تا اوایل قرن بیستم برای تعیین نامزد انتخابات ریاست جمهوری در کنوانسیون‌های حزبی بارها وبارها رای‌گیری صورت می‌گرفت تا اینکه سرانجام یکی از نامزدها موفق به کسب ۵۰ درصد آراء شود و سپس وی به عنوان نامزد رسمی حزب معرفی می‌شد. اما به تدریج نقش [[انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا]] نسبت انتخابات کنوانسیون ملی افزایش یافت. اکنون فردی که در [[انتخابات مقدماتی]] به پیروزی برسد، اغلب از سوی کنوانسیون ملی نیز معرفی خواهد شد.
در کنوانسیون‌های ملی [[حزب دمکرات آمریکا]] بطوربه‌طور متوسط بیش از ۵۵۰۰ هیئت مذاکره‌کننده حضور دارند. این رقم برای [[حزب جمهوریخواه آمریکا]] حدود ۲۳۰۰ نفر است. آن‌ها هرکدام با حمایت از یک نامزد تلاش می‌کنند فرد مورد نظر خود را از منطقه خویش به کاخ سفید بفرستند. سرانجام پس ازدوهفته مبارزه طاقت فرسا ونفس گیر وصرف ده‌ها میلیون دلار هزینه، در جریان یک انتخابات پرشور و هیجان انگیز نامزد ریاست جمهوری و معاونش از سوی کنوانسیون ملی انتخاب می‌شوند. برگزیده شدگان با کسب نمایندگی از حزب خویش به مرحله نهایی انتخابات ([[رقابت‌های انتخاباتی در ایالات متحده آمریکا]]) وارد می‌شوند که در تا روز رای‌گیری ادامه می‌یابد.
بطوربه‌طور معمول، [[رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا]] شاغل در [[کاخ سفید]] از شانس بیشتری در انتخابات مقدماتی وبویژه درکنوانسیون‌های ملی برخوردار است. از سال ۱۸۸۶ تا کنون سابقه نداشته‌است که رئیس‌جمهور شاغل از رقبای حزبی اش در کنوانسیون‌های ملی شکست بخورد. به همین دلیل حزب حاکم درکاخ سفید به نسبت حزب رقیب در زمان انتخابات با تنش و اختلاف کمتری مواجه‌است. در حالی که در حزب رقیب، تلاش برای معرفی نامزد رسمی از سوی جناح‌های مختلف حزب به بروز اختلافات و تعارضات عمیق می‌انجامد.
