سگ‌کشی: تفاوت میان نسخه‌ها
| [نسخهٔ بررسی‌نشده] | [نسخهٔ بررسی‌نشده] |
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
←نمایش و پس از آن: رفع خطاهای ظاهری |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۸۸:
سال ۱۳۸۳ فیلم مستند ''پروندهٔ کوتاهِ سگ‌کشی'' که دربارهٔ پشت صحنهٔ فیلم بود آماده شد.<ref>{{پک|بیضایی|۱۳۸۶|ف=سالشمار زندگی و آثار بهرام بیضایی|ص=۲۷}}</ref>
دی ماه ۱۳۹۰ بیضایی در گفتگویی در ماهنامهٔ ''[[تجربه (نشریه)|تجربه]]'' پایانِ ''سگ‌کشی'' را دارای امیدی وصف می‌کند که همین چند هم در «واقعیّت جاری» نیست. او گفت: ««سگ‌کُشی» و «[[وقتی همه خوابیم]]» خُودِشان دُو آینه‌اند که خیلی‌ها خُودِشان را در آن‌ها دیدند و کسانی هم خُوش نداشتند خُودِشان را چنان‌که هستند ببینند؛ و پایانِ هر دُو فیلم در مقایسه با واقعیّتِ جاری حتّی بیش از اندازه اُمیدوارانه است. در «سگ‌کُشی» گُلرخِ کمالی می‌رَوَد که تجربه‌های تلخ و گران تمام‌شده‌اش را بنویسد؛ یعنی با گُریز از جهانِ مهارنشدهٔ سوداگری به عملِ خلّاقه‌یِ نوشتن رو می‌آوَرَد که هزار مانع سرِ راهِ آن است. در «وقتی همه خوابیم» پَرندِ پایا برای همان عملِ خلّاقه اشک می‌ریزد که روزی به آن دل بسته بود؛ گرچه خُوشبینانه می‌گوید گریه‌اش تمرینی است برای نقشی که شاید روزی بازی کُنَد. اُمید از این بالاتر؟»<ref>{{پک|بیضایی|۱۳۹۰|ف=سگ‌کشی آیینه‌ای بود که خودشان را در آن دیدند: گفتگو با بهرام بیضایی دربارهٔ تاریخ معاصر، اسطوره‌ها و هنر|ص=}}</ref>
اردیبهشت ۱۳۹۵ فیلمنامهٔ ''سگ‌کشی'' با کارگردانی [[مجید مظفّری]]، «به نفع بانوان کم‌بضاعت سینما و تئاتر»، در یک جلسه در [[فرهنگسرای اندیشه]] تهران ذیل برنامه‌هایی به نام «فیلم‌هایی که دوست داشتیم» بر صحنه خوانده شد.<ref>{{پک/بن|۱۳۹۵|ک=مجید مظفری فیلم‌نامه بهرام بیضایی را کارگردانی کرد}}</ref>
| |||