بدون خلاصۀ ویرایش
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۴:
در حقیقت دعا رفتاری مذهبی است که فرد با خلق نوعی زندگی خیالی واقعیتهای ناخوشایند جهان مادی را موقتاً محو میکند.<ref>روانشناسی دین، نوشته دیوید ام وولف، ترجمه دکتر [[محمد دهقانی]]، انتشارات رشد ۱۳۸۶، صفحهٔ ۱۹۹</ref>
نیایش میتواند بهصورت فردی یا گروهی انجام شود. مخاطبان نیایش ممکن است [[ایزدان|ایزدها]]، ارواح، درگذشتگان، و حتی مفاهیم باشند.
از انواع دعاها میتوان دعاهای درخواستی، التماسی، سپاسگزارانه، اعترافی، [[توبه|توبهگرانه]]، [[پرستش|پرستش گونه]] و همدمخواهانه را نام برد. افراد برای منظورهای گوناگونی دعا میکنند؛ از جمله برای منفعت شخصی یا برای بهبود وضعیت فرد یا افراد دیگر. [[التماس]] از «[[ایزد]]» برای انجام کاری، اعتراف به «[[گناه|گناهان]]»، درمیانگذاشتن اندیشهها با کسی که بهعنوان آفریدگار در نظر گرفته میشود، ایجاد حسّ بودن با «ایزد» بهمنظور کاستن از حس تنهایی، ارتباط جستن با افرادِ درگذشته یا همراهی با همدینان در سرودخوانیهای نیایشی یا [[نماز]]ها میتوانند از دلایل نیایش باشند.<ref>Samarin, William J. , Tongues of Men and Angels: The Religious Language of Pentecostalism. Macmillan, New York, 1972.</ref>
|