیله [[واکنش شیمیایی]] به مواد ساده تبدیل گردند. هر ترکیب شیمیایی مختلف، یک [[ساختار شیمیایی]] تعریف شده منحصر به فرد دارد؛ به عبارت دیگر، هر ترکیب نسبت اتمی یکسانی دارد که اتم‌های آن با چینش مکانی مشخصی به وسیلهٔ [[پیوند شیمیایی]] آرایش می‌یابند. ترکیبات شیمیایی ممکن است به صورت ترکیب [[مولکول|مولکولی]] باشند که در این صورت مولکول‌ها با [[پیوند کووالانسی]] در کنار هم قرار می‌گیرند؛ همچنین ممکن است به صورت [[نمک]] باشند و به وسیلهٔ [[پیوند یونی]] به هم پیوند یابند؛ اگر ترکیب مورد نظر تنها شامل [[میان‌فلزی|فلزات]] باشد، پیوند بین ذره‌های آن [[پیوند فلزی]] و اگر [[کمپلکس شیمیایی]] باشد، پیوند بین ذرات آن [[پیوند داتیو]] خواهد بود. [[عنصر (شیمی)|عناصر شیمیایی]] خالص، در گروه ترکیبات شیمیایی قرار نمی‌گیرند، حتی اگر از دو یا چند اتم از یک نوع عنصر (مانند H_۲ و S_۸) تشکیل شده باشند که پیوندهای دو اتمی یا چند اتمی نامیده می‌شوند. مواد شیمیایی، موادی هستند که ترکیب شیمیایی و ویژگی‌های معین و ثابتی دارند. اجزای تشکیل دهندهٔ مواد شیمیایی را نمی‌توان با استفاده از روش‌های جداسازی فیزیکی و بدون تجزیهٔ عناصر و تعیین ترکیب درصد آنها، شناسایی نمود. مواد شیمیایی به صورت ترکیبات شیمیایی، عناصر شیمیایی، یون‌ها یا [[آلیاژ]] می‌باشند. شیمیدان فرانسوی «[[ژوزف پروست]]»، نخستین بار در قرن هجدهم میلادی پس از آزمایش و کار بر روی مواد شیمیایی از جمله [[کربنات]] و [[هیدروکسید]] [[مس]]، توانست مفهومی برای مادهٔ شیمیایی ارائه دهد.

شیمیدان‌ها[[شیمی‌دان]]‌ها ترکیب‌های شیمیایی را با به کارگیریبه‌کارگیری فرمول‌ها توصیف می‌کنند. شکل‌های گوناگونی برای توصیف [[فرمول شیمیایی]] وجود دارد. برای ترکیب‌هایی که به صورت مولکولی[[مولکول]]ی هستند، فرمول برای یک واحد مولکولی نشان داده می‌شود. در مورد مواد پلیمری[[پلیمر]]ی و دارای ساختارهای تکراری، مانند [[مواد معدنی]] معمولاً فرمول تجربی مورد استفاده قرار می‌گیرد (مانند NaCl که فرمول تجربی نمک طعام است).

چینش نام عناصر در یک ترکیب شیمیایی با ترتیب مشخصی صورت می‌گیرد. برای نمونه، بر پایهپایهٔ روشی که [[نام‌گذاری هیل]] نامیده می‌شود، اگر اتم‌های [[کربن]] و [[هیدروژن]] در یک ترکیب وجود داشته‌باشند، ابتدا کربن و پس از آن هیدروژن و سپس سایر عناصر به ترتیب الفبایی قرار داده می‌شوند.

ویژگی‌های فیزیکی و شیمیایی مخلوطی از چند عنصر یا ترکیب، مشابه با ویژگی‌های مواد تشکیل دهندهدهندهٔ آنآن‌ها است؛است در حالی که ویژگی‌های ترکیب‌ها با عناصر تشکیل دهندهتشکیل‌دهندهٔ آن‌ها متفاوت است. یک تفاوت معمول دیگر ترکیب با مخلوط آن است که می‌توان ماده‌های تشکیل دهندهدهندهٔ یک مخلوط را با روش‌های مکانیکی (مانند [[تبخیر]] و [[میدان مغناطیسی]]) به سادگی از یکدیگر جدا کرد؛کرد ولی اجزای شکل دهندهدهندهٔ یک ترکیب تنها با استفاده از یک [[واکنش شیمیایی]] قابل تجزیه هستند.

بسیاری از عناصر در حالت اتمی پایداری مناسبی ندارند و با یکدیگر ترکیب می‌شوند تا به حالت پایدارتر برسند. آن‌ها هنگامی به حالت پایدار می‌رسند که به بیشترین تعداد الکترون [[لایه ظرفیت]] و بیشترین سطح انرژی خود رسیده باشند که معمولاً تعداد ۲ یا ۸ [[ظرفیت شیمیایی|ظرفیت الکترون]] است. به همین دلیل [[گاز نجیب|گازهای نجیب]] غالباً واکنش نشان نمی‌دهند، زیرا همههمهٔ ۸ الکترونالکترون‌های ظرفیت آن‌ها پر شده و نیاز به تغییر در ساختار الکترونی خود ندارند. (بجز [[هلیم]] که ۲ الکترون در لایه ظرفیت خود دارد).