زبان‌های ایرانی میانه: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Rezabot (بحث | مشارکت‌ها)
جز ویکی‌سازی
خط ۱:
'''زبان‌های ایرانی میانه''' دربرگیرنده [[زبان‌های ایرانی]] [[زبان‌های هندواروپایی|هندواروپایی]] است که میان قرن چهارم پیش از میلاد و قرنسده نهم پس از میلاد تکلم می‌شده‌است.
 
عنوان زبان‌های ایرانی دوره میانه به زبان‌هایی اطلاق می‌شودمی‌شود، که پس از فروپاشی شاهنشاهی [[هخامنشی]] (۳۰۳ پ. م) تا انقراض دودمان [[ساسانی]] (۶۵۱ م) و آغاز دوره اسلامی در مناطق مختلف متداول بوده‌اند.
 
تا چند سال پس از ظهور اسلام آثاری به برخی از زبان‌های این دوره نوشته شده‌است اما برای آسانی تقسیم‌بندی، آغاز دوره اسلامی را پایان دوره میانه و آغاز دورهٔ نو زبان‌های ایرانی می‌دانند. زبان‌های ایرانی دوره میانه را از نظر ویژگی‌های زبانی به دو گروه غربی و شرقی بخش می‌کنند.
 
زبان‌های ایرانی میانه شرقی در منطقه‌ای از [[دریای سیاه]] تا [[ترکستان چین]] رواج داشتند. مهم‌ترین این زبان‌ها سغدی،[[سغدی]]، خوارزمی،[[خوارزمی]]، [[بلخی]] و [[سکایی]] بودند.
 
زبان‌های ایرانی میانه غربی عبارتندعبارت اند از [[زبان پارتی]] و [[زبان پارسی میانه]].
 
== منابع ==