فهلوی: تفاوت میان نسخه‌ها

پهلویک خود در پارسی میانه معناهای گوناگونی داشت. گذشته از اشاره به دودمان اشکانی و زبان و قوم پارت، معنایی از اشرافیت را هم منتقل می‌کرد. فهلوی افزون بر این که این معناها را به ارث برد، معناها و کاربردهای دیگری هم بر آن بار شد. نویسندگان [[خراسان]] و [[فرارود]] گاه برای اشاره به زبان مردمان غرب ایران، که به [[زبان‌های ایرانی|زبانی ایرانی]] اما جز پارسی رایج در خراسان سخن می‌گفتند، همین نام را به کار می‌بردند. از همین رو است، که به سروده‌های سرایندگانی از [[همدان]] و [[سپاهان]] گرفته تا [[آذربایجان]] و [[اران]] [[فهلویات]] می‌گفتند: نمونه را فهلویات [[بابا طاهر همدانی]] و فهلویات [[صفی‌الدین اردبیلی]].

 

 

کاربرد دیگر در میان اهل [[فلسفه]] است. [[شهاب‌الدین سهروردی]] خود را زنده کننده '''حکمت ایرانیان باستان''' می‌داند و با ''فهلویون'' از ایشان یاد می‌کند. پس ازاو این نام بیش‌تر از پیش رایج شد. [[هادی سبزواری]] در [[منظومه سبزواری|منظومه]] و [[محمدحسین طباطبایی]] در [[نهایةالحکمة]]<ref>{{یادکرد|نویسنده=طباطبایی، محمدحسین|عنوان =نهایة الحکمة|صفحه=۱۸}}</ref> همین نام برای اشاره به این بخش از تاریخ فلسفه به کار برده اند، حال آن که بعید می‌نماید، که حکیمان ایران باستان خود را چنین نامیده باشند.